Identiteit

Máxima heeft ooit eens een relletje veroorzaakt door op te merken dat er volgens haar niet zoiets als een 'Nederlandse identiteit' bestaat. Ik was het destijds volledig met haar eens. Ik voel me geen Nederlander. Met een variatie op een uitspraak van Louis Couperus zou ik kunnen zeggen: "Zo ik iets ben, ben ik een Amsterdammer." Ik vind Nederland een prima land om in te leven, maar ik zou me, als het zou moeten, ook thuis voelen in welk democratisch land dan ook, zelfs in Amerika.

Wat 'wij' onze 'Nederlandse identiteit' noemen wordt al geruime tijd bepaald door allerlei gewoonten en maniertjes die we van de Amerikanen hebben overgenomen. Sinterklaas is voor een belangrijk deel verdrongen door de Kerst. We doen ineens aan Valentijnsdag en Halloween. In TV-commercials wordt hard meegewerkt aan die veramerikanisering. Gisteren viel me dat weer eens op in die commercial voor Chio popcorn. Daarin zie je een jong stel dat naar (een film) op de tv zit te kijken en daarbij een zak popcorn leeg eet. Daarbij wordt de tekst uitgesproken: "Met Chio popcorn is het alsof je in de bioscoop zit." Al een jaar of vijf, zes ben ik niet meer in een bioscoop geweest. Maar van de laatste keren herinner ik me dat er toen al vrij veel popcorn werd aangeschaft en niet in kleine zakjes, maar in hele emmers om die tijdens de film op te peuzelen. (Daarbij gaat er wel eens wat mis en dat leidt dan weer tot muizenplagen in Amsterdamse bioscopen als City en Tusschinkski.) Popcorn eten tijdens de film is een Amerikaanse gewoonte en 'dus' doen wij dat ook. De (typisch?) Nederlandse gewoonte om de film te onderbreken door een pauze waarin ijsjes en andere snoepwaar verkocht werd, is voor zover ik weet al overal afgeschaft. Daar hebben we een stukje Amerikaanse identiteit voor terug gekregen.
x