SNOEP

Gistermiddag rond een uur of half zeven zat ik naar EenVandaag te kijken, toen er aangebeld werd, niet beneden op straat, maar bij de deur van mijn flat. Er werd ook nog vrij nadrukkelijk op de deur geklopt. Ik ging niet naar de deur toe,want ik was er volledig van overtuigd dat er niet een om hulp vragende buurman of -vrouw had aangebeld. Ik had dat aanbellen wel verwacht. Het was gisteren immers 11 november. Dat is niet alleen de aftrap van het carnavalgebeuren en in veel Europese landen de herdenkingsdag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. Het is ook de dag van Sint Maarten.

Amsterdam-Noord is het enige deel van de stad waar al sinds mensenheugenis Sint Maarten gevierd wordt. Kinderen gaan dan met verlichte lampions langs de huizen, bellen overal aan, zingen een liedje en verwachten daarvoor een hoeveelheid snoep te krijgen. 'Echte Noorderlingen'  houden er rekening mee en slaan een hoeveelheid snoep in huis. Ik doe niet mee aan dat soort volksgebruiken en had dus ook geen snoep in huis. Het had dus geen zin te reageren op dat aanbellen. Ik hoorde de kinderen wel zingen, want kennelijk had een van mijn directe buurvrouwen, of beide  wel de deur open gedaan. En waren ze nog goed voorbereid ook. Alleen het eerste jaar dat ik in Noord woonde had ik de deur open gedaan en de kinderen teleurgesteld. Dat doe ik dus niet nog een keer.