SCHRIKKEN

Ik werd wakker en schrok behoorlijk: half elf! Niet alleen had ik de thuiszorg gemist die meestal al vóór negen uur mijn steunkouzen komt aantrekken, maar ook de taxi die mij om tien uur zou ophalen. Hoe kon ik nou de deurbel gemist hebben en de telefoon, via welke de taxichauffeur altijd enkele minuten voor de afgesproken tijd zijn komst aankondigt? (Dan kan ik tijdig beneden staan met mijn scootmobiel.)

Hoe kon ik overigens weten dat het half elf was? Ik kon niet op mijn horloge kijken, want het was nog hartstikke donker. Ik had ook niet op mijn mobile teldoon gekeken die altijd binnen handbereik ligt. Niet omdat ik voortdurend sms'jes of whatsappjes ontvang,maar ik wil wel altijd hulpdiensten kunnen bereiken.

Het was dus helemaal geen half elf, het was vier minuten over vier. Ik kon nog een paar uur slapen. Dat heb ik ook gedaan. Ik kan straks de thuiszorggewoon binnenlaten en zo meteen ga ik de taxi bestellen, want die moet me straks wel naar Buitenveldert brengen.