OPGEGEVEN

Ik ben geen trouw lezer, eigenlijk helemaal geen lezer, van 'Linda', maar via Blendle las ik een artikel in Linda, onder de titel
Ik ga maar niet dood.  
Ze zijn al jaren opgegeven, hebben de kist uitgezocht, afscheid genomen. Maar het sterven blijft uit.

Er worden zes vrouwen beschreven die lijden aan een levensbedreigende ziekte: cystic fibrosis, A.L.S., lymfklierkanker, hersentumor, darmkanker, oogmelanoom. Ze hebben alle zes te horen gekregen dat ze nog maar een bepaalde tijd te leven hadden, maar leefden toch veel langer. Over een van hen wordt geschreven: KORT VOOR DIT NUMMER NAAR DE DRUKKER GING, IS ANNEMARIE OVERLEDEN.

In 1994 bleek Boukje een oogmelanoom te hebben. Het oog werd weggehaald en er werd gezegd dat de kans op uitzaaiingen zeer klein was. Achteraf bleek die kans veel groter, maar toch ben ik nog altijd blij dat we niet juist zijn voorgelicht. De bijna twee jaar die Boukje nog te leven had hebben we daardoor vrij onbezorgd doorgebracht.

Een paar maanden na de oogoperatie zijn we twee weken op het Griekse eiland Karpathos geweest. Het was een totaal andere vakantie dan we gewend waren. Niet door de bergen sjouwen of fietsen, maar veertien dagen aan een een strand liggen lezen en eten en drinken op een terras. Het was een van onze mooiste vakanties ooit.

Een kleine twee jaar later kreeg Boukje onverwacht te horen dat het melanoom toch naar diverse kanten was uitgezaaid, dat er niets aan te doen was en dat ze niet lang meer te leven had. We moesten niet in jaren, maar in maanden denken. Dat klopte. Het waren twee maanden en een paar dagen. Ondanks alles waren dat nog redelijk mooie maanden, maar ik ben toch blij dat het niet veel langer heeft geduurd.