Münchhausen

Bij het BovenIJ ziekenhuis moeten ze zo langzamerhand gaan denken dat ik lijd aan het syndroom van Münchhausen, volgens Wikipedia "een psychiatrisch syndroom waarbij de patiënt zich herhaaldelijk presenteert bij medische hulpverleners met gefingeerde klachten of zelf toegebrachte verwondingen, om daardoor zorg en aandacht te krijgen." Gisteren namelijk meldde ik mij bij de Spoedeisende Hulp van het BovenIJ ziekenhuis.Ik werd daar niet met een ambulance gebracht, maar was daar op eigen kracht, per fiets, heen gegaan.

Wat was er nu weer aan de hand? Ik was van plan 'Artzuid 2013' te bekijken, een tentoonstelling van beeldhouwwerken langs de Apollolaan en de Minervalaan. Helemaal gratis dus. Ik ging daar dus op de fiets heen, maar helaas kwam ik niet verder dan de Martelaarsgracht. Dat is een stukje gedempte gracht tussen Prins Hendrikkade en Nieuwezijds Voorburgwal. Ik kwam met mijn voorwiel tegen de stoeprand en stortte vervolgens tegen de grond. Het zag er allemaal behoorlijk bloederig uit: schaafwonden aan de rechterknie, beide handen en onderarmen en boven het rechteroog. Gelukkig stonden er bij een naburige winkel enkele jonge Duitsers, die kennelijk met een fietstocht bezig waren en bleken te beschikken over een goed gevulde verbandtrommel en waarmee ze aan enige bescheiden Wiedergutmachung konden doen.. Zij verbonden de ergste wonden. In goed overleg stelden we vast dat ik niets gebroken had en dat ik zelfstandig mijn weg kon vervolgen.

Ik vervolgde mijn weg niet echt. Het leek me beter de wonden professioneel schoon te laten maken en het was geruime tijd geleden dat ik tegen tetanus was ingeënt. Het leek me het beste naar het BovenIJ ziekenhuis te gaan. Dat was dichter bij dan het Lucas-Andreassziekenhuis en het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis en dichter bij huis. Bij de SEH was het direct duidelijk dat ik niet voor niets was gekomen en - tot mijn verbazing - binnen enkele minuten zat ik tegenover een verpleegkundige die de wonden schoon maakte en mij een tetanusinjectie gaf. Hij vertelde ook dat ik een nogal dunne huid had. Die was op sommige plaatsen ook gewoon weggeschaafd. Het scheurtje boven mijn rechter ook kon dan ook niet gehecht worden, die zou worden dichtgeplakt. De verpleegkundige stelde ook vast dat er niets gebroken was,  nam mijn bloeddruk en hartslag op en bracht wat provisorische verbandjes aan. Toen begon het grote wachten, op de arts. Toen die eindelijk kwam bleken we elkaar eerder gezien te hebben, namelijk toen ik met iets ernstiger klachten en per ambulance was binnengekomen. Na enkele minuten ging zijn pieper en verdween hij weer voor geruime tijd. Toen hij weer terug kwam stelde hij wat vragen en zei dat alles opnieuw zou worden verbonden. Weer verdween hij om na geruime tijd terug te komen om mij te vertellen dat hij me niet vergeten was.  Uiteindelijk kwam er een (andere) verpleegkundige die de wonden verbond en die boven mijn rechteroog dichtplakte. Toen was ik wel toe aan cappuccino, die ik in het restaurant van het ziekenhuis gebruikte, waarna ik, weer geheel op eigen kracht, naar huis ging.  

Rest mij nog te vertellen dat mijn linker duim nogal gevoelig is. Er is niets gebroken maar wellicht wel gekneusd. Op mijn linker dijbeen zit een blauwe plek en die is tijdens het lopen en fietsen ook wat gevoelig. Met die verbanden en die 'hechting' mag ik de komende drie dagen niet onder de douche. Maar ik kan wel boodschappen doen en mijn maaltijden klaar maken. Nu maar wachten op de volgende calamiteit.

Die eerste verpleegkundige vertelde mij dat ik er rekening mee moest houden dat ik vanochtend behoorlijk last van spierpijn zou kunnen hebben. Dat valt reuze mee. Ik had vannacht en momenteel van tijd tot tijd wel een stekende pijn in mijn rechterknie. Van die wonden op mijn armen en handen heb niet echt last.
x