AANMODDEREN

Het blijft modderen. Je kan ook zeggen dat ik blijf aanmodderen. Vrijdagavond, uur of half elf, ging ik even naar het toilet. Terug in de kamer ging ik min of meer half op mijn stoel zitten. Gevolg: ik kwam op de grond te zitten en nam mijn rollator mee. Ik bleef even zitten om op adem te komen. Ik had niet de indruk dat er iets gebroken of gekneusd was, maar onder mijn rechterhand voelde het wat glibberig aan. Tijdens mijn val was mijn arm kennelijk in aanraking gekomen met de rollator.

Mijn armen en handen zitten meestal onder de bloeduitstortingen, dankzij de bloedverdunner die ik slik. Door de corticosteroïde in een van mijn pufjes is de huid daar ook nog eens erg dun. Ik hoef maar ergens tegenaan te komen met een hand of arm en er vloeit weer bloed.

Vrijdag vloeide er behoorlijk wat bloed. Inmiddels ben ik daar wel op voorbereid en heb ik meer verbandmiddelen in huis dan alleen wat Hansaplast, bijvoorbeeld 'eilandpleisters' van 10 X 15 cm. (Ook als ik de deur uitga heb ik altijd verbandmiddelen bij me.)

Gisterochtend bracht ik de vierde 'pleister' aan. De twee wonden eronder bloedden nog altijd een beetje. Het viel de mevrouw van de thuiszorg uiteraard op dat er iets aan de arm was. Het leek haar wel een goed idee een collegawijkverpleegkundige ernaar te laten kijken. Die kon dan ook een echt verband aanleggen. Ze regelde het meteen per telefoon.

(De uitzending van) de Tour was net begonnen toen de verpleegkundige kwam. Verband en kompressen had ik voldoende, maar hij moest nog even naar zijn thuisbasis, niet ver bij mij vandaan, om vettige gaasjes te halen, die moeten voorkomen dat het kompres aan de wond plakt. (Die ga ik vandaag ook aanschaffen.)

De verpleegkundige zou regelen dat hij, of een collegaverpleegkundige, de komende dagen nog een paar keer zou komen kijken en eventueel nieuw verband aanleggen.

Ik ben weer lekker bezig, toch?