EINDE

Na het NOS-journaal van 8 uur schakelde ik gisteravond over naar NPO 2 om naar de film over de Levenseindekliniek te kijken. Na een minuut of twintig heb ik de tv uitgezet. Ik vond de film zeker niet slecht en het onderwerp is boeiend genoeg. Maar ik hoefde niet meer overtuigd te worden.

Het  meest opvallend vond ik nog het spinnetje dat links boven op het scherm te zien was geweest. De film was te 'eng' voor jonge kijkers. Is het beter om met kinderen niet te spreken over leven en dood of over een menswaardig levenseinde? Bij DWDDrrrrrr was het einde van de film al getoond, waarin te zien was hoe euthanasie daadwerkelijk werd toegepast bij een vrouw met een vorm van Alzheimer. Afgelopen zondag heb ik er uitvoerig over gepraat met mijn broers en zussen die bij mij op bezoek waren.

Er is nog altijd geen protocol voor het geval twee mensen hebben besloten dat zij één of meer kinderen op de wereld zullen zetten. Zij hoeven aan niemand verantwoording af te leggen voor hun beslissing, hoewel we weten dat er in veel gevallen niet zo'n goede beslissing genomen is, zeker niet goed voor het kind dat het gevolg was van zo'n beslissing. Eenmaal volwassen geworden mag een persoon niet helemaal in zijn/haar eentje beslissen dat het wel genoeg is geweest. Er zijn nog altijd veel mensen die geloven dat alleen een God waarin zij geloven daarover  mag beslissen. Die regel moet dan ook gelden voor mensen die het bestaan van die God überhaupt niet erkennen.

Er zijn trouwens ook nog voldoende ongelovigen, die het om hen moverende redenen ethisch niet verantwoord vinden, dat anderen voor zichzelf beslissen dat het wel genoeg geweest is. Ze hebben de politici ervan weten te overtuigen dat alleen uitzichtloos en ondraaglijk pijn lijden voldoende reden voor euthanasie is. Je moet dus wel eerst een behoorlijke periode echt fysiek pijn lijden voor het zover is en alleen twee artsen mogen beslissen of jouw lijden voldoende uitzichtloos en ondraaglijk is.

Ik kan nu wel vinden dat ik niet verder wil leven als ik dement ben, maar wie zegt dat ik het dan ook niet meer wil? Ik kan nu wel vinden dat ik ondraaglijk psychisch leed ondervindt, maar het zou zomaar kunnen dat ik er over een paar maanden weer heel anders over denk, toch?

Ja, en? Het is mijn leven en mag ik dan misschien bepalen of ik het nog de moeite waard vind? 29 juli a.s. is het precies twintig jaar geleden dat Boukje overleed. 14 mei a.s. is het precies twintig jaar geleden dat ze te horen kreeg dat ze niet lang meer te leven had. Sindsdien is mijn leven echt niet zo mooi meer als het had kunnen zijn. IK kan me voorstellen dat in een gelijksoortige situatie andere mensen het verder leven niet meer de moeite waard vinden. Zo kunnen er nog veel meer redenen zijn, die niet de mijne zijn, maar waar ik ook niet over ga en waar ook artsen niet over zouden moeten gaan. Daar gaat ieder voor zich over.