India wordt wel 'de grootste democratie ter wereld' genoemd. Groot is het in ieder geval: ruim één miljard inwoners. Qua democratisch gehalte steekt het zeker gunstig af bij vrijwel de meeste landen in Azië. Kamari Mayawati (53) heeft rechten en pedagogiek gestudeerd en is nu premier van de deelstaat Uttar Pradesh (110 miljoen inwoners). Volgens Trouw is Mayawati ook een mogelijke kandidaat voor het premierschap van heel India. Dat is geen geringe prestatie, want Mayawatti is niet alleen vrouw, zij behoort ook nog eens tot de kaste van de 'dalit', de 'onaanraakbaren', de laagste kaste in India, waarvan de bijna 200 miljoen leden meestal voorbestemd zijn als straatveger of poep-opruimer door het leven te gaan.
Nog altijd ben ik naïef genoeg om te veronderstellen dat iemand met een achtergrond als die van Mayawati zijn/haar ambt op ingetogen (een beter woord weet ik niet zo gauw) wijze uitoefent. Dan valt het tegen te lezen dat zij in de hoofdstad Lucknow een huizenhoog standbeeld van zichzelf en haar mentor heeft laten oprichten en van haar verjaardag de 'dag van het zelfrespect' heeft gemaakt. Veel dalits zullen toch op haar stemmen. In het artikel in Trouw worden dalits geciteerd die zeggen dat ze dank zij haar een studie hebben kunnen volgen, maar ook een die zegt dat Mayawati niet anders is dan andere politieke leiders wat het afpersen van geld betreft. En weer een ander: "Ik heb op Mayawati gestemd omdat ik dacht dat zij ons leven zou verbeteren, maar dankzij haar heb ik nu zelfs geen onderdak meer", zegt hij. Naast hem doen afgeragde doeken op houten palen dienst als tenten.
Macht doet vervelende dingen met mensen.
x
Geen woorden
4 dagen geleden
Als je aan de macht bent, wil je graag aan de macht bliven. Waar je leven zich ook afspeelt, macht is gewoon best wel "lekker". Een huis of een paleis woont gewoon plezieriger dan een tent. Dan treedt de ijzeren wet van de oligarchie in werking. Dan staat je doen en laten in het teken van aan het werk (lees: aan de macht) blijven. Voor wie het allemaal bedoeld was verdwijnt naar de achtergrond, ondanks de metershoge standbeelden. We herinneren ons allemaal hoe in Bagdad Saddam letterlijk van zijn voetstuk donderde, toch? Geschiedenissen herhalen zich en zullen dat altijd blijven doen. Misschien is onaanraakbaarheid zo gek nog niet. Blijven ze in ieder geval van je af.
BeantwoordenVerwijderen