PERIKELEN

Na een zeer geslaagde, zeer gezellige lunch met Zuster Klivia, op een zonovergoten terras, ging ik naar het recentelijk vernieuwde station van Delft, om daar de Intercity van 15:04 naar Amsterdam te nemen. Helaas, de trein vertrok niet. Er vertrok geen enkele trein meer van station Delft, want "een persoon was door een trein aangereden", zoals het dan eufemistisch wordt genoemd.

Reizigers die naar Den Haag, Leiden, Schiphol en Amsterdam wensten te reizen werd aangeraden (tram)lijn 1 naar Den Haag Holland Spoor te nemen en daar met de trein verder te reizen. Een goed advies, maar ik ken lijn 1 en wist dus dat je daar absoluut niet inkomt met een scootmobiel. Ik besloot mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten en geduldig te wachten op  de eerste trein die wel weer naar Amsterdam zou rijden.

"En un momento dado" werd ik spontaan gebeld door de afdeling van de NS die regelt dat mensen als ik met hun scootmobiel van de trein gebruik kunnen maken: een rolstoeltaxi zou mij van station Delft naar Den Haag Centraal brengen, waar ik de Intercity naar Amsterdam zou kunnen nemen. Prima service dus! Die taxi zou om 17:00 uur arriveren bij de taxistandplaats. Ik was daar ruim op tijd aanwezig en er scheen nog een vriendelijk zonnetje, maar om tien over vijf was er nog steeds geen taxi. Ik heb alle telefoonnummers voor zit soort gelegenheden in het geheugen van mijn mobieltje, maar helaas: "Al onze medewerkers waren in gesprek." En dat waren ze na tien minuten nog steeds.

Ik ging maar weer eens naar het informatiehokje in de stationshal om face to face met een NS'er te spreken. Die ging ook maar eens bellen en had na enige tijd zelfs de persoon aan de lijn die de taxi voor mij geregeld had. Die vond het vreselijk dat het allemaal zo gelopen was. Intussen, het was inmiddels half zes, werd er omgeroepen dat het normale treinverkeer weer langzaam op gang zou komen. Ik zag mij nog een een uurtje wachten, maar nee, "binnen nu en tien minuten" zou er een taxi zijn. De alleraardigste NS-dame liep zelfs met me mee naar de taxistandplaats en vertrok pas toen de taxi er was.

Bij Den Haag Centraal leidde mijn komst aanvankelijk tot enige verwarring. De NS-medewerkster in het informatiehokje beschikte ook niet over een portofoon om collega's te raadplegen. Maar na enkele minuten daagden er toch twee van die collega's op die van de hoed en rand wisten en mij de trein in hielpen.

Tussen de bedrijven door had ik diverse malen met Connexxion in Amsterdam gebeld om de steeds wijzigende aankomsttijden op Sloterdijk door te gevenen. Uiteraard gebeurde wat ik verwachtte: toen de trein bijna stilstond werd ik gebeld. Dat was, nam ik, naar later bleek terecht, aan de chaufeur van Connexxion die zijn aankomst meldde. Ik kon daar niet meteen op reageren, want er stonden al NS'ers klaar om mij de trein uit te helpen.

Bij de taxistandplaats aangekomen, zag ik geen busje van Connexxion. Was hij, omdat ik niet gereageerd had en er ook niet was, onverrichterzake naar zijn volgende bestemming gegaan? Ik belde de Connexxioncentrale. Die ging aan de slag en na enige tijd werd mij verzekerd dat de chauffeur mij zou bellen. Zulks gebeurde ook en na enige minuten bevond ik mij echt in de taxi naar huis, waar ik om tien over acht arriveerde.

Er ging weer eens van alles, buiten de schuld van NS en Connexxion, fout, maar het bleek ook weer eens dat er hog altijd medewerkers zijn die hun best blijven doen voor de klant.