Verwerken

Ik zat enigszins in dubio. Moet ik er nu wel over praten/schrijven of niet? Dan heb ik het natuurlijk over dat 'plekje' in mijn long dat er niet zou moeten zijn, maar dat er wel is en dat afgelopen vrijdag uitgebreid onderzocht is. Over tien dagen hoor ik de uitslag van die onderzoeken. Het lijkt me onmogelijk daar al die tijd niet aan te denken.

Ik schrijf er dus wel over. Ik denk er namelijk ook voortdurend aan. Niet in de zin van: 'O god, het zal toch geen longkanker zijn?' Ik lig er niet wakker van. Ik slaap niet slechter dan voorheen. Ik lig niet te piekeren.  Ik maak me geen zorgen. Dat kan ik altijd nog doen, als ik 28 augustus inderdaad 'slecht nieuws' hoor. Ook als ik 's middags een dutje wil doen, val ik gewoon in slaap.

Nu hoor ik sommige mensen al denken: 'Ja, doe maar lekker stoer. Het feit dat je er hier over schrijft geeft aan dat je wel degelijk iets van je af wilt schrijven.' Het ligt, denk ik, iets genuanceerder. Ik vermoed, dat als ik er voorshands helemaal geen aandacht zou besteden, deze en/of gene zich afvraagt: 'Gaat het wel goed met hem? Hij zit daar per slot van rekening maar in zijn eentje.' Dat valt ook wel weer mee. Afgelopen zaterdag was mijn jongste zus op bezoek. Ik heb toen gezegd dat ik in dit soort situaties heel goed alleen kan, vaak ook wil, zijn. A.s. zondag komen mijn goede vriendin Sylvia en haar man hier op de koffie. Hoe plezierig ik dat ook vind, ik zal ze precies hetzelfde zeggen.

Als Boukje dit zou kunnen lezen , zou ze het hevig oneens met me zijn. Ze wilde niet dat ik belangrijke dingen in m'n eentje ging zitten verwerken. Zij werd totaal onverwacht 'ervaringsdeskundige' en ik heb nog altijd de grootste bewondering voor de wijze waarop ze er mee omging en het met anderen, niet alleen met mij, deelde. Ik ben daar niet zo goed in. Dus laat me mijn gang maar gaan, maar mocht je meer willen weten, dan ga ik echt niet zeggen 'Bemoei je er niet mee.'