Down

De reactie van Zuster Klivia op mijn blog van gisteren herinnerde mij eraan dat ik een vooraankondiging gezien had van het tv-programma 'Down met Johnny' bij Veronica. De eerste van een serie vond afgelopen zondag om 22.20 uur plaats. Ik heb het niet gemist, want ik was helemaal niet van plan ernaar te kijken. Aan de promobeelden had ik al weer genoeg.

Tot nu toe had Paul de Leeuw zo'n beetje het alleenrecht op die leuke mongolen. De Jostiband is, geloof ik, voor de EO. Maar nu doet Veronica dus ook mee, niet op prime time, maar toch. In de 'Mediacourant.nl' las ik dat Johnny in de eerste aflevering kennis maakte met Marika. Ze woont nu nog thuis bij haar ouders, maar ze hoopt ooit min of meer zelfstandig te kunnen gaan wonen. Johnny is erbij als Marika haar eerste voorzichtige stap richting zelfstandigheid zet; ze gaat werken bij koffiehuis en restaurant 'Downey's' in Amersfoort. Wat ik meteen al vermoedde, is dat 'Downey's' de zoveelste horecagelegenheid is waar mongolen het werk doen. Ze moeten meestal, deze ook, met het geld van sponsors en donaties op de been gehouden worden, want naar leuke mongolen op de tv kijken is wat anders dan er bij gaan koffiedrinken en eten. Er is in Amersfoort weer een nieuw klein 'getto voor mensen met een verstandelijke beperking' bijgekomen.

Ik heb zeven jaar in het bestuur gezeten van een stichting die zorg verleende aan mensen met een verstandelijke beperking, die toen nog vaak zwakzinnigen genoemd werden. Ik ging vrij vaak de bestuurskamer uit en 'het veld' in en heb dus met aardig wat mongolen en andere zwakzinnigen contact gehad. Sommige zijn net zo leuk als die bij de Paul de Leeuw, sommige zijn niet te harden en de overgrote meerderheid is net zo boeiend als de grote meerderheid van alle andere mensen. Dat hang een beetje van je persoonlijke belangstelling af.

Als mongolen in een getto kunnen werken, kunnen ze ook buiten dat getto werken. De eventueel noodzakelijke begeleiding die ze in dat getto krijgen, kunnen ze ook in een normaal bedrijf krijgen. Er is niets tegen van tijd tot stil te staan bij de (on)mogelijkheden en eigenaardigheden van bepaalde groepen mensen, zoals vrouwelijke, brildragende, op zandgrond wonende diabetici tussen 45 en 50 jaar. Als Johnny dat programma zou maken zegt hij misschien ook: "Er is niks ergs aan. Dat wil ik laten zien. (...) Ze kunnen heel veel." Ik betwijfel of ze ook, net als die leuke mongolen, alle liedjes van Johnny's moeder (Willeke Alberti, dat wist ik ook niet) uit hun hoofd kennen. Ik betwijfel zelfs of er mongolen zijn die echt alle liedjes van Willeke uit het hoofd kennen. Maar dat soort uitspraken hoort nu eenmaal bij zo'n programma. In ieder geval is er één, volgens eigen zeggen, beter geworden van die programmaserie: Johnny zelf. Ze zijn zo puur. Ik merk hoeveel goeds de omgang met hen mij doet in mijn persoonlijke leven. Misschien kan hij ervoor zorgen dat een paar van hen een baan bij Veronica krijgen, bijvoorbeeld in het bedrijfsrestaurant.