Betalen?

Gedurende een aardig aantal jaren ben ik bloeddonor geweest. Het is, neem ik aan, de meest voorkomende en eenvoudigste vorm van donorschap. Ook toen al werd er wel eens gepraat over de mogelijkheid donoren iets meer te geven dan wat blokjes kaas en een kopje bouillon of koffie, geld dus. (Ik heb nog meegemaakt dat je een glaasje cognac kreeg.) In Nederland zijn we daar in het algemeen niet voor. Ik zou zelf ook het idee gehad hebben een stukje van mezelf te verkopen.

Intussen wordt er al veel meer getransplanteerd en is, volgens een artikel in de Volkskrant, de handel in menselijke organen, eicellen, sperma en huid een keiharde business geworden. In bladen van topuniversiteiten zoals Harvard en Yale wordt studentes in advertenties soms 25 duizend euro geboden voor hun eicellen. Mensen reizen de halve wereld over en betalen tienduizenden euro's om aan het gewenste 'materiaal' te komen. En waar geld te verdienen valt duiken de geldjagers en regelrechte criminelen op.

Sommige organen blijven schaars, zoals harten en levers, omdat daarvoor eerst iemand dood moet gaan. Hoe lang gaat het nog duren voordat de VN vliegende medische brigades stuurt naar gebieden waar burgeroorlogen woeden? Daar is immers een schat aan 'materiaal' te verkrijgen. We kunnen oud worden met één nier, waarom zouden we er niet één verkopen? Eicellen en sperma kunnen 'aan de lopende band' geproduceerd worden. En het blijkt dat de voorhuid van besneden jongetjes in de VS wordt gebruikt voor het maken van kunsthuid om brandwonden of doorligwonden te genezen. Door het opkweken van één voorhuid, kunnen 200 duizend eenheden kunsthuid worden geproduceerd ter grootte van zeven voetbalvelden. Per eenheid ­wordt tussen de 1.000 en 1.200 euro gevraagd. Voorhuid wordt ook gebruikt voor cosmetische toepassingen, zoals huidverjonging.

In Nederland is geld vragen voor lichaamsmateriaal niet toegestaan: doneren moet gebaseerd zijn op naastenliefde. Ik vrees dat 'de moraal' ook hier allang door de realiteit is achterhaald. Ik hecht aan naastenliefde. Als we dat allemaal (wereldwijd) deden zaten wij nu met een ander kabinet en zaten we niet met spanning te kijken naar wat er in de Arabische wereld gebeurt. Maar voorlopig moet je tot de rijkere klassen behoren om een stukje huid aan te schaffen dat je er wat jonger laat uitzien of om in één keer een baby te 'bestellen' voor 110 duizend euro waarbij alles wordt geregeld: eicel, sperma, draagmoeder en zelfs de baby-­take-home-garantie. In het laatste geval vraag ik me wel af hoe lang de garantietermijn is.

x