Voorbij

Zo, de kerstdagen zijn voorbij, dus ik kan weer lekker nukkig tekeer gaan. Op eerste kerstdag zat ik tijdens mijn kerstdiner (chili con carne met Australische wijn uit zo'n literfles van AH) wat te zappen. Ik belandde al snel bij 'MAX Maakt Mogelijk kerstspecial'. Volgens mij behoor ik tot de doelgroep van MAX, maar ik heb me nooit aangesproken gevoeld.

Bij MAX weten ze uiteraard dat veel oudere, alleenstaande mensen zich niet voor 100% happy voelen tijdens de eindejaarsfeestdagen. Ze zien immers hoe veel leeftijd- resp. generatiegenoten het tegen de klippen op gezellig hebben met kinderen en kleinkinderen. Er zijn gelukkig ook nog ouderen die er iets leuks van weten te maken met vrienden of zo en hier of daar heb je een zonderling die gewoon zijn gang gaat alsof het een weekend is. Maar ja, je houdt er altijd nog een heleboel over die tegen wil en dank achter hun geraniums zitten te treuren. Nou, dat laat MAX zich niet op zich zitten. Die heeft een paar honderd van die zielenpieten weten op te sporen en ze, op diverse plaatsen in het land, een echt reuze gezellige avond aangeboden in een restaurant van Van der Valk. Ze hadden, bleek uit de beelden en commentaren, een leuke avond. Dat was allemaal natuurlijk al vóór de kerst opgenomen, dus - zeikerd die ik nou eenmaal ben - ik zat me af te vragen hoe die mensen zich voelden toen ze op eerste kerstdag in hun eentje naar die beelden zaten te kijken. ("Ben ik ook nog niet eens een beetje duidelijk in beeld!")

MAX had de bijeenkomsten nog wat verder opgeleukt. Een al jaren in Nederland wonende Schot ontmoette na ruim dertig jaar voor het eerst weer zijn moeder en zuster die naar Australië waren geëmigreerd. De voorzitter van een  smartlappenkoor zag zijn liefste wens in vervulling gaan: met Willeke Alberti (mijn buurmeisje in mijn jeugd; echt waar) samen 'De glimlach van een kind' zingen. Je begrijpt: ik kon het maar met moeite droog houden.

MAX is, vrees ik, met dat programma zijn doel volledig voorbij geschoten. Mensen die echt gezellig bij familie of vrienden aan het kerstdiner (of gewoon een warme hap) zaten, zaten om die tijd geen tv te kijken. Alleenstaanden die, net als ik, wat zaten te zappen, of om god weet welke reden doelbewust naar dat programma keken, werden nog even keihard met hun neus op het feit gedrukt dat zij heel ongezellig in hun eentje zaten. Bedankt MAX!

PS
Voor de toevallig passerende lezer: ik zit al jaren uit vrije wil (familie en vrienden genoeg) en tot grote tevredenheid de kerstdagen in mijn eentje.
x