Survival

Op de Afrikaanse savannen kun je prachtige natuurfilms maken. Maar ja, hoeveel van die films heb je in de loop der jaren al niet gezien? Een kudde hollende zebra's, een jachtluipaard die achter een gazelle aanrent, wie kent die boeiende beelden niet? Het wordt dus tijd dat soort films eens vanuit een iets andere optiek te maken. Bijvoorbeeld: onervaren stadsjongetje gaat een maand op stap door Kenia met een survivalexpert.

Via 'Uitzending gemist' heb ik gekeken naar de eerste aflevering van 'Marc-Marie' in het wild'. Marc-Marie Huijbregts is 43, maar een tent heeft hij volgens eigen zeggen nog nooit opgezet. Hij heeft geen conditie die nodig is voor een lange voettocht door een gebied zonder gebaande wegen. In die eerste aflevering gaan hij en Bart (de survivalexpert, type 'ruwe bolster, blanke pit') een kudde gnoes besluipen. Marc-Marie vindt het spannend, zegt hij fluisterend. (In mijn militaire-diensttijd is mij proefondervindelijk aangetoond dat fluisteren op grotere afstand te horen is dan gedempt praten. Weet die survivalexpert dat niet?)

Zal ik eens wat vertellen? Die tocht is helemaal niet spannend en wordt dat ook niet in de volgende afleveringen. Bart en Marc-Marie zijn daar helemaal niet met hun tweeën. Iemand moet de microfoon vasthouden waarin Marc-Marie af en toe wat fluistert. Iemand moet de camera vasthouden die al die boeiende beelden opneemt. Er moet ook nog een regisseur rondlopen. ("Kunnen we dat naar die krokodillen toe kruipen nog een keer overdoen, jongens?") Ze zijn dus minimaal met hun vijven, maar er zal nog wel wat volk rondlopen. Als Bart en Marc-Marie 's avonds bij het kampvuur voor hun tentje zitten na te babbelen, worden de andere tenten en de materiaalwagen zorgvuldig buiten beeld gehouden. Daarin hebben ze vast wel een satelliettelefoon waarmee ze in noodgevallen om hulp kunnen roepen.

Je maakt mij niet wijs dat Marc-Marie, cabarettier van professie, op een gegeven moment dacht: ik zou wel eens een voettocht door de savannen in Kenia willen maken en misschien wil iemand daar wel een film van maken. Een producer kreeg het idee en is daarbij de, voor deze omstandigheden, grootste kluns gaan zoeken die ook nog eens BN'er is en af en toe leuk, of wat filosofisch getint, uit de hoek kan komen. Toen ik wat jonger was en nog een behoorlijke conditie had, heb ik diverse voettochten gemaakt door 'de laatste wildernis van Europa', het nationale park Sarek in Zweeds Lapland. Voor wilde dieren hoefde je daar niet bang te zijn, maar je kon wat breken of gewoon ziek worden en dan kon het wel dagen duren voor je in de buurt van medische hulp was, want mobiele telefoons had je toen nog niet. Je kon honderden meters langs een sneeuwhelling naar beneden vallen of door een ijskoude rivier meegesleurd worden. En er was geen filmploeg in de buurt. Pas later gingen ze dat soort vakanties 'survivaltochten' noemen, wat een stuk stoerder klinkt dan 'voettocht'. Tegenwoordig gaan ze op het eerste de beste 'dagje uit met de zaak' al 'survivallen'. Dan moet je hangend aan een touw van de ene kant van de Geul naar de andere, of zoiets. En lachen natuurlijk als je baas erin lazert. Vervolgens begeeft de groep zich via een voettocht van wel 2 km door de woeste Limburgse weilanden naar het altijd avontuurlijke Schin op Geul, waar het nog wemelt van de Limbo's en waar dan eindelijk van het welverdiende, door de altijd gastvrije en goedlachse inheemse bevolking gebrouwen, biertje genoten mag worden.

Ik ken Marc-Marie alleen maar van de tv en daarop afgaande lijkt hij me helemaal geen onsympathiek type. Maar de savanne is niet zijn habitat. Die kan hij beter overlaten aan olifanten, giraffen en hun katachtige belagers. De NCRV kan zich beter beperken tot de al bekende weilanden, bietenvelden en wuivend koren, waartussen boeren driftig op zoek zijn naar een vrouw. Discovery Channel 'doet' de savannen wel.
x