Bedenksel

Gisteren heb ik een stukje van de triatlon voor vrouwen gezien. De commentator van dienst sprak van een "bedenksel" van het IOC. Het ging immers om een korte variant van de 'echte'n triatlon, die bestaat uit 3,9 km zwemmen, 180 km fietsen en het lopen van een marathon, 42,195 km lopen. De sport in Londen is er niet voor de sporters, maar voor de kijkers en het IOC vond dat je de kijkers niet zo lang mag laten op een winnaar. Als dat te lang duurt haken de kijkers af en dat vinden de sponsors niet leuk. Daar betalen ze hun goeie geld niet voor.

Als we zo doorgaan wordt de marathon ook nog wel eens afgeschaft. De mannen doen daar nog altijd twee uur en een paar minuten over. 'Wij' kijken liever naar de zogenaamde konimgsnummers: de 100 m hardlopen. De mannen zijn daar binnen 10 seconden mee klaar. In vergelijking daarmee duurt de 100 m zwemmen nog vrij lang. Onze eigen Ranomi doet daar bijna een hele  minuut over.

Merkwaardigerwijs worden er tijdens de Olympische Spelen toch nog altijd sporten bedreven, die je in de tussenliggende jaren nooit ziet. Ik kan me tenminste niet herinneren in Studio Sport op zondagavond ooit iets gezien te hebben over kleiduiven schieten. Nu bleek ineens dat er een Nederlander is die aardig bedreven is in het boogschieten. Hij won zelfs bijna een medaille. Het zal wel aan mij liggen, maar bij deze bezigheden denk ik niet aan sport. Ik vind het meer een kunstje. Natuurlijk moet je daarvoor ook flink oefenen, maar ik heb geen totaal uitgeputte boogschutters gezien. Ik vind snelwandelen ook niet zo boeiend, maar daarbij zag ik tenminste een deelnemer totaal uitgeput aan de rand van de weg in elkaar zakken. Dat is sport! Ik herinner me nog altijd de (vertraagde) filmbeelden van de marathon in Rome (1960), die gewonnen werd door Abebe Bikila, op zijn blote voeten. Daar kan geen koningsnummer tegenop.
x