AMSTERDAMS

Laat me voorop stellen dat ik, net als heel veel anderen, betreur dat Eberhard van der Laan overleden is. Ik kende Van der Laan, net als de meeste mensen, alleen vanuit de media. Ik ken dus alleen het beeld dat in de media van hem werd geschetst. Het PAROOL schrijft terecht over zijn bijna mythische populariteit. Omdat ik Van der Laan alleen van een afstand 'kende' voel ik zijn heengaan niet als een persoonlijk verlies. Daarom kijk/luister ik soms ook met enige verwondering naar alles wat over hem en naar aanleiding van zijn overlijden geschreven en gezegd werd.

Het PAROOL schreef ook: De gemeente noemt het afscheid 'waardig én Amsterdams'. Dat "waardig" wil ik direct aannemen, maar wat was er nu zo "Amsterdams" aan het afscheid? In het artikel in de krant wordt dit nergens toegelicht. Ik ben een geboren Amsterdammer en heb er meer dan tweederde van mijn leven gewoond (De periode dat ik in Den Haag woonde omschrijf ik altijd als 'ballingschap'.) maar het is me nooit opgevallen dat er een typische Amsterdamse manier van afscheid nemen van een geliefde overledene is.

Als 'De gemeente' iets zegt is dat meestal een tekst die is bedacht door een pr-, voorlichtings- of communicatiemedewerker. Die mensen willen iets altijd 'mooi' zeggen en er moet altijd iets positiefs over Amsterdam bij komen. Die medewerker hoeft niet per se een Amsterdammer te zijn (misschien komt zhij wel uit de dependance Almere), maar zhij weet wel dat Amsterdam in beeld moet komen. Het afscheid van een populaire burgemeester is daarvoor een mooie gelegenheid.

O ja, dit stond ook nog in Het PAROOL: We zijn bijna vergeten dat ook Job Cohen op handen werd gedragen (...) En wat te denken van Schelto Patijn, de stijve Haagse bureaucraat die uiteindelijk de koosnaam 'ome Schel' kreeg, inclusief een eigen fanclub.