maandag 21 september 2009

Corrigeren

De afgelopen dagen moest hij maar liefst tweemaal in een tv-programma verantwoording afleggen. Gertjan Goldschmeding, voorganger in een pinkstergemeente, had openlijk gezegd dat de Here God lijfstraffen goedkeurt, zelfs aanbeveelt. Dit in tegenstelling tot het algemeen gevoelen, zelfs de wetgeving, in veel Europese landen. Gertjans opmerkingen waren dan ook voor velen aanleiding weer eens fijntjes op te merken dat er bij die evangelische christenen toch aardig wat steekjes los zitten. Nu zou ik niet graag alle niet-gelovigen de kost geven die van mening zijn dat een corrigerend tikje op zijn tijd niet zo heel erg verkeerd is en die mening ook in praktijk brengen. Daaraan wordt overigens nooit de conclusie verbonden dat niet-gelovigen dus niet helemaal deugen.

Ik heb nooit voor de keuze gestaan of ik mijn kind wel een tik(je) mocht geven. Ik vermoed, laat ik er maar eerlijk voor uitkomen, dat ik, had ik wel nageslacht voortgebracht, ik nu niet zou kunnen zeggen: "Dat heb ik nooit gedaan." In mijn jeugd waren de normen wat anders dan nu, dus ik heb wel eens een tik gehad. Niet bijzonder vaak en niet buitensporig pijnlijk. Ik heb er zelfs geen heel klein trauma aan overgehouden. Ik heb wel geleerd dat het overschrijden van grenzen vervelende consequenties kan hebben.

Tijdens de lessen pedagogiek aan de (gereformeerde) kweekschool werd uiteraard ook aandacht besteed aan de vraag: mag je een kind slaan? Die vraag werd toen bevestigend beantwoord. Daar werd wel wat bij gezegd: 1. sla nooit als je kwaad bent, m.a.w. doe het weloverwogen; 2. sla alleen op die delen van het lichaam waar het verder geen kwaad kan, de billen dus. Er werd ook bij gezegd dat het er niet om ging zo veel mogelijk pijn te veroorzaken. Opvoeders moeten een kind leren wat wel en niet kan. Daarbij gaat het erom kinderen duidelijk te maken dat zij hun ouders verdriet doen als zij bepaalde regels overtreden. Een corrigerende tik werkt dan vaak effectiever dan een 'goed gesprek'. Bovendien: kinderen weten vaak heel goed dat ze een grens overschrijden. Het ligt in de natuur die grenzen te verkennen en te verleggen.

Ik ben er helemaal niet zo bang voor dat de preken van Gertjan ertoe zullen leiden dat er in evangelische kringen maar op los geslagen wordt. Ik geloof net zo min dat wetgeving een belangrijke bijdrage levert aan het voorkómen van corrigerende tikken. Ik zou het prachtig vinden als alle ouders onder alle omstandigheden zich ervan bewust zijn waar ze in contact met hun kinderen mee bezig zijn. Als dat in bepaalde omstandigheden leidt tot de keuze voor een corrigerende tik, die echt niet veel pijn hoeft te doen, hebben ze mijn zegen.
x

2 opmerkingen:

  1. Zowel mijn zoon als mijn dochter hebben allebei in een ver verleden een keer een opdonder van mij gekregen. Neem maar aan dat ze die hadden verdiend. De blik in hun ogen toen dat gebeurde, want dat waren ze helemaal niet van mij gewend (ik streed met woorden), was er een van totale verschrikking, ongeloof en "pijn". Jeeeezus, wat waren ze gekwetst... Daar, van die blik dus, heb ik toen weer wakker van gelegen en ik heb het nooit meer gedaan. Het is ook nooit meer nodig geweest. Ik heb het er later nog wel eens met ze over gehad. Beiden herinnerden zich nog precies waar het om ging en beiden vonden dat ze de mep hadden verdiend.

    Slaan is wat mij betreft een brevet van onvermogen.Ik zie het ook meteen als mishandelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook ik heb me in een ver verleden wel eens schuldig gemaakt aan een tik op de billen en/of een net iets te harde kneep in een bovenarmpje. Meer niet. Meer was ook niet/nooit nodig.

    Mijn dochter en ik komen er op een rustige manier altijd wel uit. Ik schreeuw ook nooit naar haar, totaal overbodig.

    Tis net een mens, dat kind van mij...

    BeantwoordenVerwijderen