Onaangenaam

Gisteren begon ik hier de dag met een 'horrorverhaal', al kan ik me voorstellen dat niet iedere lezer het maltraiteren van een boek als horror ervaart. Het vervolg van de dag begon op echte horror te lijken. Om te beginnen moest ik de dag nuchter beginnen en met het drinken van een liter water. Ik drink nooit puur water. Ik meng het met koffie, thee of (soms) limonadesiroop.

Eerst nog even een vrolijke noot. Ik heb geen diabetes. Bij de voorbereiding van de PET-scan werd eerst mijn suiker gemeten: 5, 7. Veel beter kan niet. Zo'n scan is ook niet echt verschrikkelijk. Je ligt een klein half uur op je rug en wordt in en uit een apparaat geschoven. That's it. Zo lang je geen last hebt van claustrofobie is dat best uit te houden.

Na die scan ver(zieken)huisde ik naar het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis voor een bronchoscopie. Dat is andere koek. Het is natuurlijk heel knap dat ze een minicamera je luchtwegen in kunnen sturen om daar via een monitor eens goed te kunnen rondkijken, maar ik kan je verzekeren dat je daar niet vrolijk van wordt. Terwijl ze bezig waren hoorde ik de co-assistent met de longarts praten over een 'brush'. Dat is Engels voor 'borstel'. Na afloop heb ik het even gevraagd, maar het ging echt over een miniborstel, waarmee ze wat weefselcellen opveegden voor nader onderzoek. Twee verpleegkundigen verzekerden mij om het hardst dat ik het heel goed deed. Ik deed helemaal niets. Ik lag op mijn rug lijdend voorwerp te zijn en te wensen dat ze klaar zouden zijn. Ik heb in de loop der jaren al aardig wat onderzoeken en poliklinische behandelingen ondergaan. Deze was veruit de meest onaangename, al was het niet eens erg pijnlijk.

Even een kopje koffie drinken daarna was er niet bij, want mijn keel en neus waren met een soort spray enigszin verdoofd. Gedurende twee uur daarna mocht ik niet eten of drinken vanwege een grote kans op verslikken. Over twaald dagen hoor ik de uitslagen van de onderzoeken. Keep your fingers crossed!