Winst

In het algemeen word ik niet enthousiast van eendaagse wielerwedstrijden, de zogenaamde klassiekers. Je zit immers uren lang naar hetzelfde beelde te kijken: een peloton dat achter een kopgroepje aan fietst. De laatste kilometers wordt het spannend: kan een van de favorieten zich alsnog los maken van de groep? Afgelopen zondag was het niet een van de uitgesproken favorieten (de Belg Boonen en de Zwitser Cancellara) die Parijs-Roubaix won, maar de Nederlander Nikki Terpstra en de media raakten er niet over uitgepraat. Hij mocht opdraven bij DWDDrrrrr en bij Pauw & Witteman. Trouw gooide er gisteren nog een bijna larmoyant artikel tegenaan over Ramona, de vriendin van Nikki. Eigenlijk heeft Nikki zijn succes aan haar te danken: Zij reed op de brommer, rondjes rond het Markermeer. Hij fietste erachter. Dat was de enige manier om sterker te worden, beweerden de kenners. (...) Vaak reed ze net iets te hard voor Niki. Als hij 'zachter' schreeuwde, draaide ze zich om. "Niet zeiken!", riep ze dan terug. "Fietsen!" Het succes van Nikki kwam goedbeschouwd net op tijd, want gisteren liet Robert Geesink, al enkele jaren Nederlands hoop in bange wielerdagen, die steeds net niet zijn belofte waar maakt, weten dat hij wat aan zijn hartritmestoornissen gaat laten doen. Die zien we dus ook dit jaar weer niet hoog eindigen in de Tour de France, als hij al meedoet. Nikki gaat in de Tour van dit jaar zeker niet hoog eindigen, maar de commentatoren zullen elke vlakke etappe beginnen over zijn kansen op de ritzege. En dan zullen ze weer beginnen over zijn winst in Parijs-Roubaix. Want zonder 'helden' kunnen we niet.
x