KUNST

Mocht je afgelopen zaterdag op het Museumplein in Amsterdam zijn geweest, dan zou je zomaar een rij van 75 mensen hebben kunnen zien die op in hoogte variërende voetenbankjes stonden. Ik was er niet, maar las erover in Het PAROOL. Was ik er wel geweest dan had ik wellicht moeten denken aan de "paradoxale, zelfs schier onmogelijke relatie tussen gelijkheid en vrijheid". Ja, kijk, ik krijg nogal gauw de meest diepe gedachten als ik een aantal mensen op een rij op voetenbankjes zie staan. Dat heb ik nog sterker als de voetenbankjes in hoogte variëren, zodat de hoofden van de mensen - die verschillen qua geslacht, leeftijd, nationaliteit - op één lijn worden geplaatst.

Ik ben niet de enige die dat heeft met rijen mensen op voetenbankjes. Elena Kovylina, Russisch performancekunstenaar, heeft dat ook en nog erger dan ik. Ze is er dan ool al in geslaagd in Moskou, Sint Petersburg en Parijs een stel mensen op een rij te krijgen. Ze kiest bewust voor drukke plekken om met "een baken van rust aandacht te vragen voor gelijkwaardigheid en respect voor elkaars verschillen".

Als ik zulke dingen lees, realiseer ik me weer hoe fijn het is om in een grote stad te wonen, want dit soort kunst kom je echt niet tegen in Rinsumageest, Karabonovo of Montigny-le-Brettonneux.