Achterban

Tot voor kort kenden maar weinig mensen de Tweede Kamerleden Kuzu en Öztürk. Ze waren vooral bekend bij hun eigen achterban: Nederlanders van Turkse afkomst. De PvdA zette ze graag op de kandidatenlijst voor de Tweede Kamer, want dat leverde veel 'Turkse' stemmen op.

Kuzu en Öztürk bedrijven, (schrijft de Volkskrant) zoals meer allochtone Kamerleden, een manier van politiek die in Nederland ongebruikelijk is: dicht bij hun eigen achterban, waaraan zij zich ook verplicht voelen. Ze kwamen in het nieuws toen ze uit de PvdA-fractie en uit de partij werden gezet vanwege hun kritiek op de het integratiebeleid van minister (en partijgenoot!) Lodewijk Asscher. Tegen de fractiediscipline ingaan ligt gevoeilig bij vrijwel alle partijen in ons parlement en zeker bij partijen die de regeringscoalitie vormen.In feite ben je geen volksvertegenwoordiger, maar een partijvertegenwoordiger. Het volk kan kiezen uit mensen die door partijen op hun lijstje zijn gezet. Je kunt je als individu kandidaat stellen, maar ik geef je niet veel, eigenlijk helemaal geen kans.

Op de NOS-website lees ik: Het partijbestuur (van de PvdA) wil dat de politici vaker in gesprek gaan met mensen thuis, op de werkvloer, bij bewonersinitiatieven, in wijken en buurten. Was dat nou niet precies wat Kuzu en Öztürk deden? Zeker, zij hebben hun eigen, specifieke achterban. Ze weten wat er onder die achterban leeft. Het lijkt me geen al te boude veronderstelling dat zij beter dan Asscher en de rest van de PvdA-fractie weten hoe er bij die achterban gedacht wordt over (onderdelen van) de integratieplannen van Asscher en dt zde daarom tegen waren. Wellicht had er wat beter naar ze geluisterd moeten worden.