Leven in de bouwerij

Een nieuwe keuken. Drie woordjes, je hebt het zo gezegd, maar een wereld van gedoe. Na maanden van voorbereidingen zitten we dan eindelijk in de rotzooi, stof en herrie. Ik klamp me vast aan de plaatjes uit de catalogus en de bouwtekening, want zo gaat het worden, toch? Voor nu kan ik het nog maar moeilijk geloven. Afwassen doen we in een teiltje op de kampeertafel, buiten op het terras. Warm water op de begane grond danken we aan de waterkoker. Eten doen we op de bank met het bord op schoot. Normaal mag dat alleen op zondagavond als om 7 uur Studio Sport begint. De Hairy Bikers (elke avond om kwart over zes op BBC 2, een echte aanrader voor kook-, reis- en eetliefhebbers) zorgen voor een inspirerend rustmomentje.
De ingehuurde klusser, hij heet Bart, heeft er ongelofelijk veel plezier in. Hij tijgert door de kruipruimte, wars van al het spinrag dat zich daar in 30 jaar heeft verzameld. Hij bedient al zijn gereedschappen alsof het verlengstukken van zijn armen zijn en hij zingt met alles mee wat de Hilversumse radioboeren de kabel op draaien. Heel aanstekelijk, want ik betrap mezelf erop dat ik mee ga lopen doen, wat hem er inmiddels toe heeft gebracht om mij een keer mee te vragen naar een oefenavond van het mannenkoor waar hij lid van is. Ga ik niet doen.
Hij heeft nog een eigenaardigheid: koffie. Ik heb een groothandelsverpakking Senseo gekocht, want daar leeft hij op. Op koffie. Er staat constant "een bakkie" en hij drinkt het op alle temperaturen. Van bloedheet tot steenkoud. Er gaat geen druppel verloren.
Nog drie weken zegt de planning en dan kan ik mijn kookkunsten bot gaan vieren achter mijn nieuwe kachel. Mijn kinderen en hun partners hebben daar hoge verwachtingen van. Eergisteren, op mijn verjaardag, kreeg ik een Italiaans kookboek van ze. "De zilveren lepel" van uitgeverij Van Dishoeck. Een kookbijbel, meer dan 1200 pagina's en 2000 recepten. Ik ga ze niet teleurstellen. Nog drie weken. Ik kan bijna niet wachten.