BEZORGD

Ik heb geen kinderen, maar ik begrijp wel dat ouders vaak bezorgd zijn over het wel en wee van hun kroost. Mijn broers en zussen en andere generatiegnoten wisten een belangrijk deel van de dag, als ze niet thuis of op school waren, niet waar hun kinderen waren, wat ze deden en met wie ze dat deden.

De generatie na de mijne had het al iets makkelijker. Ze gaven hun kind een mobieltje. "Dan kan het 'in gevl van nood' paps of mams bellen." Dat was een excuus, want de ouders wilden eigenlijk vooral zelf ieder moment kunnen vragen waar het kind was, met wie en wat ze uitvoerden.

De bezorgdheid van ouders kan ook wat ver gaan las ik in de Volkskrant. De 'paranoid parent' (een term van de Britse socioloog Frank Furedi) of helikopterouder ontwikkelde zich ergens in de jaren negentig. Het beeld spreekt voor zich: de helikopter die permanent boven het hoofd van het kind zweeft om elke vorm van dreiging af te wenden. Zo leert het kind nooit zijn eigen boontjes doppen.

Bij de term 'helikopterouder' zie je tegenwoordig al gauw ouders voor je die met een drone de gangen van hun kind volgen, maar dat kun je geen 24/7 volhouden. De veiligheidscultuur van ouders slaat te ver door, vindt filosoof Kathleen Gabriels. Aanleiding voor haar bezorgdheid: gps-trackers voor je kind. Zo'n gps-tracker kun je - ik citeer bol.com - "in de rugzak van je kinderen" stoppen. Als je niet veel meer dan € 50,00 voor zo'n tracker over hebt, heb je toch al een ruime keuze en niet alleen bij bol.com. De locatie van de tracker en dus van je kind kun je dan continu volgen op je smartphone. Je kunt zelfs regelen dat de tracker een signaal geeft als het apparaatje, dus je kind, buiten een bepaald gebied komt.

Gabriels pleit er wel voor die tracker in overleg met het kind in zijn/haar rugzak te plaatsen. Je wilt toch niet dat je kind het apparaat gaat ervaren als een elektronische enkelband?