Herdenken

Zoals bekend, heb ik niets met verjaardagen en andere gedenkdagen. Toen Boukje nog leefde, ‘vierden’ we dat soort dagen door met ons tweeën uit eten te gaan. Dat deden we dus ook op 11 december, onze trouwdag, en op 2 juni, de dag waarop we elkaar in 1967 op Texel ontmoetten en waarop mijn leven voor goed veranderde.

Wat voor 'feestdagen' geldt, gaat ook op voor de meer 'donkere' dagen. Op 29 juli, de dag waarop Boukje in 1996 overleed. ga ik niet bewust of nadrukkelijk zitten herdenken. Boukje is gecremeerd, dus er is geen graf waar ik heen zou kunnen gaan. Er is ook geen urn met as die ik had kunnen bewaren. Ik wist toen al - en heb dat ook tegen Boukje gezegd - dat ik haar niet op die manier zou herdenken.

Waarom begin ik hier vandaag ineens over? Het is vandaag 14 mei en ik denk dat niemand behalve ik zich herinnert dat op 14 mei 1996 Boukje - en ik een paar uur  later - volkomen onverwacht te horen kreeg dat ze niet lang meer zou leven. Opnieuw, en meer nog dan 29 juli, was 14 mei 1996 een  dag waarop mijn leven voor goed veranderde. Op 29 juli gebeurde waar we bijna 11 weken naartoe geleefd hadden. Vandaaar dat 14 mei voor mij een 'zwartere' dag is, het begin van het einde van de ruim 29 mooiste jaren van mijn leven.

Ik ga vandaag niet de hele dag verdrietig zitten wezen. Het is een dag als alle andere waarop ik aan haar denk. Dat kan iedere dag zijn. Van alles kan een aanleiding zijn. En de meeste herinneringen zijn mooi. Ergens heb ik al eens een vertaling van een sonnet van William Shakespeare geciteerd, waarin de volgende twee regels voorkomen:
De dood zal jou niet in zijn schaduw krijgen,
Wanneer jij in mijn zinnen blijft bestaan.
Boukje bestaat voor mij nog altijd.
x