Schaatsen

Het zijn mooie dagen voor de schaatsliefhebbers, zelfs voor de 'passieve liefhebbers' als ik. (Passieve liefhebbers doen het niet zelf, maar kijken er graag naar.) Gisteren werd het NK Marathon (100 km) gereden, voor het eerst sinds 1996 op Nederlands natuurijs. Vandaag, morgen en overmorgen grijpt in Heerenveen het Europees Kampioenschap allround plaats.

Wat vind ik nou mooier, die marathon of dat EK? Eerlijk gezegd met grote voorsprong dat EK, eigenlijk iedere langebaanwedstrijd. En hoe komt dat dan? De basis ligt in het feit dat ik meer houd van individuele sporten dan teamsporten. Bij het langebaanschaatsen staan er weliswaar steeds twee schaatsers (m/v) tegelijk op het ijs, maar ze rijden niet tegen elkaar. Ze willen alleen de beste tijd van allemaal neerzetten.

Marathonschaatsen is allang geen individuele sport meer, al levert iedere wedstrijd formeel een individuele winnaar op. Er zijn gesponsorde ploegen. Er is een ploegentactiek. Iemand die er na vele kilometers schaatsen nog een eindsprint uit kan persen, wordt door 'helpers' naar voren 'gebracht'. Het heeft alle kenmerken van een wielerwedstrijd, tot en met de oordopjes toe. Net als bij het wielrennen was er gisteren een winnaar die we de hele wedstrijd niet 'gezien' hadden. Sjoerd Huisman - die winnaar bij de mannen - had de hele tocht braaf in het peloton meegereden en kon dus die sprint er nog uitpersen.

Begrijp me goed: Sjoerd Huisman kan goed schaatsen en hij heeft die 100 km het snelste afgelegd, maar ben je een 'groot schaatser' als na 100 km binnen 10 seconden na jou nog een heel stel schaatsers over de finish gaat? Zijn die slechter? Na 100 km wil ik iemand helemaal alleen, ver voor de rest uit, compleet uitgeput over de finishlijn zien gaan. Adelaars vliegen alleen, eenden vliegen in groepen.