VADERSCHAP

In de Volkskrant stond een aardig artikel onder de titel Wat betekent 50 zijn voor een man in Nederland? Het was geschreven door Bahram Sadeghi, die op zijn achttiende van Iran naar Nederland kwam. Hij wordt in oktober 50 en sprak met Jan Latten, hoofddemograaf bij het CBS en bijzonder hoogleraar sociale demografie aan de UvA. Er kwamen allerlei onderwerpen aan de orde, maar wat mij het meest opviel was: Van de in totaal 172.522 mannen die in 2016 (opnieuw) vader werden, waren er bijna 2.500 ouder dan 50.

Ik heb nooit het voorrecht genoten vader te worden/zijn (als het tenminste een voorrecht is, geen idee). Boukje en ik hebben het er uitgebreid over gehad of we wel of niet kinderen wilden hebben. Volgens ons hadden zowel het niet als het wel hebben van kinderen voor- en nadelen die redelijk tegen elkaar opwogen. Dus besloten we dat we de natuur maar zijn gang te laten gaan: Boukje stopte met de pil. Ik besloot dat ik niet de geringste kans wilde lopen dat ik na mijn veertigste alsnog vader zou worden. (Kort na mijn veertigste heb ik een vasectomie laten uitvoeren.)

Toen na een jaar of drie zich nog nooit nageslacht had aangekondigd leek het ons verstandig daar eens een deskundige naar te laten kijken. Al gauw bleek dat het zo niet geheel, dan toch vrijwel geheel was uitgesloten dat we kinderen zouden krijgen. Er kon nog van alles uitgeprobeerd worden, maar daar hadden we geen behoefte aan. We hadden het idee dat we zonder kinderen best gelukkig zouden kunnen worden. (Achteraf gezien hadden we dat helemaal juist.)

Dat was een wat lange inleiding voor waar ik het eigenlijk over wil hebben: waarom willen oudere mannen die een nieuwe (jongere) partner krijgen met deze partner ook een kind hebben? Willen ze aantonen dat ze nog een 'echte vent' zijn? Dat lijkt me sowieso behoorlijk infantiel. Fungeert het kind als 'bevestiging' van de kwaliteit van de relatie? Ik ben niet de maat van alle dingen, maar ik heb, samen met Boukje, aangetoond dat je zonder kind een kwalitatief zeer goede relatie kunt hebben. Daar heb je geen kind voor nodig. Het lijkt me overigens voldoende te zijn aangetoond dat kinderen geen garantie zijn voor een duurzame relatie. Moet de vrouw op die manier 'bewijzen' dat ze echt bij hem wil horen? Een vrouw die met die opstelling van haar partner geconfronteerd wordt moet nog eens heel goed nadenken. Die man mag zich ook afvragen waar hij mee bezig is.