Druk

Ik had hier al in positieve zin verteld over het Aanvullend Openbaar Vervoer, waar ik sinds kort frequent gebruik van maak. Nu dan maar eens iets over de schaduwzijde. Gisteren was ik in Oosterbeek geweest, waar een vriend zijn zeventigste verjaardag vierde. Ik zou om kwart voor twaalf bij station Amstel worden opgepikt door de taxirit die mij naar huis zou vervoeren.

Wanneer  de taxi een kwartier na het afgesproken tijdstip nog niet gearriveerd is, mag je bellen. Dat deed ik dus om middernacht. De gemiddelde wachttijd - voor het afhandelen van het gesprek - was drie minten, werd door  een computer meedegedeeld. Al iets sneller had ik toch een sprekend levend mens aan de lijn. Die vertelde dat het nog een uur kon duren voor de taxi er zou zijn, want het was druk. Amsterdam Amstel is geen onplezierig station, maar rond middernacht is het niet echt 'the place to be'. AH To Go was nog open, maar dat was ook de enige. Er was geen horecagelegenheid open en ook het toilet was niet toegangelijk voor publiek in hoge nood. Ik had geen zin daar nog een uur door te brengen, dus heb ik maar een 'gewone' tax genomen, waarvan er voldoende voorhanden waren.

Als je Connexxion belt, kun je op drie drukken als je een klacht hebt. Dat ga ik vandaag maar eens doen.
x

Baard

Gisteren zag ik bij EénVandaag een rapportage over het implanteren van een baard. Dat was voor mij aanleiding op Youtube weer eens te luisteren naar 'De Baardmijt' van drs. P. Dat implanteren kost je ongeveer 1000 euro en je eigen (hoofd)haar wordt ervoor gebruikt. Je laat die behandeling toepassen als je baard niet overal gelijkmatig groeit. Dat is ineens  belangrijk geworden want het dragen van een baard is plotseling weer 'in'.

Over een maand of twee overigens is het precies 50 jaar geleden dat ik voor het laatst een scheermes heb gehanteerd. Tijdens mijn tweede wandeltocht door Zweeds Lapland in 1964 heb ik mijn baard laten staan. Het was destijds niet bepaald 'in' om je baard te laten staan want dan had ik hem waarschijnlijk niet katen staan, want ik ben nooit een navolger van trends geweest. 'De Baardmijt' was er al vóór 1964.
x

Meubelboulevard

Ben je nog in loondienst? Dan hoef je vandaag waarschijnlijk niet te werken. Het is immers Hemelvaartsdag, een 'Algemeen erkende Christelijke feestdag'. "Algemeen erkend" is niet hetzelfde als "Algemeen bekend", want er zijn heel veel Nederlanders die geen flauw idee hebben waarom ze vandaag een vrije dag hebben. Ze weten waarschijnlijk ook niet waarom Hemelvaartsdag op een donderdag valt en waarom hij niet elk jaar op dezelfde datum valt.

Als je met 'Hemelvaartsdag' aan het googelen slaat, vult Google dat helemaal uit zichzelf aan met 'meubelboulevard'. Ik ben heel christelijk opgevoied, maar daarbij is mij nooit gewezen op enig verband tussen 'Hemelvaart' en het bezoek aan een meubelboulevard. Volgens mij bestonden er toen nog geen meubelboulevards. Meubelzaken klitten toen nog niet op elkaar. Christelijke mensen wel, die gingen op Hemelvaartsdag naar de kerk om te vieren dat Jezus naar de hemel was gegaan. Rooms-katholieken geloven dat ook de moeder van Jezus, Maria, rechtstreeks naar de hemel is gegaan, hoewel daar in de Bijbel geen woord over te vinden is. Op die dag gaan, bij mijn weten, roomse mensen niet massaal naar de meubelboulevard.

A.s. zondag over een week is het Pinksteren. Ik vertel maar vast dat dan niet herdacht wordt dat er iemand opsteeg, maar dat er iemand naar beneden daalde, namelijk de Heilige Geest. Tweede Pinksterdag, een maandag, is ook weer zo'n vrije dag waarvan maar weinigen de achtergrond weten, maar je hoeft dan niet naar de meubelboulevard.
x

Campagne

In Trouw lees ik: De organisatie (het Oogfonds) begint (...) een campagne om ouders ervan bewust te maken dat UV-straling niet alleen voor de huid, maar ook voor de ogen schadelijk kan zijn. Het fonds raadt ouders aan om hun kleintjes, ook baby's, een zonnebril te laten dragen als ze in de zomer buiten komen.

Moeten we nu verwachten dat binnenkort het Longfonds komt met het advies aan ouders on hun kleintjes, ook baby's, een gasmasker te laten dragen? Je kunt er immers niet vroeg genoeg mee beginnen die kleine longetjes te beschermen tegen al het fijnstof en andere ongezonde stoffen in onze atmosfeer.

Het blijven natuurlijk maar deeladviezen. De problematiek is veel breder en moet dus op veel grotere schaal worden aangepakt. Het lijkt mij goed dat de Gezondheidsraad ons via alle media duidelijk maakt dat leven een zeer risicovolle bezigheid is, die onafwendbaar tot de dood leidt. Is het echt noodzakelijk dat we ons huis verlaten? We kunnen toch thuis werken? We kunnen de boodschappen toch door AH laten thuisbezorgen. (De bezorgers krijgen een gevarentoeslag.) Veel ziektes worden van mens op mens overgebracht, dus we moeten onze conatcten beperken tot Skypen en goepschatten. De sociale media zijn niet voor niets uitgevonden.
x

Sentimenteel

Een taxi bracht mij gisterochtend naar Buitenveldert. Dus bracht een andere taxi mij weer terug naar Amsterdam-Noord. Tijdens die terugrit reed ik geheel onverwacht, omdat een medepassagiere daar in de buurt moest zijn, door de Lutmastraat. Dat is echt geen heel bijzondere straat. Het enige bijzondere eraan, voor mij dan, is dat ik in die straat geboren ben. We kwam ook nog langs mijn geboortehuis. Veel herinneringen heb ik er niet aan, want toen ik drie jaar oud was zijn we verhuisd naar de Rivierenbuurt. Door die buurt hadden we ook nog gereden. Door de Maasstraat bijvoorbeeld, een winkelstraat, waar ik in mijn jeugd veel boodschappen heb gedaan, net als mijn broers en zussen. De Jekerstraat waar wij woonden was een zijstraat van de Maasstraat.

Geheel onverwacht heb ik gisteren dus een 'sentimental journey' gemaakt. Echt sentimenteel ben ik er niet van geworden, want dat ben ik niet zo snel, maar het was toch wel weer even leuk.
x

Leuker

Vandaag begin ik met een verrassing: ik schrijf dit niet thuis. Niet meteen ongerust worden: ik ben niet weer eens midden in de nacht naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben zaterdag voor een last minutetripje van een week naar Winterswijk gegaan. Ik ga daar een weekje, op een gehuurde elektrische fiets, wat rondfietsen. Langs deze weg zal ik jullie dagelijks op de hoogte houden van mijn belevenissen in de Achterhoek.

Het is makkelijk een week lang vol te houden dat ik niet thuis ben. Het is immers helemaal niet ongebruikelijk dat ik een week lang, vaak langer, geen familieleden of vrienden persoonlijk ontmoet. Via het Internet kan ik wel wat foto's bij elkaar sprokkelen die ik hier als zelfgemaakt kan publiceren. Met enige knip- en plakwerk kan ik er zelfs een 'selfie' bij doen, met

Ik zit dus helemaal niet in Winterswijk, maar gewoon thuis. In Het PAROOL las ik dat er via Facebook wat op los gefantaseerd wordt over buitenlandse reizen. Niemand post graag op sociale media dat hij een rotdag heeft gehad op werk. Of een foto van een verregende vakantie. Of van een supersaaie avond in de kroeg. Ons digitale leven lijkt mooi, spannend en onvergetelijk te zijn. Dat is geen nieuws. Maar liegen om een beter imago online te creëren, dat gaat verder dan af en toe iets verzwijgen. Er zijn zelfs mensen die dat vijf weken lang weten vol te houden. En wat op Facebook kan, kan natuurlijk ook op een blog. Als je jezelf tenminste interessanter wil maken dan je in werkelijkheid bent. Als ik wat bijzonders te melden heb is dat een ongeluk of een ziekte. Leuker kan ik het helaas niet maken.
x

Reëel

Er is, lees ik in de Volkskrant, volgens hem (Rutte) geen sprake van een reële dreiging vanuit Rusland richting de Baltische staten. (...) Rutte vindt de term Koude Oorlog niet gepast voor de opgelopen spanningen in het oosten van Europa.

Als er geen sprake is van een reële dreiging, waarom sturen we dan voor een aantal maanden 4 reële F-16's en 70 reële manschappen aan ondersteunend personeel naar Polen, plus nog eens een reëel tanktoestel, zodat die F-16's boven de Baltische staten kunnen gaan rondvliegen.

Nu maar hopen dat Poetin die F-16's niet als een reële dreiging vanuit de NAVO (andere NAVO-landen sturen ook wat reële vliegtuigen naar Polen) richting Rusland ziet.
x

Rechter

"De figuur van Zwarte Piet (...) zorgt ervoor dat blanke kinderen met de paplepel een superioriteitsgevoel ingegoten krijgen." Trouw citeert Perez Jong Loy, in het dagelijks leven welzijnswerker, die de rechter  de inkomst van Sinterklaas en Zwarte Piet in Amsterdam wil laten verbieden. Ik zal Zwarte Piet en zijn blamke baas niet missen, maar ik ben wel met beide opgegroeid. Toch weiger ik aan te nemen dat mij daardoor een superioriteistgevoel met de paplepel is ingegoten. Dat gevoel zou ik dan al die 75 jaar met mij moeten hebben meegedragen en dat ontken ik ten stelligste.

Als Perez en anderen  zich minderwaardigheidsgevoelens voelen opgedrongen door een gebruik dat 'wij' al jaren lang in stand houden, wil ik dat gebruik best afschaffen. Als Sinterklaas maar niet vervangen wordt door een oubollige vetzak die uit Amerika is komen overwaaien.

Discriminatie betekent het toepassen van een slechte eigenschap van één of enkele personen op een complete groep. Dat is prccies wat Perez doet. Hij zal misschien wel eens gediscrimineerd zijn door een blanke die Zwarte Piet wat verkeerd beoordeelde. Dat houdt niet in dat alle Nederlanders van jongs af aan zwarten gediscrimineerd hebben.
x

Pro

Gisteravond heb ik niet gekeken naar de 'verkiezingsuitslagen' want die waren er niet, geen echte tenminste. Die krijgen we zondag pas te horen. Vanochtend zag ik wat 'uitslagen' op basis van exitpolls van De Hond en Ipsos. D66 schijnt bij deze verkiezingen de grote winnaar te zien.

Gisteren heb ik dus op de winnaar gestemd. Nee, ik heb deze keer niet op de SP gestemd, wat ik normaliter bij verkiezingen doe. Ik ben namelijk veel meer pro-Europa dan de SP. Als je mij vraagt of ik voor een Federaal Europa - zeg maar de Verenigde Staten van Europa - ben, dan ik zeg ik volmondig "Ja!" In Nederland is D66 de meest pro-Europese partij, vandaar, al gaat ook die mij nog niet ver genoeg. Dat D66 nu de meeste stemmen heeft gekregen betekent natuurlijk niet dat de meeste Nederlanderd ineens pro-Europa zijn. Ik vermoed dat de meeste tegenstanders gewoon thuisgebleven zijn. En zoals altijd levert niet stemmen ook deze keer niets op.
x

TomTom

De TomTom en soortgelijke gps-apparaten vormen zeer handige middelen om je weg te vinden, vooral in grote steden waarin je niet bekend bent. Maar gisteravond bleek me weer eens dat niet altijd de kortste weg uitgezocht wordt.

Ik had een zeer plezierige avond doorgebracht met vrienden Jan, Jan en Jan, We waren begonnen met het drinken van een aantal bieren en het nuttigen van een borrelgarnituur op het terras op het Leidseplein. Ik had mij daarheen laten vervoeren met het door Connexxion verzorgde Aanvullend Openbaar Vervoer voor de billijke prijs van 1,95 euro. Daarna begaven we ons per gewone taxi van het Leidseplein naar de Lindengracht in de Jordaan (die allang geen gracht meer eens). Een gewone taxi omdat ik met het Aanvullend Openbaar Vervoer slechts één persoon met mij mag reizen voor hetzelfde bedrag als ik betaal. Maar met ons vieren konden we de 10 euro voor die rit uiteraard moeiteloos opbrengen.

Wij gingen, op mijn suggestie, eten bij het Italiaans restaurant Toscanini. Ik had daar zo'n twintig jaar geleden al eens gegeten en had daar goede herinneringen aan bewaard. Ik werd niet teleurgesteld. Vooraf nam ik: PANE, BURRO E ALICI, brood met landboter en ansjovis gemarineerd met kappertjes en peterselie. Het hoofdgerecht, dat ook twee Jannen gebruikten, was ANTIPASTO DEL GIORNO, een flink stuk gebraden varkensvlees met daarbij PATATE AL FORNO, aardappeltjes met rozemarijn en knoflook uit de oven.

Van de Lindengracht naar Noord ging ik weer met Connexxion. De chauffeur gebruikte een TomTom of zoiets. Ik verwachte dat hij voor het Centraal Station langs, over de Prins Hendrikkade, naar de IJtunnel zou rijden. Maar nee, hij reed achter het Centraal Station langs, over de Ruyterkade en vervolgens de Piet Heinkade, voorbij de Passengers Terminal, om vervolgens met een grote boog terug te keren naar de IJtunnel. Qua prijs maakte het mij niet uit, want niet de feitelijk gereden afstand wordt in rekening gebracht, maar de afstand die de ANWB-routeplanner berekent tussen start en eindpunt van de rit. In een 'gewone' taxi zou ik zeker bezwaar gemaakt hebben tegen de gekozen route.
x

Record

Geweldig is dat! Daar mogen we best trots op zijn! Gisterochtend om vijf uur was Giel Beelen erin geslaagd 191 uur onafgebroken radio te maken. Een wereldrecord! Het was niet echt onafgebroken: elke dag mocht hij een paar 'powernaps' (krachtdutjes) maken, korte slaapjes van een een kwartier en om de dag mocht hij twee tot drie uur slapen. Het artikel in de Volkskrant over dit memorabele record eindigt met: Toch kan de recordpoging geen blijvende schade in Giels hersenen veroorzaken, zo stellen de artsen gerust. Da's mooi, maar ik heb het idee dat er al enige schade aan de hersenen moet zijn als je het plan opvat om zo'n recordpoging te beginnen. Eergisteren schreef de Volkskrant: Giel Beelen gaat morgenochtend gewoon door met zijn recordpoging non-stop radiomaken. (...) Volgens de woordvoerster van de VARA is de dj van plan om het nog een aantal uren meer vol te houden, zodat hij een stevig record vestigt.

Tijdens en na zijn recordpoging werd/wordt Giel door artsen begeleid/gemonitord. Daar kan het geld voor de publieke omroep dus ook aan besteed worden.
x

Voetbal

Wat hebben elektriciteit en voetbal met elkaar te maken? Helemaal niets, volgens mij. Maar de bedenkers van commercials doen er de komende tijd alles aan om verbanden te leggen tussen van alles en nog wat en voetbal. Want binnenkort gaat het WK voetbal weer van start. Reclamemakers gaan er vanuit dat je het woord 'voetbal' maar hoeft te noemen ('oranje' doet het ook goed) en je hebt de aandacht van het publiek te pakken. En het zijn niet alleen de reclamemakers. Ook de makers van tv- en radioprogramma's denken dat het zo werkt.

Voetbal kan best een aardig spelletje zijn om naar te kijken. Vroeger keek ik er ook vrij veel naar. Maar de komende weken gaat het alleen nog maar over voetbal. We zullen weer worden doodgegooid met voor- en nabeschouwingen. We hebben het zelfs al over het WK van over een paar jaar. Of je dat wel moet spelen in een bloedheet Golfstaatje. Zelfs meneer Platter vindt nu dat het toch niet zo'n goede beslising van de FIFA was. Maar die oliesheiks hadden er een hoop geld voor over en daar gaat het om.

Ik ben blij dat ik niet meer werk en dus niet 'verplicht' ben om dagelijks over de resultaten van het WK te praten. Ik ga naar geen enkele wedstrijd kijken. Er moet wel iets heel geks gebeuren wil ik er hier over bloggen. Ik hoop dat Nederland in de eerste ronde wordt uitgeschakeld. Dat zal tenminste iets schelen in alle overdreven aandacht.
x

Inzicht

Het afgelopen weekend kon je in Amsterdam-Noord terecht op het Saunafestival op het NDSM-terrein. Mobiel relaxen in tenten, caravans, bouwketen, hottubs en nog zo wat. Ik ben er niet geweest. Ik las erover in Het PAROOL. Achteraan op het terrein staan twee zweethutten. Voor de hutten, eigenlijk tenten, liggen basaltstenen in een kampvuur. Een man met slechts een kleedje om zijn middel staat met een riek klaar om de gloeiendhete stenen de hut in te dragen.

Het betreft een ritueel dat afgekeken is van de indianen, legt Sander Jaakke, één van de festivalorganisatoren, uit. Deelnemers gaan tweeënhalf uur in de hut zitten zweten om zo tot diepe inzichten te komen.

Saunabezoek is bepaald geen onbekend gebruik in Nederland. Ik vermoed dat de meeste mensen het doen omdat ze het gewoon plezierig vinden. Ik heb het, lang geleden, ook wel eens  gedaan en vond het ook plezierig. Maar om de een of andere reden is het er nooit meer van gekomen. Nu gingen ze dus in Noord zitten zweten in een tent volgens een indiaans ritueel en dan is het niet alleen meer gewoon plezierig, nee, dan moet je ineens tot diepe inzichten komen. Waarschijnlijk zijn dat hetzelfde soort inzichten als die welke je krijgt als je in een yogahouding gecontroleerd in- en uitademt en gedurende enige tijd een mantra herhaalt. Ja, Amsterdam-Noord wordt steeds hipper en daar hoort een paar uu spiritueel zweten natuurlijk bij.
x

Identiteit

Máxima heeft ooit eens een relletje veroorzaakt door op te merken dat er volgens haar niet zoiets als een 'Nederlandse identiteit' bestaat. Ik was het destijds volledig met haar eens. Ik voel me geen Nederlander. Met een variatie op een uitspraak van Louis Couperus zou ik kunnen zeggen: "Zo ik iets ben, ben ik een Amsterdammer." Ik vind Nederland een prima land om in te leven, maar ik zou me, als het zou moeten, ook thuis voelen in welk democratisch land dan ook, zelfs in Amerika.

Wat 'wij' onze 'Nederlandse identiteit' noemen wordt al geruime tijd bepaald door allerlei gewoonten en maniertjes die we van de Amerikanen hebben overgenomen. Sinterklaas is voor een belangrijk deel verdrongen door de Kerst. We doen ineens aan Valentijnsdag en Halloween. In TV-commercials wordt hard meegewerkt aan die veramerikanisering. Gisteren viel me dat weer eens op in die commercial voor Chio popcorn. Daarin zie je een jong stel dat naar (een film) op de tv zit te kijken en daarbij een zak popcorn leeg eet. Daarbij wordt de tekst uitgesproken: "Met Chio popcorn is het alsof je in de bioscoop zit." Al een jaar of vijf, zes ben ik niet meer in een bioscoop geweest. Maar van de laatste keren herinner ik me dat er toen al vrij veel popcorn werd aangeschaft en niet in kleine zakjes, maar in hele emmers om die tijdens de film op te peuzelen. (Daarbij gaat er wel eens wat mis en dat leidt dan weer tot muizenplagen in Amsterdamse bioscopen als City en Tusschinkski.) Popcorn eten tijdens de film is een Amerikaanse gewoonte en 'dus' doen wij dat ook. De (typisch?) Nederlandse gewoonte om de film te onderbreken door een pauze waarin ijsjes en andere snoepwaar verkocht werd, is voor zover ik weet al overal afgeschaft. Daar hebben we een stukje Amerikaanse identiteit voor terug gekregen.
x

Zonder

In mijn jeugd dronk ik dagelijks melk. Ik geloof zelfs meerdere glazen per dag. Toen vond ik melk ook wel lekker. Tegenwoordig drink ik melk uitsluitend per wolkje in mijn thee. De magere melk of de melk met 0% vet vind ik 'puur' niet echt lekker.

Yoghurt at ik vroeger ook vrij vaak. (Voor de jongsten onder de lezers: drinkyoghurt is een uitvinding van de laatste jaren.) Ik deed er wel altijd een schepje suiker bij, want zonder vond ik het wat te zuur.

In commercials worden melk en yoghurt tegenwoordig vaak aangeprezen met kreten als "zonder suiker" of "zonder smaakstoffen". De melk die de koeien leveren smaakte van zichzelf prima, tot alles wat het lekker maakte eruit gehaald was. De yoghurt die ervan gemaakt werd was ook zonder suiker of andere smaakstoffen voor de meeste mensen prima te eten. Nadat alle kraak en smaak uit de melk en yoghurt verdwenen waren, ging de industrie deze simpele voedingsmiddelen weer opleuken. Melk kreeg bijvoorbeeld een sinaasappelsmaakje. (Melk met een colasmaakje heeft, geloof ik, nog niemand aangedurfd.)

Nu wordt het weer eigentijds om melk en yoghurt 'puur' te gebruiken. Als je al die 'magere' troep tenminste 'puur' mag noemen. Nog moderner is: de koe uitschakelen en melk van soja maken. Die wil ik niet eens proberen.
x

Hangen

Hangjongeren zijn allang een bekend verschijnsel. Later kwamen daar de hangouderen bij. Maar uit een artikel in Het PAROOL blijkt dat de mens niet het enige wezen is dat geneigd is tot (rond)hangen. Zilvermeeuw 6004 neemt elke dag de moeite om twee uur te vliegen van zijn kolonie op Texel naar het Lambertus Zijlplein in Geuzenveld om daar een paar uur 'rond te hangen'. (...) En na een paar uur hangen met de jongens vliegt 6004 weer terug naar vrouw en kinderen op Texel.  De meeuw, dat zal wel duidelijk zijn, is voorzien van een gps-zendertje, zodat al zijn reizen en trekken exact gevolgd kunnen worden.

Wat ik maar zeggen wil: er staat echt ook wel eens leuk nieuws in de kranten.
x

Nieuw

In Trouw lees ik: 'Aandachtshoer', 'anusfissuur', 'legerhoer', 'bitchfight', 'twaiku': enkele van de meer opvallende woorden die De Dikke Van Dale (voorlopig) aan zijn online woordenboek heeft toegevoegd. In totaal gaat het om bijna duizend nieuwe woorden.

Nu eerst even wat anders. Op de website van 'Onze Taal' lees ik de volgende zin: "We gaan straks naar de Efteling en komen we pas laat in de avond thuis." Je hoeft geen groot taalkundige te zijn om te voelen dat er er iets wringt in deze zin. Deze zin bestaat uit twee nevengeschikte (hoofd)zinnen, verbonden door 'en'. In de tweede zin treedt foutieve inversie op, d.w.z.  persoonsvorm ( komen) en onderwerp (we) staan in de verkeerde volgorde. We noemen deze stijlfout een 'tante betje'. Deze naam is bedacht door de taaalpurist Charivarius (1870-1946) die zei dat zijn tante Betje die fout nogal eens maakte. De naam van deze stijlfout is dus al minstens 68 jaar oud. Ik ken hem al sinds mijn HBS-tijd.

Nu weer naar Trouw. Een van de 'nieuwe' woorden in De Dikke Van Dale: Tantebetje: taalfout door foutieve inversie, zoals in de tantebetjestijl. De samenstellers van Van Dale zijn, naar ik aanneem, taalkundigen, die in ieder geval tijdens hun studie met het fenomeen 'tante betje' kennis gemaakt moeten hebben. Is het ineens een nieuw woord omdat het als één woord geschreven wordt, althans in de samenstelling 'tantebetjestijl'? 'Onze taal' heeft het enerzijds over 'tante betje' en anderzijds over tantebetjeconstructie en tantebetjezinnen. Als 'tantebetje' als nieuw woord beschouwd wordt, kunnen we nog heel wat nieuwe woorden tegemoet zien, want zulke samenvoegingen in samenstellingen zullen nog veel vaker voorkomen.
x

Herdenken

Zoals bekend, heb ik niets met verjaardagen en andere gedenkdagen. Toen Boukje nog leefde, ‘vierden’ we dat soort dagen door met ons tweeën uit eten te gaan. Dat deden we dus ook op 11 december, onze trouwdag, en op 2 juni, de dag waarop we elkaar in 1967 op Texel ontmoetten en waarop mijn leven voor goed veranderde.

Wat voor 'feestdagen' geldt, gaat ook op voor de meer 'donkere' dagen. Op 29 juli, de dag waarop Boukje in 1996 overleed. ga ik niet bewust of nadrukkelijk zitten herdenken. Boukje is gecremeerd, dus er is geen graf waar ik heen zou kunnen gaan. Er is ook geen urn met as die ik had kunnen bewaren. Ik wist toen al - en heb dat ook tegen Boukje gezegd - dat ik haar niet op die manier zou herdenken.

Waarom begin ik hier vandaag ineens over? Het is vandaag 14 mei en ik denk dat niemand behalve ik zich herinnert dat op 14 mei 1996 Boukje - en ik een paar uur  later - volkomen onverwacht te horen kreeg dat ze niet lang meer zou leven. Opnieuw, en meer nog dan 29 juli, was 14 mei 1996 een  dag waarop mijn leven voor goed veranderde. Op 29 juli gebeurde waar we bijna 11 weken naartoe geleefd hadden. Vandaaar dat 14 mei voor mij een 'zwartere' dag is, het begin van het einde van de ruim 29 mooiste jaren van mijn leven.

Ik ga vandaag niet de hele dag verdrietig zitten wezen. Het is een dag als alle andere waarop ik aan haar denk. Dat kan iedere dag zijn. Van alles kan een aanleiding zijn. En de meeste herinneringen zijn mooi. Ergens heb ik al eens een vertaling van een sonnet van William Shakespeare geciteerd, waarin de volgende twee regels voorkomen:
De dood zal jou niet in zijn schaduw krijgen,
Wanneer jij in mijn zinnen blijft bestaan.
Boukje bestaat voor mij nog altijd.
x

Woonland

Een in Marokko wonende weduwe die een nabestaandenuitkering krijgt, kan daar - in Marokko - ruimer van een leven dan een in Nederland wonende weduwe. Dat vinden 'we' hier in Nederlamd niet leuk en dus hebben we het woonlandbeginsel uitgevonden. Dat betekent dat er gekort wordt op uitkeringen aan mensen die wonen in landen waar het levensonderhoud minder kost dan hier. Deze regeling werd al bedacht in de tijd van Balkenende/Bos en al diverse malen heeft de rechter bepaald dat de regeling in strijd is met diverse verdragen. Maar Rutte c.s. blijven er vrolijk mee doorgaan en zijn recentelijk ook weer teruggefloten door de rechter.

De toepasssing van het woonlandbeginsel past, geloof ik, vooral in allerlei bezuinigingsplannen, maar ik kan me niet voostellen dat het ons miljarden oplevert. Ik vrees dat er ook iets in zit van 'Waarom zouden mensen daar het beter hebben dan hier?' Het is meestal andersom: 'wij' hebben het in het algemeen (veel) beter dan 'zij', zelfs in tijden dat het hier economisch wat minder gaat. Maar nu het weer wat beter gaat hier, kunnen we een paar mensen daar toch wel iets extra's gunnen?
x

Zeuren

Mag ik weer even over mezelf zeuren? Goed, komt ie.

Afgelopen zaterdag een week geleden kwam ik weer thuis na een korte opname in het ziekenhuis vanwege een infectie van de luchtwegen. Het leek mij verstandig eerst maar eens een paar dagen rustig aan te doen. Dankzij mantelzorgende zussen en schoonzus werd ik van eten en drinken voorzien en voor de rest kon ik het allemaal zelf.

Zaterdag ging ik voor het eerst weer op de fiets naar Albert Heijn. Daar aangekomen, ben ik eerst even op een stoel gaan zitten om weer op adem te komen. Op de terugweg, een afstand van enkele honderden meters, ben ik drie keer gestopt om, met de rechtervoet op de stoep, genoeg zuurstof naar de longen te krijgen.

Gisteren ging ik naar vrienden in Zaandam. Voor de eerste keer maakte ik daarbij gebruik van het Aanvullend Openbaar Vervoer van Connexxion. De rit daarheen en terug kostte mij twee keer 2,30 euro. Geen geld dus. Beide keren verscheen het busje keurig op tijd.

Het AOV rijdt in principe van deur tot deur. Maar die vrienden in Zaandam wonen wat ingewikkeld, namelijk zodanig dat zo'n busje enkele tientallen meters van hun huis moet stoppen. Na het lopen daarheen moest ik in dat busje geruime tijd naar adem happen. Binnenshuis kan ik dus alles doen wat ik wil, maar dan heb je het wel zo ongeveer gehad. Ik had al een afspraak met de longarts voor volgende week maandag, maar ik ga vanochtend toch maar even bellen met de vraag wanneer ik weer over dezelfde longcapaciteit als vóór de ziekenhuisopname kan beschikken.

Vanochtend heb ik een afspraak in Buitenveldert. Die heb ik vaker en als het weer dat toelaat fiets ik daarheen. Vandaag dus maar niet. Ik ga voor de tweede keer gebruik maken van dat AOV. De afstand is ongeveer gelijk aan die naar mijn vrienden in Zaandam, dus de kosten zullen dat ook zijn.
x

Vreemdeling

Een lange tekst vandaag, maar het is zondag, dus je hebt vast wel wat tijd. Het is geen tekst van mezelf. Ik kreeg ik hem toegestuurd door mijn zusje  uit Haarlem. Het is de tekst van een preek die op 4 mei gehouden werd in de Nieuwe Kerk in Haarlem. Het gaat over de wijze waarop een zich beschaafd noemend volk omgaat met een vluchteling.

Vorige week donderdag werd Mohamed Rugamana gearresteerd door de Vreemdelingenpolitie, toen hij voor de HEMA hier in het centrum het Straatjournaal aan het verkopen was. Mohamed vluchtte in 2007 uit Burundi. Hij is niet erkend als vluchteling en moet terug naar Burundi. Dat lukt niet, want Burundi erkent hem niet. Hij heeft niet de juiste documenten die bewijzen dat hij daar vandaan komt. Al drie keer eerder pakte de vreemdelingenpolitie hem op en zette hem in vreemdelingendetentie. Maandenlang werd hij opgesloten, terwijl de Nederlandse overheid probeerde hem op een vliegtuig te zetten. Dat kregen ze niet voor elkaar, want Burundi werkt niet mee. Ze zullen daar denken: wij hebben al genoeg terugkerende vluchtelingen, wij zijn een arm land, zorgen jullie maar voor deze man.

Telkens na een paar maanden vruchteloos proberen, werd Mohamed ‘geklinkerd’. Dan gaat de deur van de vreemdelingengevangenis open en word je op straat gezet. Zonder documenten, zonder geld, maar met een brief. Daar staat in dat je nu geacht wordt op eigen gelegenheid het land binnen 24 uur te verlaten. En o ja, je mag niet naar België en niet naar Duitsland. Vervolgens wordt iemand geadministreerd als: Met Onbekende Bestemming uit Nederland vertrokken. Dat is natuurlijk niet de werkelijkheid. Mensen proberen zo goed en zo kwaad als het gaat te overleven als sans-papier. Ze kloppen aan bij landgenoten, bij kerken, komen terecht in de vluchtgarage, sappelen of belanden op straat. Ze hebben geen rechten. Als de politie hen tegenkomt gaan ze opnieuw die zinloze carrousel van de vreemdelingendetentie in. Weer maanden opgesloten. Voor niks. Mohamed zit daar nu voor de vierde keer. Zes tot acht maanden is normaal. En het kan hem nog tien keer vaker gebeuren. Net zolang tot hij doodgaat of weg is uit Nederland. Mohamed is niet de enige. Er zijn vele duizenden Mohameds.

Vreemdelingenpolitie breekt afspraak

Bij Stem in de Stad kennen we Mohamed, want hij woont in ons Verblijfhuis. Wij hebben een paar kamers voor mensen die zo tussen de wal en het schip vallen: je mag hier niet blijven en je eigen land wil je niet terug. Wij willen die mensen een beveiligd dak boven het hoofd bieden. Een plaats om tot rust te komen en op krachten. Als iemand een beetje tot zichzelf gekomen is, gaan we ook het gesprek over perspectief aan. Want wij kunnen ook niet tot in eeuwigheid voor iemand zorgen. Misschien zijn er nog nieuwe kansen in de asielprocedure. Misschien is er een derde land waar je terecht zou kunnen? Wat zie je zelf voor toekomst voor je? We werken niet vanuit dwang, maar vanuit menselijkheid. Mohamed zat bij ons en kwam een beetje tot rust. Vorig jaar konden we het voor elkaar krijgen dat hij geopereerd werd aan zijn knie. Die was door stokslagen in Burundi verbrijzeld. Hij kon terecht bij Centrum ’40-’45 om te werken aan herstel van oorlogstrauma. En hij kon bij de HEMA het straatjournaal gaan verkopen. Zelf iets verdienen, in contact zijn met andere mensen, zichtbaar zijn: het is ontzettend belangrijk voor je gevoel van eigenwaarde. Waar het ook heen moet: Mohamed heeft kracht nodig, zo redeneren wij. We maakten een afspraak met de Vreemdelingenpolitie. Laat deze man nu met rust. Wij zijn met hem aan de slag. Twee jaar hield de afspraak stand. Vorige week donderdag – zonder enige aankondiging vooraf – niet meer. “Wij vonden dat hij toch weer eens aan de beurt was”, zeiden ze. Met de vreemdelingenpolitie vallen geen afspraken te maken, hebben we nu geleerd en ik kan me wel voor mijn hoofd slaan, dat we Mohamed op zo’n zichtbare plek, voor de HEMA, hartje stad, voor iedereen zichtbaar hebben laten werken.

Vreemdelingendetentie

Mohamed zit nu in vreemdelingendetentie in Zeist. Hij zit daar niet ‘gevangen’, want dan zou hij de rechten van een gevangene hebben. Hij zit daar in ‘bewaring’. In de praktijk is de situatie een stuk slechter dan een gewone gevangenis. Vreemdelingen worden opgesloten in een tweepersoonscel van 10 vierkante meter. Ze mogen niet werken, geen onderwijs volgen, mogen niet met verlof, weten niet hoe lang ze er zitten, mogen niet gebeld worden en mogen ook geen telefoon bezitten. Mensen worden gefouilleerd, ook inwendig gecontroleerd, en bij verzet volgt de isoleercel. Er staat een magnetron op je kamer. Daar kan je een vliegtuigmaaltijd in opwarmen. Bij Mohamed ging er bij een vorige detentie iets mis. De magnetron begon te roken. Hij sloeg alarm, maar de celduur bleef nog meer dan een uur dicht. Pas toen er voldoende beveiliging op de been was, mocht hij er uit. Half verstikt en volledig in paniek, moest hij met schade aan zijn luchtwegen naar het ziekenhuis. Vreemdelingendetentie veroorzaakt angst en depressie. Soms met pogingen tot zelfmoord en zelfbeschadiging tot gevolg. Velen ervaren het als vernederend, spreken van verlies van eigenwaarde en identiteit. Wij zien het bij Stem in de Stad met eigen ogen, als iemand terugkeert uit gevangenschap. We schrikken ervan, hoe we de mensen terugkrijgen. Als een wrak, soms. We lappen op, praten moed in, werken aan herstel van vertrouwen. Tot iemand weer wordt opgepakt.

Veroordeling

Gebeurt dit in Nederland? Ja – en er is een eindeloze reeks rapporten, uitspraken en klachten tegen deze praktijk. Amnesty International, Human Right Watch, de Raad van Kerken, de Raad van Europa, de Nationale Ombudsman, de Nationale Veiligheidsraad, allemaal hebben ze gerapporteerd en veroordelingen uitgesproken. Niemand reageert. Het landt niet. Het past niet in ons hoofd. We kunnen ons niet voorstellen dat Nederland dit doet. In de veertigdagentijd organiseerden wij een wake bij de vreemdelingengevangenis op Schiphol. Sommigen uit deze gemeente waren erbij. Met de tranen in de ogen zwaaiden we naar kleine kinderen die gevangen zitten. Ik wist dit niet. Ik wist dit echt niet, zeiden de mensen die erbij waren. Deze gevangenissen staan er niet pas sinds gisteren, maar al twintig jaar. Het is ook niet één politieke partij die verantwoordelijk is voor deze situatie. We hebben op asiel Verdonk gehad en nu Teeven, van de VVD, maar ook CDA’er Leers en PvdA’ers als Albayrak en Cohen. Het verschilde misschien in retoriek, maar niet in de praktijk. Deze gevangenissen worden door alle partijen ondersteund. Het achterliggende idee: als we het deze mensen echt zwaar maken, onmogelijk, dan zullen ze wel een manier vinden om terug te keren. ‘Kan niet terug’, bestaat niet, ‘wil niet terug’, zul je bedoelen. Voor sommigen zal dat waar zijn. Die zouden misschien best de mogelijkheid hebben om via familieleden geboortebewijzen en dergelijke te produceren, waardoor een land van herkomst op zeker moment besluit iemand toch toe te laten. Ze willen het alleen niet. Anderen hebben die mogelijkheid echt niet. En wie zal het verschil bepalen?

Is er een alternatief? Ja, natuurlijk. Altijd. Zweden pakt het anders aan. Daar krijgen mensen die niet mogen blijven een veilige woonplaats en persoonlijke coaching. Ze werken aan empowerment, bekijken van daaruit wat een wenselijke toekomst is. Het is eigenlijk wat wij bij Stem in de Stad ook een beetje doen. Mensen zelf verantwoordelijkheid en regie geven. Wat denk je? Het is nog effectiever ook. Er zijn meer mensen die vanuit Zweden terugkeren of doormigreren dan vanuit Nederland.

Wat kan jij doen? Informeer jezelf. Er zijn artikelen over vreemdelingendetentie verschenen, er zijn documentaires over gemaakt. Op de site van Amnesty International staat een heel dossier. Kijk daar eens naar. Schrijf Mohamed een kaartje! Laat hem weten dat Haarlem hem niet vergeet. Zijn adres is nog niet bekend gemaakt. Stuur een kaartje naar Stem in de Stad, Nieuwe Groenmarkt 22, 2011 TW Haarlem, of breng het langs, dan sturen wij het door zodra we weten waar hij precies zit. Bid voor hem. En voor ons land.

Vreemdeling in Egypte

Dat we de vreemdeling rechten moeten toekennen, van hem of haar moeten houden, wordt in de Bijbel gemotiveerd vanuit de gedachtenis: want je bent zelf vreemdeling geweest in Egypte. Iedere keer als jij een vreemdeling ziet, als een vreemdeling zijn of haar rechten mag uitoefenen, kun jij bedenken: het is niet vanzelfsprekend dat ik hier ben, dat ik hier woon. Ik ben zelf bevrijd. Door de Heer, uit het Angstland Egypte. Zo leert de Bijbel het: de vreemdeling brengt jou dat verleden in herinnering, alleen al daarom is het goed dat hij of zij er is.

Het is 4 mei. Herdenkingsdag. Als anderen niet voor ons gevochten hadden, was dit niet ons land. Leeft dat besef nog ergens? Dat het ook anders had kunnen lopen? Dat dit niet alleen maar het land is ‘dat we zelf met hard werken hebben opgebouwd’, maar ook het land dat door anderen is bevrijd? Dat we het gekregen hebben? Dat we ook maar asielzoekers waren, of kinderen van asielzoekers. Ontsnapt aan de terreur van de oorlog? We zijn zelf bevrijd. De vreemdeling vergeten, is onze eigen geschiedenis vergeten. Waar de vreemdeling wordt weggevoerd en onzichtbaar gemaakt, daar wordt onze eigen geschiedenis onzichtbaar gemaakt. Daarom staan de muren van de vreemdelingengevangenis uiteindelijk onze eigen vrijheid in de weg. Dit is Mohamed. Laat hem zo zichtbaar mogelijk zijn. En die gevangenis, die moet weg. Die muur moet omlaag.
x

Liedje

Of ik tv ga kijken vanavond en, zo ja, waarnaar, wet ik nog niet, maar in ieder geval kijk ik niet naar Nederland 1. Enkele miljoenen landgenoten zullen dat zeker wel doen, want die willen het Eurovisie Songfestival zien, want van alle kanten (De Wereld Draait Doorrrrrrr, Pauw & Witteman, noem maar op, wordt op ons ingepraat dat 'we' dit jaar misschien wel eens kunnen winnen, maar in ieder geval hoog zullen eindigen. Nog hoger dan vorig jaar!

Voetbalwedstrijden, met al hun voor- en nabeschouwingen  zijn al erg, maar ik vermoed dat als je alle tijd die nu al aan de voorbeschouwingen van het songfestival besteed is bij elkaar neemt je meer tijd kwijt bent dan aan het hele songfestival zelf, inclusief de puntentelling. En dan krijgen we nog de nabeschouwingen die des te meer tijd in beslag zullen nemen naarmate het zingende duo hoger eindigt. Zijn jullie ook zo benieuwd?
x

Anne

Er werd een geheel nieuw theater voor gebouwd: het nieuwe toneelstuk over het korte leven van Anne Frank. Gisteren was de première. Het is niet het eerste toneelstuk. Er is ook een film. Pas een paar dagen geleden hoorde ik dat er diverse versies van het dagboek zijn.

Ik heb het dagboek nooit gelezen. Ik ben er in mijn jeugd, toen ik op de middelbare school zat, aan begonnen. Toen had ik al wat ik nog steeds heb: als een boek mij na de eerste bladzijden niet boeit, houd ik ermee op. In een boekwinkel lees ik dan ook altijd de eerste pagina's van een boek.

Ik heb het Anne Frankhuis nooit bezocht. Ik heb geen toneelstuk, noch de film over Anne Frank gezien en zal ook het nieuwe toneelstuk niet zien. Dat zegt allemaal niets, zeker niets negatiefs, over Anne Frank, noch over haar dagboek. Het zal wel iets over mij zeggen, al weet ik niet wat. Wie het weet mag het zeggen.
x

Zonde

Je bent een heteroman en je maakt kennis met een een aantrekkelijk uitziende vrouw. Na een tijdje zegt ze dat ze lesbisch is. Wat is dan je reactie als heteroman? 'wat zonde, wat zonde'. Althans dat was, volgens Trouw, de reactie van Jan van Zanen, burgemeester van Utrecht, toen politicologe en columniste Monique Samuel hem tijdens het Bevrijdingsfestival vertelde dat ze op vrouwen valt.

Op de site van RTV Utrecht las ik: De burgemeester betreurt zijn woorden. "Het is stom. Ik had het niet moeten zeggen. De opmerking was aardig bedoeld, maar ik kreeg meteen na mijn woorden een flinke veeg uit de pan. Ik ben enorm op mijn nummer gezet en denk dat dat terecht is."

De opmerking mag dan aardig bedoeld zijn, maar was natuurlijk puur seksistisch. De burgemeester vindt eigenlijk dat aantrekkelijke vrouwen niet op vrouwen zouden moeten vallen. Ze zouden immers 'beschikbaar' dienen te zijn voor mannen. Zijn opmerking valt in de categorie: "Ik heb niks tegen (noem maar een groep mensen op), maar ...."
x

Jurk

Een opmerkelijk bericht in Trouw: De groene japon waarin koningin Máxima maandagavond op het 5 meiconcert verscheen, stamt uit 1981 en is afkomstig uit de garderobe van haar schoonmoeder, prinses Beatrix. Zij droeg dezelfde groene jurk destijds tijdens het galadiner op de eerste dag van haar staatsbezoek aan België.

We hebben dus een koninklijke familie die zuinig aan doet. Jurken die een keer gedragen zijn worden niet weggedaan, maar bewaard, tot drieëndertig jaar aan toe. Máxima laat niet voor iedere gelegenheid haar favoriete couterier opdraven, maar vraagt aan schoonmama of ze even in haar kast mag rondneuzen. Zou ze ook wel eens in de garderobe van tante Margriet mogen neuzen?
x

Zeuren

Er is, als ik het goed heb, geen andere stad ter wereld met zo'n groot, oud - en ook nog eens goed bewaard - historisch centrum als Amsterdam.

Dat centrum is bezienswaardig en wordt dus door veel toeristen, zowel uit eigen land als uit het buitenland, bezocht. Dat maakt het centrum behoorlijk druk. Er zijn nogal wat bewoners van het centrum, tamelijk bevoorrechte personen, die een hekel hebben aan al die drukte en die vinden dat er allerlei maatregelen genomen moeten worden om die drukte tegen te gaan. In Het PAROOL lees ik: De meest genoemde simpele maatregelen werken niet. De optocht van Sinterklaas verplaatsen naar Nieuw-West, nieuwe hotels alleen in de Haarlemmermeer, toeristen naar het Timorplein; het zal de toenemende drukte niet tegengaan.

Ik woon niet in het centrum, maar behoor tot diegenen die van tijd tot tijd bijdragen aan de drukte aldaar. Maar er zijn dagen dat ik dat centrum mijd als de pest: vroeger was dat koninginne-, nu koningsdag, wanneer het centrum overspoeld wordt door honderdduizenden mensen van buiten de stad. De dag van de Gay Pride Canal Parade komt qua aantal bezoekers van buiten daar dicht bij in de buurt, dus dan zul je mij ook niet in het centrum tegenkomen. Zo idioot druk is het de rest van het jaar vrijwel nooit, ook niet bij de intocht van Sinterklaas.

De bewoners van het centrum moeten niet zeuren. Niemand verplicht je te wonen in een van de mooiste stedelijke gebieden van deze wereld. Als je je status wilt bewijzen kun je ook gaan wonen in de Apollobuurt of aan de Goudkust, vlakbij de Zuidas. Daar kun je ook je bolide(s) of PC Hoofttractor nog wat beter kwijt, vermoed ik, dan in het centrum.
x

Beter

Een medepatiënte in het BovenIJ ziekenhuis vertelde mij dat een arts daar haar eens gezegd had: “Als je hier weggaat, ben je niet beter: beter worden doe je thuis.” Een arts had mij afgelopem donderdag al naar huis willen sturen, maar dat heb ik nog met een dag weten uit te stellen, want de vraag of ik dan zelf boodschappen had mogen doen, werd ontkennend beantwoord. Ik ben ook nog niet beter. Ik slik nog vier keer per dag twee paracetamollen. Ik heb niet echt pijn meer, maar na enkele uren merk ik bij het inademen, dat in mijn linker long nog niet alles OK is. Nog een paar dagen moet ik een antibioticum slikken en dan maar hopen dat dan de infectie van de luchtwegen voorbij is. Hopelijk ben ik dan ook minder kortademig dan ik nu ben.

Gezien de eraan verbonden kosten is het natuurlijk prima dat je zo kort mogelijk in het ziekenhuis verblijft. Maar ik weet bijna zeker dat ik vorig jaar te snel na een opname naar huis gestuurd ben, waardoor ik een paar dagen later opnieuw met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht moest worden. Pas toen werd de definitieve diagnose gesteld. We hebben voor dit soort situaties een oudhollands spreekwoord: Haastige spoed is zelden goed.
x

Herdenken

Dankzij mijn orthodox-gereformeerde opvoeding kan ik vaak veel begrip opbrengen voor het gedachtegoed van mijn zeer christelijke medemensen. Maar ze moeten het natuurlijk niet te dol maken. Het herdenken, zoals we dat vandaag weer gaan doen, van de vele oorlogsslachtoffers sinds 1940 is niet bepaald een frivole gebeurtenis. Toch hebben de fundi's het in enkele gemeenten voor elkaar weten te krijgen dat de dodenherdenking daar niet vandaag, de dag des Heeren, maar reeds gisteren zou plaatsvinden. Ik geloof niet dat God bestaat, maar ik kan me niet voorstellen dat de God waarin die fundi's geloven er overwegende bezwaren tegen zou hebben dat op Zijn dag Zijn gelovigen twee minuten aandacht zouden schenken aan de vele miljoenen die onder vaak vreselijke omstandigheden hun leven hebben verloren. Hij zou het misschien wel een goed idee hebben gevonden als ze die herdenking zouden laten samenvallen met een kerkdienst te Zijner ere. God is er vast ook tegen dat we, ondanks de vele slechte ervaringen, nog steeds oorlogen met elkaar voeren. De slachtoffers daarvan mogen we van Hem best op iedere dag van de week herdenken. God is geen fundamentalist.
x

Evident

'Maar dat dergelijk fietsgedrag het risico op een ongeluk verhoogt, is evident,' zegt woordvoerder Patrick Rugebregt van de Stichting Wetenschappelijk Onderzoek Verkeersveiligheid (SWOV). Aldus Het PAROOL. Met 'dergelijk fietsgedrag' wordt gedoeld op het fietsen en tegelijkgertijd naar muziek luisteren of tegelijkertijd via je mobieltje bellen. Het behoeft geen betoog dat je met een smartphone nog veel meer kunt doen dat je aandacht van het verkeer afleidt en tot een ongeluk kan leiden. Je kunt ook zeggen dat er nauwelijks wetenschappelijk onderzoek voor nodig is om te concluderen dat het fietsend gebruiken van een mobiele telefoon, slim of dom, zeker in het stadsverkeer levensgevaarlijk is.

Bellen op de fiets en fietsen met koptelefoon is in Duitsland nu strafbaar. Waarom in Nederland eigenlijk niet? (...) Maandag werd in Keulen nog een 44-jarige fietser gedood door een tram doordat zij door haar koptelefoon het gerinkel en geclaxoneer niet hoorde.

De Nederlandse overheid volgt het voorbeeld van Duitsland vooralsnog niet. 'Wanneer we hier iets strafbaar stellen, moet het probleem evident zijn, net als de handhavingsmogelijkheden. Dat is niet het geval bij bellende of naar muziek luisterende fietsers,' aldus een woordvoerder van het ministerie van Infrastructuur en Milieu.

Hoe evident moet een probleem eigenlijk zijn? En hoe zit het met de handhavingsmogelijkheden vam niet-handsfree bellen in de auto? En het handsfree internetten, e-mailen, whatsappen en tweeten zijn ook nog niet uitgevonden. Het ministerie van Infrastructuur en Milieu heeft nu en campagne klaar liggen: 'Fiets zonder beats'. Ja, na zo'n oproep houden al die stommelingen hun mobieltje wel in hun zak.x

Thuis

Dankzij de goede zorgen van mijn zus uit Weesp ben ik vanochtend vanuit het ziekenhuis weer thuis gekomen. Terwijl mijn zus ook nog wat boodschapjes deed, heb ik mijn directe buren even op de hoogte gesteld van het feit dat ik weer thuis was. (Zij hadden wel vernomen dat ik per ambulance was afgevoerd, maar wisten verder van niets.) Onder het genot van een kopje koffie heb ik verteld wat er precies aan de hand was.

Tot en met het weekend kan en zal ik het nog rustig aandoen. Ik moet nog een aantal dagen antibiotica slikken. Ik ga de paracetamol verminderen, om te merken of ik dan ook pijnvrij ben , zoals nu.

Een medepatiënte in het ziekenhuis wees mij op het bestaan van een pasje voor Aanvullend Openbaar Vervoer. Daarmee kon zij, met Connexxion, beduidend goedkoper reizen dan per taxi. Zij woont niet ver bij mij vandaan en reist voor drie euro nog wat naar Purmerend, terwijl ik voor een ritje per taxi naar het BovenIJ ziekenhiuis al acht euro nog wat kwijt ben. Ik heb mij gemeld bij de afdeling WMO van de gemeente Amsterdam en bleek als 75-plus Amsterdammer recht op zo'n pasje te hebben. Over een week heb ik het in huis. De afgelopen dagen heb ik Agis weer behoorlijk op kosten gejaagd, maar zelf ben ik er dus financieel aardig wijzer van gewoorden.
x

Overplaatsing

Ook deze blog schrijf ik nog vanuit het ziekenhuis, maar naar het zich laat aanzien kan ik vandaag weer naar huis. Toen ik in het ziekenhuis aankwam, kreeg ik een plek op de afdeling 'Acute opname'. Een luxe plek, want het was een eenpersoonskamer. Vroeger kreeg je die alleen als je ‘Eerste Klas’ verzekerd was. Maar gistermiddag werd ik overgeplaatst naar een vierpersoonskamer op de afdeling longziekten. Ik ben stiekem natuurlijk hartstikke elitair en heb er dus een hekel aan gedwongen te zijn ongewild getuige te zijn van gesprekken die nergens over gaan en nog erger vind ik het als mensen met mij een gesprek aanknopen over een onderwerp dat mij totaal niet interesseert.

Gistren had ik het idee dat ik vandaag weer naae huis zou gaan, maar daar ben il niet meer zeker van. Ik ging gisteren om zeven uur slapen. Ik werd tegen twaalf uur wakker en ded mijn gebruikelijke plasje. Op de korte terugweg naar mijn bed kreeg ik inens weer veel pijn in mijn linker long. Ik bleef een tijdje op de rand van mijn bed zitten, want rechtop zittend heb ik de minste pijn. Toevallig kwam een verpleegkundige langs die vroeg wat er aan de hand was. Dat vertelde ik en dat leverde twee paracetamollen op. Toen de pijn wat gezakt was, ging ik weer slapen. Tegen vier uur werd ik weer wakker met een wat zeurderige pijn. Die is er nog. Gistermiddag zijn er ook weer foto's gemaaakt. Ik hoop straks te horen wat die voor inzicht en verdere behandeling opleveren. Kijk hier later vandaag nog eens voor een mogelijke update.

UPDATE (13:40 uur)
Ze wilden hier me vanmiddag al de deur uit hebben, maar ik vond dat wat erg snel, want dat ik zelf boodschappen zou doen leek ze niet zo handig, vooralsnog. Ik hoef nu pas morgenochtend dit ziekenhuis te verlaten. Verwacht hier niet in de vroege uurtjes een Beggartalk. Als die al verschijnt is dat later op de dag.
x