Hekel.

Het was een onverwachte ervaring, die tia tijdens de barbecue bij mijn zus, afgelopen zaterdag. Ik wist precies wat ik zeggen wilde, maar ik kon de juiste woorden niet formuleren. Ik las dat een tia vaak niet langer duurt dan een minuut of twintig. Bij mij duurde het ook nauwelijks veel langer en ik kon al vrij snel weer aan een normale conversatie deelnemen. Ik was niet geschrokken, maar terug kijkend is het best een beangstigende ervaring. Niet kunnen uitdrukken wat je voelt of denkt is bijna onmenselijk. Afasie lijkt me daarom nog erger dan dementie.

Hoe dan ook, ik lig nog wat langer in het ziekenhuis dan aanvankelijk voorzien en ik ga er steeds meer een hekel aan krijgen. Vroeger, bij eerdere ziekenhuisopnamen, kon ik mij redelijk naar de omstandigheden schikken. Het kwam zelfs voor dat ik zo'n opname als een soort extra vakantie zag, zoals de behandeling met radioaktief jodium. Maar ik heb me nog nooit zo afhankelijk gevoeld als nu. Ik heb niet eerder zo vaak op het knopje gedrukt, waarmee je een verpleegkundige oproept.

Inmiddels ben ik voorzien van 0,555 liter (donor)bloed, teneinde mijn hb-waarde weer op pijl te krijgen. Die bevond zich zaterdag rond de 4,5, waar die rond 8,5 hoort te zijn. Ik heb geen koorts meer, dus waarschijnlijk is er ook geen ontsteking meer. Vanochtend wordt er weer bloed afgenomen. Aan de hand van het onderzoek daarnaar zal worden beslist over mijn herhaalde thuiskomst. Keep your fingers crossed.