ALARM

Een klein jaar geleden schreef ik hier dit. Mijn toestand was die nacht zodanig dat ik goed in staat was de huisartsenpost te bellen en de deur open te doen voor de huisarts die mijn toestand kwam beoordelen. Sinds die nacht stond ik er af en toe eens bij stil  dat er zich ook een situatie kon voordoen dat ik acute medische hulp nodig zou hebben, maar dat ik niet in staat zou zijn telefonisch hulp in te roepen.

Ik wist natuurlijk dat er voor de situaties die ik hier bedoel al geruime tijd geleden een oplossing is bedacht. Mijn moeder, die in Weesp woonde en in 1996 is overleden, maakte daar gebruik van. Aan een koordje om haar nek hing een knopje waarop ze in noodgevallen moest drukken. Dan ging bij mijn zus in Weesp, die nu eenmaal het dichtste bij woonde, de telefoon. Binnen enkele minuten kon zij bij mijn moeder zijn. Was mijn zus niet thuis - en nam ze dus de telefoon niet op - dan werd een buurvrouw gebeld. Nam ook die niet op, dan werd de, altijd bemande, receptie van een verzorgingshuis in de buurt gebeld.

Sinds gisteren heb ik ook zo'n alarmknop aan een koordje om mijn nek. De familieleden die het dichtst in de buurt wonen doen er altijd nog zeker een half uur over voor ze bij mij zijn. Gelukkig heb ik mijn directe buren (hun flats komen uit op hetzelfde halletje als de mijne) bereid gevonden om zo nodig naar mijn flat te komen om te zien of ik medische hulp nodig heb, die ze dan ook kunnen oproepen.

Gisterochtend liet ik dus extra sleutels maken waarmee de buren zich toegang tot mijn flat kunnen verschaffen. Die zou ik, was mijn plan, tegen de avond aan hen overhandigen. Even na drie uur belde onverwacht vroeg de chauffeur van de taxi aan die mij naar de fysiotherapeut zou brengen. Ietwat gehaast verliet ik mijn flat. Toen ik de deur achter mij dicht gedaan had, realiseerde ik mij dat ik het verkeerde jack had aangetokken, namelijk het jack waarin niet mijn sleutels zaten. In de wachtruimte bij de fysiotherapeut belde ik de woningcorporatie. Die zouden een slotenmaker bellen die mij zou helpen weer toegang tot mijn flat te krijgen. Op zijn beurt belde die mij weer, dat hij rond vijf uur zou komen. Onder het genot van een kopje thee kon ik bij de buren op hem wachten.

De slotenmaker kwam redelijk op tijd. Ik verwachte dat hij een nieuw slot zou aanbrengen, maar hij wist op ingenieuze wijze binnen een minuut mijn deur open te krijgen. Overkomt mij het vergeten van de sleutels nog een keer, dan heb ik de reserves bij de hand.

Nu maar hopen dat ik dat knopje nooit hoef te gebruiken.