DAGELIJKS

Ik weet niet meer precies wanneer ik met dagelijks bloggen ben begonnen, maar het is zeker meer dan 10 jaar geleden. Ik deed het niet omdat ik mijn gedachten zo mooi en belangrijk vond dat de wereld om mij heen daar absoluut kennis van moest (kunnen) nemen. Ik had er ook geen behoefte aan dingen 'van mij af' te schrijven. De reden ervoor was heel simpel, ik wilde anderen, meer in het bijzonder directe familieleden, laten weten dat ik 's ochtends gezond was opgestaan.

Ik woon al 22 jaar alleen en mijn gezondheid is niet helemaal je dat. Ik heb al zo'n 25 jaar geleden een herseninfarct gehad (en bijna vijf jaar geleden een tia). Zo'n veertien jaar geleden kreeg ik en hartinfarct. Ik wilde niet graag in de krant vermeld worden in de categorie van personen die ruim na hun overlijden dood worden aangetroffen in hun woning. Ik zou daar zelf weinig last van hebben, maar het leek me niet zo leuk voor mijn familie en vrienden. Jaren geleden had ik daarover met mijn jongere zussen gesproken. Ik heb een hekel aan telefoneren dus ik zei toen, dat ik hun elke dag een mailtje zou sturen waaruit zou blijken dat ik  nog in leven was. Dat deed ik dus, maar ik vond het wat 'kaal' om het te laten bij 'Ik ben opgestaan'. Meestal schreef ik er dus wat bij. Toen ik dat een tijdje gedaan had dacht ik, als ik toch wat schrijf, kan ik net zo goed gaan bloggen. Kunnen anderen ook 'meegenieten'.

Elke dag wat schrijven valt niet altijd mee, dus ik laste wel eens pauze in. Een paar jaar geleden diende zich een andere oplossing aan. Vanwege te veel vocht in mijn benen moest ik steunkousen gaan dragen. Dus kwam er elke ochtend en elke avond iemand van de thuiszorg die dingen aan- of uittrekken. Als ik 's ochtends niet de deur open zou doen, zou de thuiszorg er alles aan doen om toch bij mij binnen te komen. Zouden zij constateren dat er iets ernstigs met mij aan de hand was, dan zouden ze niet alleen medische hulp inroepen, maar ook mijn familie - i.c. mijn zus in Weesp - waarschuwen. Een blog ten bewijze dat ik nog, min of meer, gezond in leven was, was dus niet meer heel erg noodzakelijk

Die dagelijkse bezoeken  van de thuiszorg komen ten einde. Dat heeft natuurlijk (ook) met bezuinigingen te maken, maar ik heb nu een apparaat gekregen, waarmee ik zonder al te veel moeite zelf die steunkousen kan aantrekken.

Bijkomend voordeel van die 'Handylegs  aan- en uittrekhulp' is dat ik niet meer hoef te wachten tot de thuiszorgmedewerkster langskomt. Ze komen 's ochtends meestal ergens tussen acht en tien uur, maar tot ze geweest zijn kan ik niet onder de douche gaan staan. 's Avonds vind ik het altijd wat onhandig als ik net aan het eten ben begonnen.

Vorige week heb ik al een paar dagen 'onder toezicht' zelf de kousen aan- en uitgetrokken en daar gaan we nog een paar dagen mee door tot ik het (letterlijk en figuurlijk) goed onder de knie heb.

Je zult het wel begrepen hebben, vanaf vandaag valt er ook weer dagelijks een Beggartalk te lezen. Is dat niet fijn?