U

De teloorgang van de aanspreekvorm 'u' is een symptoom van een steeds verdergaande respectloze omgang in de samenleving, betogen Lotte Schouten en Noortje Pellikaan, in de Volkskrant. Moeten we nu concluderen dat men in de Engels sprekende landen al eeuwenlang respectloos met elkaar omgaat. Daar immers kan men niet kiezen tussen (Engelse vormen van) 'je' en 'u', maar wordt in alle gevallen 'you' gebruikt.

Ik geef eerlijk toe dat ik eraan heb moeten wennen, dat ik niet meer, of althans veel minder, met 'u' word aangesproken. Ik vind het nog altijd irriterend als ik in geschreven taal met 'jij' word aangesproken, maar daar zal ik over een paar jaar ook wel aan gewend zijn. Ik vraag me überhaupt nooit af of ik wel respectvol bejegend word. In mijn jeugd werd iedere volwassene die geen familie of goede bekende was met 'u' aangesproken. Dat had niets met respect te maken, dat was een regeltje dat je moest volgen. Zelf gebruik ik 'u' ook veel minder dan vroeger, terwijl in het algemeen mijn houding t.o.v. de medemens er niet minder respectvol op geworden is. Het gebeurt nogal eens dat mensen zich erover beklagen dat ze met te weinig respect bejegend worden, terwijl ik me afvraag waar ze dat respect dan wel mee verdiend menen te hebben.

Ik heb geen kinderen, maar zou ik die gehad hebben, dan zou ik er geen enkele moeite mee gehad hebben als die mij met 'Evert' en 'jij' aan zouden spreken. De meeste van mijn neven en nichten spreken mij niet aan als 'oom Evert', maar als 'Evert' en tutoyeren er vrolijk oplos. Ik heb nog meegemaakt dat ministers en staatssecretarissen met 'excellentie' werden aangesproken, maar ik heb al diverse malen gehoord dat bewindslieden in praatprogramma's getutoyeerd werden. Met Kamerleden gebeurt dat al veel meer. Als ik Geert Wilders zou ontmoeten, zou ik waarschijnlijk 'u' tegen hem zeggen, maar laat niemand daaruit de conclusie trekken, dat ik respect voor hem heb.
x