Eng!

Zo'n twintig jaar geleden kreeg ik een herseninfarct. Ik herinner me daar weinig van. Het ene moment zat ik naar het NOS-journaal te kijken, het volgende moment (voor mijn gevoel dan), lag ik in mijn eentje op enen vrij grote kamer in het Haagse Leyenburg ziekenhuis. Ik was al vrij snel weer de oude, maar herinner me nog goed dat ik voor het eerst weer naar het toilet mocht lopen: die hele kamer door en dan nog een gang oversteken! Ik vond het doodeng!En durfde die tocht pas te maken aan de hand van een verpleegkundige.

Gistermiddag om een uur half vijf kreeg ik te horen dat ik het ziekenhuis mocht verlaten, nu na een tia. Ik vond het weer eng, al hoefde ik maar naar de uitgang te lopen en te vragen een taxi voor me te bestellen, voor een ritje van hooguit vijf minuten. Ik heb dus Louise, mijn schoonzus gebeld. Die nam mijn koffertje mee op haar fiets, kwam vlak na mij bij mijn flat, heeft mijn koffertje uitgepakt en andere mantelzorgende activiteiten uitgevoerd. We hebben Japans gegeten en rond half tien voelde ik mij weer vertrouwd genoeg in eigen huis en ben naar bed gegaan. Ik ben diverse malen wakker geweest en deed een plasje. maar anders dan in het ziekenhuis, viel ik ook zo weer in slaap. Nu zit ik aan een zelf gemaakte mok sterke thee en luister, onder het schrijven door, naar Radio 1. Het komt allemaal weer goed.