TAXI

Wanneer je dit leest zijn er al weer heel wat mensen op pad voor de derde dag van de NIjmeegse Vierdaagse. Ik heb één keer meegedaan, 58 jaar geleden. Ik heb geen kruisje gekregen, maar een diploma. Voor dat kruisje had ik vier keer 50 km moeten lopen. Ik liep vier keer 40 km. Degene met wie ik liep, een jongen die ik kende van korfballen, was namelijk pas 17 jaar oud en mocht niet meer dan 40 km lopen.

Af en toe kijk ik, vanuit een soort masochisme, naar tv-programma's die ik feitelijk te suf voor woorden vind. Ik heb nu dus twee keer gekeken naar 'Het gevoel van de Vierdaagse'. Dat gevoel schijnt te maken te hebben met gezelligheid, saamhorigheid en meer van dat soort ongrijpbare zaken. Ik kan me absoluut niet herinneren dat ik destijds last had van dat gevoel. Ik wilde gewoon, voor mezelf, bewijzen dat ik kon wat ik verwachtte te kunnen: vier keer 40 km lopen. Ik weet niet hoeveel er toen meeliepen. maar zeker geen ruim 40.000 wandelaars. Als ik het nog zou kunnen, quod non, zou ik er niet over peinzen in zo'n massa mee te wandelen.

In Trouw las ik dat er mensen zijn die bereid zijn de zaak te belazeren om zo'n speldje te krijgen. Er werd zelfs iemand betrapt op het nemen van een taxi. Zo voorkom je in ieder geval blaren.

Op de eerste dag werd een deelnemer die er wat 'alternatief' uitzag geïnterviewd. Hij deed een opmerkelijke uitspraak: Waarom moet je altijd met die grote kudde meelopen? Opmerkelijk voor iemand die meeloopt in een kudde van meer dan 40.000 deelnemers.