Bandje

Andries Knevel en Thijs van den Brink probeerden anderhalve week na dato niets aan het begrip van de ramp met vlucht MH17 toe te voegen, schrijft Haro Kraak in de tv-recensie van de Volkskrant. 'Ze smeerden slechts een vette laag emoboter over hun brood.' Zo begint een column in de Volkskrant. Ik heb de uitzending niet direct gezien, maar een deel via een link in het artikel.

Er is een behoorlijke markt voor emo-tv en een ramp met bijna tweehonderd Nederlandse doden is natuurlijk een uitgelezen aanleiding, al is het natuurlijk gezelliger om te kijken naar iemand die na jaren een oude geliefde ontmoet. Maar hoever kun je gaan? Knevel ging wel heel ver. Hij vroeg de zuster van een van de slachtoffers of ze er wel eens aan dacht hoe haar broer eruit zou zien na een val van 10 kilometer. Ik heb geprobeerd vragen te bedenken die nog meer morbide zijn, maar ik zal hier geen voorbeelden noemen. Nadat er "honderden" Tweets rondgegaan waren waarin bezwaar werd gemaakt tegen de vraag, bood Knevel via Twitter zijn excuses aan. De EO besloot de uitzending de volgende dag niet, zoals gebruikelijk, te herhalen.

De nabestaanden droegen witte polsbandjes. De bedoeling is dat 'we' dat allemaal, althans zo veel mogelijk mensen, gaan doen. Ik kende al het gele bandje dat aandacht vraagt voor de strijd tegen kanker. Misschien zijn er nog wel meer, want ik houd ook niet alles bij. Je zou zeggen dat ik best aanleiding heb om zo'n geel armbandje te dragen, maar dat doe ik niet. Zo'n wit bandje zal ik ook niet aanschaffen. Moet dat een band schappen met iemand, bijvoorbeeld, die in de trein tegenover mij zit en ook zo'n bandje draagt? Moeten wij daar een gesprek over voeren?

Een van de manieren om Rusland te straffen voor de betrokkenheid bij het neerschieten van het vliegtuig is het toch niet het WK-voetbal van 2018 te laten organiseren. De FIFA wil daar liever niet over horen, dus het zal wel gewoon doorgaan. Maar wie, behalve nabestaanden, zal in 2018 nog aan vlucht MH17 denken?

Herdenken

Wie niet beter weet zou kunnen denken dat je hier twee verschillende foto's van de dezelfde persoon ziet. Het zijn wel degelijk twee verschillende personen, twee zussen, tweelingzussen.

Gisteren heb ik die foto's weer eens bekeken. Sjouk (links) had me net gebeld. Het was gisteren immers precies 18 jaar geleden dat Boukje (rechts) is overleden. Sjouk was toen bij ons en met wie kon ik het verdriet beter delen dan met haar met wie Boukje ruim vijftig jaar, veel langer dan met mij, zo'n hechte band had. Dat hielp me toen al te beseffen dat ik niet de enige was die een groot verlies had geleden.

Het was gisteren een dag als alle andere. Evenmin als Sjouk heb ik een speciale datum nodig om terug te denken aan Boukje. Dat kan iedere dag en vrijwel altijd zijn het mooie herinneringen, waarvan je eerder blij dan droevig wordt.

Hieronder zie je de laatste foto die van Boukje gemaakt is, een paar weken voor haar overlijden. Ze kon nog altijd lachen.

Eerst

De Vereniging van Letselschade Advocaten (LSA) waarschuwt voor buitenlandse advocaten die hoge schadevergoedingen beloven aan de nabestaanden van de vliegramp in Oekraïne.
De vereniging heeft nog geen signalen ontvangen dat nabestaanden actief worden benaderd, maar weet wel dat verschillende buitenlandse advocatenkantoren interesse hebben in de nabestaanden van de slachtoffers van de crash met vlucht MH17. Aldus Trouw.

Het is goed dat de LSA die waarschuwing laat uitgaan. Immers, als er toch advocaten aan die vliegramp moeten verdienen, kunnen dat net zo goed Nederlandse advocaten zijn: Eigen Advocaat Eerst!

Ontmoeting

Gistermiidag rond een uur of vier stapte ik in de lift. Er bevond zich reeds een man in, een aantal jaren ouder dan ik, schatte ik in. Ik had hem nooit eerder gezien. Hij keek mij wat onderzoekend aan en vroeg: "Bent u een nieuwe bewoner?" Ik vertelde hem dat ik al bijn drie jaar in mijn flat woonde. Hij nam dat voor kennisgeving aan. Hij zei althans verder niets meer en ik voelde evenmin een overweldigende behoefte aan verdere communicatie. Beneden aangekomen gingen wij ieder ons weegs.

Moeten we hier iets uit leren?

Doorgewinterd

Het PAROOL schrijft: Zit je hoofd nog vol met prachtkunst, sta je plots op één van de drukste kruispunten van Amsterdam. Dat is dagelijkse kost voor de vele toeristen die het Rijksmuseum uit komen en rustig naar het centrum willen wandelen. Uit de rest van het artkel zou moeten blijken dat het kruispunt één grote chaos is. De Stadhouderskade immers is een belangrijkr verbinding tusen Oost en West. En dan de fietsers. Die komen werkelijk van alle kanten. Voor een doorgewinterde Amsterdammer is het bijna onmogelijk om voor het oversteken al het verkeer in de gaten te houden.

Ik ben zo'n doorgewinterde Amsterdammer en sinds je als fietser weer onder het Rijksmuseum door mag fietsen heb ik dat al vrij vaak gedaan, in beide richtingen. Ik ben daar nooit in botsing gekomen met een andere verkeersdeelnemer, dus kennelijk lukt het best "al het verkeer in de gaten te houden." 

Natuurlijk ligt het voor de vele buitenlandse bezoekers van het Rijksmuseum wat anders. In de eerste plaats zijn ze niet gewend aan zoveel fietsers en zeker niet aan zoveel fietsers die God noch gebod schijnen te erkennen. Een Amsterdamse fietser vindt dat hij altijd voorrang heeft, zeker als hij een toerist voor zijn neus vermoedt. En stoppen voor een rood licht doen veel Amsterdamse fietsers ook niet. Voor alle duidelijkheid: ik behoor niet tot dat soort fietsers. Maar ik erger me in het centrum vaak aan die buitenlanders. Die zouden wat meer oog voor de plaatselijke gebruiken moeten hebben. Toen ik een paar dagen op bezoek was in Washinton D.C. en daar een fiets gehuurd had, hield ik mij ook aan de regels. Ik fietste dus op de stoep, rekening houdend met de voetgangers.

Aardige bijzonderheid van dat fiets huren in Washington: op een computer kon je zelf wat persoonlijke gegevens invullen. Bij 'nationaliteit' kon je één van drie mogelijkheden aanvinken: American, Dutch, Other.

Verspilling

In mijn brievenbus trof ik een pakketje aan met een omvang van 25 x 35 x 5 cm. (De meeste boeken zijn kleiner dan dat.) Nu had ik een pakketje verwacht, maar niet van die omvang. Want wat had ik via het Internet besteld en wat zat er dus in die veel te grote verpakking? Een viertal lithium penlight batterijen. Dit was weer eens een schoolvoorbeeld van papierverspilling. Overigens zijn verpakkingen vaak veel groter dan noodzakelijk.

Waarom schaf ik batterijen aan via het Internet? Die kun je toch zelfs bij de servicebalie van AH aanschaffen? Ja, als je de gebuikelijke alkaline batterijen wilt hebben, maar ik wilde per se lithium batterijen, want die gaan langer mee. Ik had de Mediamarkt in 'mijn' winkelcentrm gebeld met de vraag of ze lithium batterijen hadden. Ja hoor, die hadden ze. Alleen niet toen ik in die winkel was. Men raadde mij aan het eens te proberen bij een electronicazaak op de Waddenweg, op fietsafstand. Ook die toch maar even gebeld. Noppes, nada, geen lithium.  Dan is het Internetwinkelen wel handig.

Veilig

Op de rampplek zijn drie Maleisische luchtvaartexperts, twee Australische diplomaten en een Australische forensisch expert. Daarnaast is er een team van OVSE'ers. Dat lees ik in Trouw. Zij doen daar hun werk, want zij hebben inmiddels 'nieuwe' wrakstukken van vliegtuig MH17 ontdekt. Zij vinden het kennelijk veilig genoeg om daar werkzaam te zijn. Zitten we hier in Nederland nou onnodig moeilijk te doen over de veiligheid van onderzoekers in het rampgebied? Er gaan veertig ongewapende marechausees heen, niet ter beveiliging maar om te helpen bij het zoeken.

Het lijkt nu wel duidelijk te zijn dat het vliegtuig 'per ongeluk' is neergeschoten. Je kunt van alles van die rebellen/separatisten  en hun Russische sponsors vinden, maar ze zullen toch niet zo stom zijn om nog eens per ongeluk/onbedoeld niet-Oekraïense slachtoffers te maken? Ze weten dat de ogen van de hele niet-Russische wereld op het door hun beheerste stukje Oekraïne gericht zijn. Ze kunnen geen stap doen die niet door een of andere satelliet wordt vastgelegd. En elk verkeerd stapje zal tot internationale actie leiden.

Gewoon sturen die onderzoekers.

Wachten

Een van de bekendste aspecten van onze gezondheidszorg is: wachten. Je maakt een afspraak voor een bepaald tijdstip met een huisarts of specialist en je kunt er donder opzeggen dat je (soms veel) later dan dat tijstip  de spreekkamer binnenstapt. Ik heb een zeer ruime ervaring met wachten. De langste wachttijden (tot wel een uur of twee) heb ik meegemaakt bij de oogpolikliniek van het AZL (tegenwoordig het LUMC). De kortste wachttijden maakte ik mee bij de endocrinoloog van datzelfde AZL, bij wie ik zelden meer dan een minuut of tien hoefde te wachten. Bij mijn huidige huisarts is een wachttijd van een half uur niet ongebruikelijk.

Bij het maken van de afspraken houden (de assistenten van) de huisarts/specialist rekening met een gemiddelde tijd die een consult kost. Wachttijden betekenen dat die tijd overschreden wordt. Als wachttijden gebuikelijk zijn (en waar zijn ze dat niet?) betekent dat mijn inziens dat de gemiddelde tijd voor een consult te laag wordt ingeschat. Maak die tijd iets langer en de irritaties in de wachtkamer worden voor een belangrijk deel weggenomen.

Gisteren had ik een afspraak bij de longpolikliniek van het Lucas Andreas Ziekenhuis. En de wachttijd liep weer eens behoorlijk uit. Tegenwoordig heeft elk ziekenhuis wel een restaurant waar je een kof koffie kunt drinken. Het moet voor een polikliniek een kleine moeite zijn op een mededelingenboord aan te geven  hoeveel het spreekuur inmiddels is uitgelopen. Je kunt dan als patiënt zelf beslissen of je voldoende tijd hebt om even een kop koffie te scoren. Ben je tenminste even van die vaak deprimerende wachtkamer weg.

Waanzin

Tijdens de 'briefing' van de Tweede Kamer over de gebeurtenissen rond de MH17 vroeg de vertegennwoordiger van de PVV om het sturen van militairen naar het gebied waar het vliegtuig was neergestort. Hij was zeker niet de enige Nederlander die dat een goed idee zou vinden.  Toen een ander deel van Oekraïne, de Krim, door Rusland bezet werd, heb ik dat soort geluiden niet gehoord, maae ja, daar waren ook geen Nederlanders bij betrokken.

Op de Krim is eerder oorlog gevoerd, halverwege de 19e eeuw, tussen Rusland en een coalitie van o.a. Frankrijk, Engeland en het Ottomaanse rijk. De bekendste persoon uit die oorlog is Florence Nightingale die op, voor die tijd, moderne wijze aaandacht schonk aan de verpleging van gewonde soldaten.

Eén gebeurtenis uit die oorlog is beschreven door Alfred Lord Tennyson in zijn gedicht 'The Charge of the Light Brigade', de beschrijving van een militaire actie (Into the valley of Death Rode the six hundred.) die verkeerd gepland was (Some one had blunder'd), maar desondanks werd doorgezet. Het is een beschrijving van de waanzin van de oorlog, elke oorlog, waarin jonge mensen worden  uitgestuurd om dingen te doen die ze uit zichzelf nooit zouden doen, maar, zoals Tennyson schreef:
Theirs not to reason why,
Theirs but to do & die.

Into the jaws of Death,
Into the mouth of Hell
Rode the six hundred.

Iets om over na de te denken tijdens de minuut stilte vanmiddag rond vier uur.

Vuisten

In mijn Beggartalk van afgelopen zondag had ik niets te melden. Gerbie suggereerde in een reactie enkele onderwerpen, waaronder De reactie van Israel op Hamas en het gebrek aan reacties van de rest van de wereld daar weer op. Sylvain Ephimenco, columnist van Trouw, zag dat wat anders. Waar zijn de gebalde vuisten? vraagt Ephimenco zich af. Hij heeft op Facebook veel gezichten en namen van onbekenden, allemaal vrienden, kennissen of familieleden van mijn eigen Facebook-vrienden gezien. Deze spontane vorm van nationale rouw moet ons de kracht geven te beseffen dat, op ons continent, een vuile oorlog woedt. (...) Maar in onze straten blijft het stil. Geen protest, geen begin van een demonstratie. Waar zijn de gebalde vuisten tegen het expansiebeleid van Poetin?

Ephimenco wijst op de oorlog tussen Israël en Hamas en schrijft dat terwijl een minderheid van geharde politieke activisten, Israël-haters en antisemieten met veel bombarie bezit neemt van de Hofstad en ons probeert mee te sleuren, wordt de oorlog op Europese grond door onverschilligheid omgeven.

Totdat die oorlog ineens vreselijk 'dichtbij' komt. De separatisten/rebellen/terroristen krijgen een gezicht. Ze rotzooien, in de woorden van Mark Rutte, met de eigendommen van omgekomen Nederlanders. Moeten we nu massaal optrekken naar Museumplein of Malieveld om genoegdoening te eisen? Maken we dan ook wat spandoeken waarin we vragen om een einde te maken aan de burgeroorlog in Oekraïne? Vragen we en passant ook om de teruggave van de Krim?


We kunnen dit jaar herdenken dat 20 jaar geleden Yitzhak Rabin, Yasser Arafat en Shimon Peres de Nobelprijs voor de vrede kregen. Waarvoor ook al weer? Velen onder ons zullen mogelijk vergeten zijn, dat een kleine tien jaar geleden Hamas bij democratische verkiezingen een absolute meerderheid in het Palestijnse parlement behaalde. De Palestijnen waren even vergeten dat ze een bestuur moesten kiezen waarmee 'wij' het goed konden vinden. Het werd dan ook al snel duidelijk dat Israël en de Westerse landen er niet over peinsden een Hamasbestuur te erkennen.Het eindresultaat was dat Hamas werd teruggedrongen in zijn isolement in Gaza. Als ze daar uit komen is dat niet voor een goed gesprek. Inmiddels zijn er al weer 500 Palestijnen minder in Gaza. Eigen schuld, dikke bult?

Schrikken

Inmiddels rijd ik al ruim twee jaar op een elektrische fiets en ik ben er nog altijd zeer enthousiast over. Maar afgelopen zaterdag sloeg mij de schrik om het hart. Ik had net mijn boodschappen bij AH in mijn fietstassen geladen, stapte op en drukte op het knopje om de accu aan te zetten. Er gebeurde niets, d.w.z. de accu werkte niet mee. Ik zette mijn versnelling op de kleinste stand en fietste de paar honderd meter naar huis. Dat viel nog lang niet mee, want de fiets is, met name door die accu, nogal zwaar. De combinatie lichamelijke inspanning - copd is geen gelukkige. Toen de fiets eenmaal in de box stond, stond ik naar adem te happen. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was: de accu aan het infuus hangen. In mijn flat nam ik een extra 'pufje' ventolin en bij het kijken/luisteren naar EenVandaag kwam ik weer op adem.

Ik word 's nachts altijd enkele keren wakker. Meestal slaap ik ook weer snel, maar dat duurde deze nacht wat langer. Ik lag allerlei scenario's te bedenken voor het geval ik de accu niet aan de praat kreeg. Ik ben lid van de ANWB geworden zodat ik in noodgevallen de 'Wegenwacht voor de fiets' (de Wegenwacht Fietsservice) kan bellen. Maar die komt niet op je woonadres. Zouden ze toch komen als ik behoorlijk zielig zou weten over te komen? Zou ik zondag zonder ondersteuning een eindje gaan fietsen en dan de ANWB bellen?

Ik heb geen goede fietsenmaker in de buurt en de zaak waar ik de fiets gekocht heb bevindt zich in een ander deel van Amsterdam-Noord, een afstand van 3,3 km. Veel te ver, voor mij, om zonder elektrische ondersteuning te halen. Zouden ze bij mij aan huis naar de fiets willen kijken of zouden ze per automobiel mijn fiets kunnen ophalen? Ik was bereid om daarmee verband houdende kosten te betalen. Ik zag ook al  voor me dat ik weer mantelzorg moest inschakelen voor de boodschappen. Zondagavond zou ik iets bij 'Thuisbezorgd.nl' kunnen bestellen.

Gisteren rond twaalf uur zakte ik af naar de box. Ik drukte verwachtingsvol op een knopje en Ja! Er was weer contact met de accu. Ook als ik de fiets van het infuus afhaalde? Ja! Een paar uur later fietste ik, elektrisch ondersteund, naar AH.  (Ik doe nooit voor twee dagen boodschappen. Als die winkels toch open zijn op zondag dan dwing ik mezelf om ook op zondag een keer de deur uit te gaan.)

Toen ik de boodschappen had ingeladen, drukte ik weer op het knopje (De accu gaat automatisch 'uit' als je een tijdje niet rijdt.) en ja, ik kon weer zonder inspanning naar huis fietsen. In feite fungeert mijn fiets als een scootmobiel. Ik kan nog net voldoende lopen om zo'n apparaat nog niet te hoeven aanschaffen. Maar hoe lang gaat dat nog duren?

Niks

Vandaag heb ik weer eens niks te melden.

Geschokt

Wat is er mis met mij? Donderdagmiddag zat ik naar de Tour de France te kijken. Onderin beeld verscheen de mededeling dat na enkele ogenblikken het programma onderbroken zou worden door een extra nieuwsuitzending. Dat gebeurt niet iedere dag, dus er moest wel iets belangrijks gebeurd zijn. Vreselijk belangrijk kon het ook weer niet zijn, want er werd rustig gewacht tot de winnaar van de etappe over de streep was. Toen kwam dus de mededeling over dat neergestorte/neergeschoten vliegtuig.

Na een tijdje kwamen ook de eerste reacties van bekende personen: de koning, de premier, fractieleiders in de Tweede Kamer. Stuk voor stuk waren ze diep geschokt en ieders gedachten gingen uit naar de slachoffers en hun familie en vrienden. Waarom heb ik dat niet?

Begrijp me goed: ik betreur het als mensen het leven verliezen door zo'n ongeluk. Ik weet dat het erg is voor familie en vrienden. Maar persoonlijk ben ik niet geschokt. Mijn gedachten gaan niet uit naar mensen die ik niet ken. Ben ik nou zo ongevoelig?

De wielrenners van de 'Nederlandse' ploegen in de Tour de France reden gisteren met een rouwband of -strikje. Waarom deden de vakkenvullers bij AH en Jumbo, de conducteurs bij de NS, de baliemedewerkers bij de gemeenten en zoveel andere werknemers dat niet? Zouden 'we' net zo geschokt zijn als er één Nederlander en 193 Nieuw-Zeelanders waren omgekomen?

Ben ik weer eens verkeerd bezig?

Buslijnen

Het GVB gaat in enkele wijken in Amsterdam het openbaar verbeteren. In Amsterdam-Noord worden de wijken Elzenhage en Overhoeks beter bereikbaar. Het PAROOL schrijft daarover en noemt dit relatief nieuw wijken. Inderdaad 'relatief' want daar wonen al geruime tijd mensen. 'Vaak gaan deze mensen nu met de auto of moeten ze een heel eind fietsen voordat ze bij een bushalte komen. Wij willen dat iedereen in de stad gebruik kan maken van het openbaar vervoer,' aldus een woordvoerder van de GVB.

Zoals gebruikelijk loopt het openbaar vervoer weer eens achter de feiten aan. Naar mijn mening moet er in een nieuwe wijk openbaar vervoer beschikbaar zijn vanaf het moment dat de eerste nieuwe huizen in gebruik zijn. Anders gaan de mensen gebruik maken van de auto en probeer ze daar dan maar weer eens uit te krijgen als er (eindelijk) wel voldoende openbaar vervoer is.

Waarschuwing

De ANWB, lees ik in de Volkskrant, sluit (...) zich aan bij de beweging die reizigers waarschuwt dat kindersekstoerisme nooit is goed te praten. Laat me eerst maar even, voor alle duidelijkjeid, zeggen dat ik uiteraard kindersekstoerisme afschuwelijk vindt. Maar wat moet ik verder met die 'waarschuwing'? Als ik als oude man naar bijvoorbeeld Thailand of de Filippijnen zou gaan, zou ik ongetwijfeld in aanmerking komen om gewaarschuwd te worden. Echter, ik ga daar niet heen en als ik al zou gaan, zou ik mij verre houden van sekstoerisme.

Er zijn aardig wat mannen die wel aan sekstoerisme doen. Die weten verdomd goed hoe de maatschappij in het algemeen over hun activiteiten denkt en dat die activiteiten strafbaar zijn. Zij zullen toch doen wat ze van plan waren, ondanks de waarschuwing van de ANWB en de beweging waarbij die zich heeft aangesloten. Wat is het effect van die waarschuwing? Wat verwacht de ANWB ervan?

Nederlands

Vroeger probeerden we met ons allen zo goed mogelijk Nederlands te spreken en te schrijven.

Tegenwoordig doen we met z'n allen ons best de fouten van anderen zo snel mogelijk over te nemen en te herhalen.

Koken

Ik wist echt niet wat ik hoorde. Ik keek naar 'De groeten van Max', een consumentenprorgamma over vakantieperikelen. Dat begon met een verhaal over gaskookstellen, die zomaar konden ontploffen. Vervolgens gingen ze drie elektrische kooktoestellen testen. Kamperen en elektrisch koken. Waar haal je het vandaan? Wat heeft elektrisch koken met kamperen te maken? Je kunt zelfs apparaten aanschaffen waarmee je, 'kamperend' kunt inductiekoken. Dan moet je wel tijdelijk je koelkast uitschakelen, want inductiekoken vraagt veel stroom. Ik heb nooit een tent gehad waar een koelkast in paste en bovendien: hoe neem je die mee in een rugzak of fietstas?

Bij 'echt' kamperen kook je op hout. Maar zo'n purist ben ik nu ook weer niet. Bovendien: waar ik kampeerde was in het algemeen niet voldoende hout te vinden. Ik heb op houtvuur gekookt de allereerste keer dat ik kampeerde, bij de padvinderij. Daarna was er de primus. Daar ging petroleum in. Met het ingebouwde pompje zette je de petroleum onder de druk. De brander werd eerst voorverhit met spiritus of benzine, waardoor de petroleum die er onder druk uitkwam vergast werd. De vergassing hield zichzelf in stand tot je de druk via een ventiel verlaagde.

De primus werd op een gegeven moment vervangen door een benzinebrander. Die was kleiner en daar hoefde je geen lucht in te pompen. De benzine zorgde voor zijn eigen verdamping en druk.

Tenslotte kwam er het ideale kampeerkooktoestel: de spiritusbrander. Die had geen druk nodig. De spiritus ging in een bakje en je stak het aan. Je moest er wel een paar druppels water bij doen, want anders werden de pannen vreselijk zwart. Dat kon je weer voorkomen door in plaats van spiritus methanol te gebruiken, dat ook nog meer hitte gaf.

En nu is er dus het elektrische kooktoestel. Ik kampeer niet meer, maar zou me doodschamen als ik zo'n ding zou gebruiken. Wordt er eigenlijk nog wel gekampeerd?

Papegaai

We kunnen het WK-voetbal 2014 toch nog 'getroost' achter ons laten. Alle wimpeltjes en vlaggetjes kunnen weer voor twee jaar worden opgeborgen. Voor twee jaar, ja, want reken er maar op dat we bij de Europese kampioenschappen die in 2016 in Franrijk worden gespeeld weer net zo idioot gaan doen.

De reclamejongens zitten nu al weer te bedenken wat voor oranje prullaria de winkels ons dan weer moeten gaan aanbieden, De netbeheerders zitten al weer te berekenen hoeveel tijd er dan aan voetbal kan worden besteed en wie ze dan weer als commentator kunnen oproepen voor de voor- en nabeschouwingen. Was het een goed idee om dat teckeltje van Hugo Borst voortdurend te laten rondlopen? Is er misschien een commentator die over een sprekende papegaai beschikt?

En is het nu een geruststellende gedachte dat zelfs een malloot die een tegenstander in de schouder bijt nog altijd 80 miljoen euro waard is?

Hybride

Waarom schaffen mensen een hybride auto aan? Omdat ze begaan zijn met het milieu. Geloof je dat zelf? Die hybrides zijn gewoon een stuk goedkoper. Trouw schrijft: De markt voor hybride auto's bloeide vorig jaar op dankzij de belastingvoordelen voor zzp'ers en ondernemers. Zakelijke gebruikers hoefden toen geen bijtelling te betalen, waardoor er een run ontstond op de energiezuinige modellen.

De voordelen voor het milieu vallen ook nog al tegen. TNO onderzocht de Mitsubushi Outlander en de Volvo V60. Hoewel alle auto's meer brandstof verbruiken dan de fabrieksnorm aangeeft, is het verschil bij half-elektrische auto's opvallend groter dan gemiddeld. (...) Zo zou de Mitsubishi Outlander op papier 1,9 liter benzine per 100 kilometer verbruiken, maar in de praktijk blijkt dat maar liefst 6,5 liter te zijn. Bij de Volvo V60 is het verschil iets kleiner: 5,3 liter in plaats van 1,8 liter.

Het verschil tussen de norm en het feitelijke gebruik wordt veroorzaakt door het feit dat de Europese keuringstest van geen kant klopt. Pas in 2020 is er een nieuwe test beschikbaar. Automobilisten laten zich overigens niet ontmoedigen door het grote verschil tussen papier en praktijk. Van de 15.000 hybride wagens die de eerste helft van dit jaar in Nederland zijn verkocht, is bijna de helft een Outlander of een V60. Wat je meer betaalt aan brandstof weegt niet op tegen de belastingvoordelen. Waarom zou je je dan druk maken om het milieu.

Klantgericht

Ik had een afspraak met een longarts van het BovenIJ ziekenhuis voor 1 september a.s. Een paar dagen eerder zou er een CT-scan van de longen gemaakt worden.

Tijdens mijn reis naar en verblijf in Winterswijk en de reis terug werd ik weer eens nadrukkelijk geconfronteerd met het feit dat mijn longen niet meer geweldig functioneren. Na het lopen van een meter of veertig, vijftig, wat vanwege de artrose in mijn onderrug toch al niet vlotjes verloopt, loop ik naar adem te happen. Idem dito als ik een niet eens al te zwaar fysiek karweitje verricht. (Fietsen gaat gelukkig probleemloos, anders zou ik nauwelijks meer de deur uitkomen.)

Ruim een week geleden besloot ik de poli longziekten van het BovenIJ ziekenhuis te vragen of mijn afspraak vervroegd kon worden. Helaas, 'mijn' longarts ging met vakantie. Daarvóór kon het niet en ze zou pas 26 augustus weer terugkomen. Ik vroeg of ik dan met een van de andere longartsen een (vroegere) afspraak kon maken. Dat moest ik via de huisarts regelen.

OK, ik naar mijn huisarts. Die wilde voor alle zekerheid eerst even weten of er geen problemen met mijn hart waren, waardoor dat mogelijk niet genoeg zuurstofrijk bloed rondpompte. Dus een thoraxfoto laten maken en bloed laten onderzoeken. Afgelopen donderdag sprak ik de collega van de huisarts. Die zou het BovenIJ ziekenhuis bellen. Dat belde mij aan het eind van de middag: de afspraak van 1 september kon zes dagen vervroegd worden. Ik vroeg nog maar eens of ik dan niet bij een andere longarts terecht kon. Nee, dat gebeurde alleen bij oncologie. Op zo'n korte termijn kan ik geen longkanker regelen. Ik zei dus dat ze verder niets hoefden te veranderen.

Uiteraard liet ik het er niet bij zitten. Het voordeel van de grote stad is dat je uit meerdere ziekenhuizen kunt kiezen. Ik belde gisterochtend met het Lucas-Andreas ziekenhuis en het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis met de vraag wanneer ik daar op z'n vroegst terecht zou kunnen. Dat zou 21, resp. 23 juli zijn. Vervolgens belde ik met de huisarts voor een nieuwe verwijzing. Die kon ik aan het eind van de middag komen halen. 21 juli bleek bij het Lucas-Andreas ziekenhuis inmiddels helemaal bezet te zijn, maar ik kon de 23ste komen. Dat heb ik meteen maar vastgelegd.

Vervolgens belde ik de longpoli van het BovenIJ ziekenhuis om ze te vertellen dat ze voorshands niet meer op mijn klandizie kunnen rekenen. Ik kreeg geen assissente aan de lijn. Een mannenstem vertelde dat hij even de telefoon opnam, omdat de assistenten aan het lunchen waren. Hij wilde mijn boodschap wel overbrengen. Ik vertelde hem dat ik de afspraak wilde afzeggen en waarom en over de recente communicatie met zijn collega's. Hij was kwaad, niet op mij, maar op zijn collega's. "Zo ga je niet met patiënten om!" Hij vroeg of hij mijn telefoonnummer mocht doorgeven aan de klachtenfunctionaris van het ziekenhuis. Die zou dan contact met mij kunnen opnemen. Ik heb hem mijn beide nummers gegeven en gezegd dat ik ook wel op de fiets wilde langskomen. Tenslotte vroeg ik hem wat zijn functie bij de poli was. Hij is de man die de longfunctieonderzoeken doet. Ik heb hem dus twee keer ontmoet. Hij zou me over een tijdje nog eens bellen om te weten of de klachtenfunctionaris mij inderdaad gebeld heeft. In de loop van de middag belde de man mij weer. De klachtenfunctionaris was met vakantie, maar ik zou na 21 augustus gebeld worden. Kijk, zo ben je wel klantgericht bezig.

Duur

Amsterdam is gestegen op de jaarlijkse lijst van duurste steden ter wereld voor expats. Dat blijkt uit de Cost of Living Survey 2014, die het HR-bedrijf Mercer donderdag bekendmaakte. Dat schrijft Het PAROOL.
 
Je hoeft je dus om mij, Amsterdammer, niet direct zorgen te maken, want Amsterdam is met name duurder geworden voor expats. 'Expat' is een afkorting van expatriate, wat zoveel betekent als 'buiten je vaderland'. Hiermee worden mensen bedoeld die tijdelijk in een ander land wonen, met name omdat ze hier tijdelijk werken.

Oost-Europse seizoenarbeiders die hier asperges komen steken zou je ook expats kunnen noemen, maar we denken hier toch vooral aan mensen in de wat beter betaalde soorten banen. Mensen die worden uitgezonden door multinationals en andere grote bedrijven. In hun salarissen zijn veelal toeslagen verwerkt en huisvesting (een belangrijke kostenpost in dit verband) wordt vaak door de werkgever betaald. Om de expats hoef je je in fiannciële zin dus ook geen zorgen te maken.

Premie

Een parlementaire enquêtecommissie houdt zich nu al een tijdje bezig met wat er allemaal is misgegaan bij de woningcorporaties en hoe dat allemaal heeft kunnen kunnen gebeuren. Intussen gaat er nog veel wat fout was gewoon door. In Het PAROOL immers lees ik: De Amsterdamse woningcorporatie Rochdale heeft afgelopen jaar 1,5 miljoen euro betaald aan vijf vertrekkende medewerkers. Dat meldt De Volkskrant. Rochdale is die corporatie waarvan de hoogste baas, op kosten van de gemeenschap, in een Maseratie reed.

Wat is dat toch met die vertrekpremies? Waarom worden die uitbetaald? En waarom alleen aan veelverdieners? Onlangs ontstond er rumoer over de de vertrekpremie van de baas van de ANWB. Hij vertrok uit eigen vrije wil. Hij hoefde geen periode zonder inkomen te overbruggen. Hij stapte over naar een andere nette betrekking: Nationale Ombudsman. Volgens mij verdien je in die functie ook een best aantrekkelijk salaris. Vanwege het rumoer over de vertrekpremie en over wat anders besloot de brave man de functie toch maar niet te gaan bekleden. Blijft hij nu toch maar bij de ANWB zitten? Of hebben ze hem die premie gegeven omdat ze eigenlijk wel blij zijn dat hij vertrekt? Is het een soort stimuleringsregeling?

Helaas

Ook vandaag heb ik weer niets te melden. Ik zou wel iets kunnen schrijven over voetbal of een daaraan gerelateerd onderwerp, maar dan gaan er trouwe lezers afhaken.

Beroemdheid

In mijn hele leven heb ik precies één keer een hele voetbalwedstrijd vanaf de tribune bekeken. Niet zo maar een tribune, maar de eretribune van het Olympisch Stadion in Amsterdam. Ik werd daaraan herinnerd toen ik via de tv hoorde van het overlijden van een van de grootste voetballers aller tijden, Alfredo di Stefano. Hij was een van de voetballers op het veld, naast nog een andere beroemdheid, Ferenc Puskas. De kenners weten dat ik het heb over het Real Madrid uit de tijd (eind vijftiger jaren van de vorige eeuw) dat het diverse malen (ik geloof vijf keer) op rij de Europa Cup 1 won.

Real Madrid speelde toen tegen een 'Amsterdams' elftal, samengesteld uit spelers van Ajax, DWS en Blauw Wit. Het zal dus wel ter gelegenheid of ten bate van het een of ander geweest zijn. Ik woonde die wedstrijd bij samen met mijn vader. Geen van ons was een uitgesproken voetballiefhebber of fan van een bepaalde club of speler. We hadden dan ook de, waarschijnlijk prijzige, kaartjes niet gekocht. Mijn vader had ze gekregen van het bedrijf waarvoor hij werkte.Ik heb geen idee waarom ik en niet een van mijn drie broers met mijn vader mee mocht.

Van de wedstrijd zelf herinner ik mij totaal niets meer. Ik weet wel dat ik het toen nogal 'stoer' vond in mijn omgeving te kunnen vertellen dat ik zulke beroemdheden van zeer dichbij had gezien. Als ik nu kaartjes aangeboden zou krijgen, waarmee ik Robben of Van Persie van zo dichtbij zou kunnen zien, zou ik zeer waarschijnlijk bedanken voor de eer.

Huldiging

Vier jaar geleden verloor Nederland de finale van het WK-voetbal. Toch werden 'onze jongens' ruimschoots in Amsterdam gehuldigd. Als ze dit jaar weer de finale bereiken en weer verliezen, wordt er in Amsterdam niets gehuldigd. Dat hebben de KNVB en de burgemeester van Amsterdam besloten.

Ik heb een nog beter idee: als ze wel wereldkampioen worden, gun dan Rotterdam een keer de lol van het ontvangen van meer dan een miljoen (zoveel kwamen er al toen we tweede werden) grotendeels dronken in oranje gehulde supporters. Volgende maand hebben we in Amsterdam de Gay Pride Canal Parade. Bezoek genoeg dus.

Straf

Tijdens het WK-voetbal beet de voor Uruquai spelende Suarez voor de derde keer in zijn carrière een tegenspeler in de schouder. Voor zover ik weet kan die gebeten voetballer zijn carrière ongestoord voortzetten.

In de wedstrijd van Brazilië tegen Colombia werd de Braziliaanse sterspeler Neymar zodanig door de Colombiaanse speler Zúñiga in de rug geraakt, dat hij er een gebroken wervel aan overhield. In ieder geval komt hij dit WK niet meer in actie en waarschijnlijk zal hij ook daarna een tijd niet kunnen spelen. Als de Fifa Suarez al zwaar straft (voor negen interlands geschorst en voor vier maanden uitgesloten van alle aan voetbal gerelateerde activiteiten) voor een 'onschuldig' bijtincident, wat voor straf wordt er dan opgelegd voor het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel?

Cultuur

'Verdomme, die klote Nederlanders hebben het WK van ons gestolen met hun klote scheidsrechter en hun gefingeerde strafschop. Onze heldendaad, te gronde gericht door een klootzak. Robben is een groot toneelspeler en de scheidsrechter was blind'. Dat was volgens de Volkskrant de tekst van het liedje dat een Mexicaans meisje via YouTube wereldkundig maakte. Maar we hoeven ons niet meer beledigd te voelen wat het lieve kind heeft sorry gezegd in een statement. Het 15-jarige meisje laat weten dat ze niemand wilde kwetsen met het liedje en dat het eigenlijk voor Mexicanen bedoeld is. 'In de Mexicaanse cultuur zijn lelijke woorden onderdeel van ons dagelijkse leven'.

Wat hebben wij hier toch een andere cultuur. Wij zullen het niet ons hoofd halen lelijke woorden te gebruiken en we zullen die zeker niet via het Internet verspreiden. Wij beperken ons tot 'hatemails' of -tweets. Of we maken met onze smartphone een filmpje van een vriend die iemand in elkaar schopt. Dat maakt het voor de politie een stuk makkelijker die vriend in de kraag te vatten.

Symboliek

In de Volkskrant las ik gisteren over een homeopathisch arts, ene Jan Scholten, die een koninklijk lintje heeft gekregen, waarvoor precies weet ik niet. Er zijn mensen die hem het lintje weer willen doen afnemen, omdat een door hem uitgevonden middel, Iquilai, in Afrika wordt verstrekt aan Aidslijders, waardoor die afgehouden worden van reguliere medicijnen.

Ik laat dat homeopathische middel even rusten, want blijkens het artikel heeft die Scholten wat vreemde ideeën. Neem hooikoorts. 'Dat kan een uiting zijn van onderdrukte woede', zegt Scholten. 'Dat is een factor die vaak terugkomt. Het heeft iets te maken met je beperkt voelen in je levensruimte.' (...)

En aids? 'Daar zit vaak een minderwaardigheidsgevoel onder. Het gevoel niet goed te zijn. Heel slecht te zijn. Een slecht mens. Dat is in ieder geval een aspect ervan.' Hierdoor krijgt hiv de kans, meent hij. (...)

Of kanker. 'Dat kan met schuld te maken hebben, met allerlei gevoelens', zegt hij. 'Het kan ontstaan als je je niet goed voelt, innerlijk. Als je niet gelukkig bent. Het kan ook met verdriet te maken hebben. De plek waar kanker ontstaat, daar zit altijd een symboliek in.'

Ik ken geen mensen die aan hooikoorts of aids lijden, maar ik kende diverse mensen die aan kanker leden en daaraan overleden zijn en één van hen van zeer naarbij. Ik zou beter moeten weten, maar ik wordt altijd weer woedend als ik dat soort flagrante onzin over de oorzaak van kanker lees.

Boukje en ik praatten heel veel met elkaar. Boukje hield nooit iets achter, zeker niet over haar gevoelens. Als ze zich innerlijk niet goed voelde, of ongelukkig was, zou ik dat geweten hebben. Maar ik wist van niks. Bij haar ontstodn de kanker in haar oog. Wat zou daarvan wel de symboliek mogen zijn?

Hot

Kanker is kennelijk 'hot' tegenwoordig. In 'De Wereld Draait Buiten' treedt op 6 juli a.s. Thé Lau op. Deze zanger, muzikant en schrijver heeft keelkanker die is uitgezaaid. Hij heeft als ik het goed heb zijn laatste concert al gegeven, maar in de tv-uitzending wordt zijn laatste boek gespresenteerd. Uitgever Oscar van Gelderen heeft ook maar meteen vijf eerdere boeken van Lau opnieuw in de handel gebracht.

Amsterdam, schrijft Het PAROOL, haakt in op het succes van het boek en de film 'The fault in our stars' over twee verliefde jonge kankerpatiënten. De gemeente Amsterdam gaat op de Leidsegracht een speciaal Fault in our Stars-bankje plaatsen. Het stadsdeel centrum hoopt hiermee de komende zomer alle fans van de jeugdroman en bijbehorende bioscoopfilm een plezier te doen. In 'The Fault in our Stars' hebben de twee hoofdpersonen op het bewuste bankje een cruciaal gesprek, waarna ze uitbundig zoenen.

Achttien jaar geleden rond deze tijd van het jaar ging ik met Boukje een dagje naar Amsterdam. (We woonden toen in Den Haag.) Zij wilde, kort voor haar aangekondigde dood, nog graag een keer een rondvaart door Amsterdam maken. Zo'n rondvaart is de beste manier om een goede eerste indruk van Amsterdam te krijgen, maar dus ook om afscheid van Asterdam te nemen. Ook als je het voor de zoveelste keer doet is het nog steeds mooi, zelfs als je gezond bent. Probeer het maar eens.

Finale

Het zou zomaaar kunnen: in de finale van het WK-voetbal speelt Nederland tegen Duitsland of België. Zou Duitsland de tegnstander worden dan kunnen 'we' (EINDELIJK!) echt revanche nemen voor de verloren finale van veertig jaar geleden. (Wacht effe, het zou volgens mij ook best kunnen dat we België al eerder moeten uitschakelen, als we in de finale tegen Duitsland willen spelen. Ik heb dat speelschema niet echt goed in mijn hoofd.)

De laatste decennia wordt er steeds gedaan of, historisch gezien, Duitsland voor Nederland altijd DE te kloppen tegenstander was. Maar ik herinner me nog dat, in mijn jonge jaren, twee zondagen per jaar 'Holland-België' gespeeld werd, toen nog met, bijvoorbeeld, Abe Lenstra en Faas Wilkes en keeper Kraak in het doel. In die tijd was bij ons thuis nog de discussie: mag je op zondag voetballen en, als er gevoetbald wordt, mag je dan naar een direct verslag daarvan, op de radio, tv was er nog niet, luisteren? Eigenlijk mocht dat natuurlijk niet, maar gelukkig was mijn vader wel eens bereid iets door de vingers te zien.

Je kunt je nu nauwelijks meer voorstellen dat je anderhalf uur alleen maar zit te luisteren naar een verslaggever die vertelt hoe een bal van de ene naar de andere voetballer getrapt wordt, maar spannend was het altijd. Er kon door beide partijen afschuwelijk slecht gespeeld worden, maar dat zag je niet. De verslaggever kon er een prachtwedstrijd van maken. Je kon je van alles en vooral veel moois voorstellen bij wat hij vertelde.

Tegenwoordig kun je zelf zien dat er een waardeloze wedstrijd gespeeld wordt. Er zijn ook geen verslaggevers, maar commentatoren die, las ik in verschillende kranten, hele ladingen tweets over zich heen krijgen als ze één te kritische opmerking over het spel van het Nederlands elftal laten horen. Nu moet je het met de vaak prozaïsche werkelijkheid doen en ben je, als je zo in elkaar zit, heel blij als Nederland maar gewonnen heeft, al is het met saai spel.

Sorry

Vandaag heb ik niets te melden.