NIKS!

Gisteravond konden we niet alleen naar de Olympische Spelen kijken, maar ook, zaterdagavond immers, naar eredivisievoetbal. Ik begrijp dat niet: er zijn Olympische Spelen en uitgerekend op een avond dat er Nederlandse vrouwen medailles kunnen halen moet, koste wat het kost, het voetbal doorgaan. En je zult het altijd zien: net voordat het voetballen begint, is er een Nederlandse vrouw van wie niemand dat verwacht had, die een GOUDEN(!) medaille wint bij het fietsen op de baan. Ja, wat wil je dan als Nederlandse kijker? Inderdaad: je wilt zien dat zij die gouden medaille krijgt uitgereikt. Je wilt die driekleur omhoog gehesen zien worden. Je wilt het Wilhelmus horen. Iets mooiers is er toch niet?

Gelukkig, bij NPO1 weten ze wat ze te doen staat. Het verslag van de eredivisie zal worden onderbroken, zodra het uitreiken van de medailles begint. Dat is toch genieten. Ik vergeet dat Ajax niet wint van Roda. Ik zing - zachtjes, ik wil de buren niet storen - het Wilhelmus mee. Ik ga tevreden naar bed. Maar ik zit in een flow. Ik val niet, zoals gebruikelijk, na enkele minuten in slaap. Ik weet dat er nog meer 'Nederlandse' medailles kunnen komen. Ik ga mijn bed uit en zie Dafne tweede worden in haar halve finale.Ze mag meedoen in de finale van 100 m. Als enige Europese vrouw! Wat zegt mij dat nou? De enige Nederlandse vrouw, ja! Maar eerst nog Ranomi op de 50 m vrije slag.

En dan? Niks vlaggen. Niks Wilhelmus. Ranomi wordt zesde en Dafne wordt vijfde. Geef mij de winterspelen maar. Dan kan ik een paar keer per dag juichen. Ik blijf geen nacht meer op.