WENS

Een vrouw, of haar partner, vindt dat haar borsten wat aan de kleine kant zijn. Daar kan iets aan gedaan worden, dus gaat ze naar de dokter. Het uiteindelijke resultaat is een operatie, die waarschijnlijk ook nog door de verzekering betaald wordt. Of die operatie nodig was en de uitvoering daarvan wordt beslist en uitgevoerd door een dokter. Is die  dokter nu bezig met geneeskunde?

Volgens van Dale is geneeskunde: "beter maken, doen herstellen". Die vrouw was niet ziek, hoefde dus niet genezen te worden. Er was ook niets aan haar beschadigd, dus er hoefde ook niets hersteld te worden. Echter, wat zij graag wilde laten doen kan en mag alleen door een arts gedaan worden. Dan wordt het ineens geneeskunde. In deze situatie spreken we (voor mij was dat woord ook nieuw) van 'wensgeneeskunde'. Trouw schreef daarover.

Dokters doen steeds vaker dingen zonder een strikt medische noodzaak. Nieuwe richtlijnen moeten duidelijk maken wanneer ze voorrang geven aan 'echte' geneeskunde.

Rimpels opvullen met botox of de 'total body scan' - die voorbeelden zijn al langer bekend. Maar de zogeheten 'wensgeneeskunde' breidt zich ook uit buiten de cosmetische chirurgie, schrijft het Centrum voor Ethiek en Gezondheid (CEG) in een rapport dat morgen verschijnt. Wat te denken van de keizersnede zonder medische noodzaak of de moedervlek die zo goed als zeker geen huidkanker voorspelt maar er niet fraai uitziet?

Wat mij betreft mag iedereen, eventueel met behulp van een arts, zich zo verfraaien als zhij wil. Voor mij is de vraag: moet ik daaraan meebetalen, oftewel: moet de verzekering de kosten daarvan dragen? Ik ben solidair tegen de klippen op: zo lang ik verzekerd ben, heb ik zonder bezwaren meebetaald voor de verzekering van andermans kinderen, om maar een voorbeeld te noemen. Ik zal ook geen actie gaan voeren om wensgeneeskunde buiten de verplichte zorgverzekering te houden. Maar als we in een steeds van steeds stijgende kosten keuzes moeten maken, weet ik wel waar mijn prioriteiten liggen.