Wachten

Een van de bekendste aspecten van onze gezondheidszorg is: wachten. Je maakt een afspraak voor een bepaald tijdstip met een huisarts of specialist en je kunt er donder opzeggen dat je (soms veel) later dan dat tijstip  de spreekkamer binnenstapt. Ik heb een zeer ruime ervaring met wachten. De langste wachttijden (tot wel een uur of twee) heb ik meegemaakt bij de oogpolikliniek van het AZL (tegenwoordig het LUMC). De kortste wachttijden maakte ik mee bij de endocrinoloog van datzelfde AZL, bij wie ik zelden meer dan een minuut of tien hoefde te wachten. Bij mijn huidige huisarts is een wachttijd van een half uur niet ongebruikelijk.

Bij het maken van de afspraken houden (de assistenten van) de huisarts/specialist rekening met een gemiddelde tijd die een consult kost. Wachttijden betekenen dat die tijd overschreden wordt. Als wachttijden gebuikelijk zijn (en waar zijn ze dat niet?) betekent dat mijn inziens dat de gemiddelde tijd voor een consult te laag wordt ingeschat. Maak die tijd iets langer en de irritaties in de wachtkamer worden voor een belangrijk deel weggenomen.

Gisteren had ik een afspraak bij de longpolikliniek van het Lucas Andreas Ziekenhuis. En de wachttijd liep weer eens behoorlijk uit. Tegenwoordig heeft elk ziekenhuis wel een restaurant waar je een kof koffie kunt drinken. Het moet voor een polikliniek een kleine moeite zijn op een mededelingenboord aan te geven  hoeveel het spreekuur inmiddels is uitgelopen. Je kunt dan als patiënt zelf beslissen of je voldoende tijd hebt om even een kop koffie te scoren. Ben je tenminste even van die vaak deprimerende wachtkamer weg.