KLAP

Over dingen die je nooit hebt meegemaakt en hopelijk ook nooit zult meemaken zou je eigenlijk ook geen oordeel moeten hebben, maar soms kan ik het niet laten. 

Gisteren besloot de Hoge Raad de straf van Michael P., de moordenaar van Anne Faber, met vier maanden te verlagen. Reden daarvoor was dat de politie bij de arrestatie te hardhandig was opgetreden en ook andere fouten had gemaakt. In plaats van 28 jaar, zal P. nu 27 jaar en 8 moeten zitten.

De familie van Anne Faber noemt de uitspraak van de Hoge Raad "een klap in het gezicht". Ik kan me best voorstellen dat welke uitspraak er ook in deze zaak gedaan wordt, dit voor de nabestaanden steeds weer een emotioneel beladen zaak is, maar hoe ver ga je hierin?

De uitspraak van de Hoge Raad is in die zin opmerkelijk dat hij, door de straf te verminderen, een inhoudelijke uitspraak doet. Gebruikelijk is dat de Hoge Raad oordeelt dat er een fout gemaakt is in de rechtsgang en dat een ander gerechtshof zich opnieuw over de zaak moet buigen. In Trouw las ik: Het is in het belang van de nabestaanden en de samenleving dat aan deze zaak een einde komt, aldus de Hoge Raad. Met deze beslissing is de veroordeling van P. definitief.

De Hoge Raad bespaart de nabestaanden dus dat zij opnieuw de behandeling van de zaak door een gerechtshof moeten meemaken, met alle emotionele gevolgen van dien.  Een nieuwe behandeling door een gerechtshof zou, theoretisch, tot een aanzienlijke strafvermindering (zeg 5 à 10 jaar) kunnen leiden. Dat zou echt een als "een klap in het gezicht" ervaren kunnen worden. Een strafvermindering van 1,19% weegt naar mijn idee heel goed op tegen het niet meer hoeven meemaken van weer een rechtszaak.