BEWEGEN

Gistermiddag is mijn versleten rechterheup vervangen door een nieuwe. Dat nam ongeveer anderhalf uur in  beslag. Daarna duurde het nog twee uur voor ik naar mijn eigen bed kon. De bloeddruk bleef maar (te) laag. Ik werd zelfs voor korte tijd naar de intensive care gebracht, maar heb daar niet aan diverse  toeters en bellen gehangen.

Toen ik in mijn eigen kamer kwam was het diner al voorbij, dus gedurende de gehele dag heb ik niet meer dan één kop thee gedronken en één beschuitje gegeten. Ik zou de ramadan wel aankunnen, denk ik.

Ik lig trouwens alleen op een kamer voor drie personen. Dat bevalt me uitstekend. Ik heb er geen behoefte aan kwaaltjes uit te wissen om uit te maken wie het het het slechtst heeft gehad. Ik heb vrij vaak in een ziekenhuis, maar ik heb me nog nooit 'patiënt' gevoeld. Voor de kleinste dingen moet je hulp van een  verpleegkundige inroepen. Vannacht had ik behoefte aan nog wat pijnstillers, maar ... de informatieknop naar de verpleegpost deed het niet. Ik kon natuurlijk luidkeels "Help" roepen, maar dat wilde ik niet. Ik had, al zeg ik zelf, een best wel slim idee. In heb in het geheugen van mobieltje het  telefoonnummer van de receptie van het BovenIJ ziekenhuis. Ik hoopte maar dat die ook 's nachts bezet zou zijn en dat was ze. Ik legde mijn situatie voor en vroeg de verpleegpost te informeren. Een paar minuten later verscheen de verpleegkundige en kreeg ik een spuitje tegen de pijn.

Vanochtend kwam de fysiotherapeut, na een paar minuten stond ik naast mijn bed, leunend op een looprek. Even later liep ik zelfs naar het toilet. Ik mag zoveel als ik wil mijn tijd buiten mijn bed doorbrengen, bijv. op een stoel aan tafel. Vandaar dit blog.