FILIBUSTER

In de Senaat van de Verenigde Staten doen ze het vaker en houden ze het ook langer vol: filibusteren. Hier moeten ze het duidelijk nog leren. Martin van Rooyen wilde 15 uur aan het woord blijven, maar hield er al na 4,5 uur mee op. Na afloop zei de politicus in een interview met de NOS dat hij denkt ook met 4,5 uur zijn boodschap is overgekomen en dat hij daarom geen 15 uur nodig had. Aldus de Volkskrant.v.

Heeft van Rooyen zelf wel goed begrepen wat filibusteren is? Zijn boodschap was al duidelijk voor hij begon te spreken. Om dat nog eens officieel vast te leggen, voor de 'Handelingen' bijvoorbeeld, had hij met een toespraakje van 4,5 minuten kunnen volstaan. Filibusteren heeft niet als doel ruim de tijd te hebben een boodschap helder over te brengen. De bedoeling was zo veel tijd te rekken dat er niet tijdig een stemming zou kunnen plaatsvinden over een wetsvoorstel.

Er  is wel een verschil tussen de Amerikaanse en Nederlandse praktijk van het filibusteren. In Amerika mag de spreker aan het woord blijven wat hij ook zegt, al leest hij het telefoonboek voor. Alleen een gekwalificeerde meerderheid van de Senaat kan besluiten de spreker het woord te ontnemen. In de Tweede Kamer moet wat de spreker zegt wel betrekking hebben op het onderwerp. Dat hoeft niet al te moeilijk te zijn. Bijvoorbeeld: ''Zoals in een commentaar in Trouw te lezen stond' en dan het hele stuk voorlezen.

In het NOS-journaal was nog te zien dat Van Rooijen zich ergerde aan een aantal Kamerleden dat met elkaar zat te praten, i.p.v. naar hem te luisteren. Had hij nou echt verwacht dat zijn gepraat over niets geboeid zou worden gevolgd?