Emotie

Als je daarvan houdt kun je vrij vaak genieten, ik geloof met het programma 'Spoorloos', van mensen die na vele jaren, of voor het eerst in hun leven, een nabije bloedverwant ontmoeten. De programmamakers zien er geen been in naar andere werelddelen te reizen om zo'n ontmoeting te regelen. Ze doen dat uiteraard omdat er niet veel mooiers is dan het bij elkaar brengen van bloedverwanten die elkaar lang of nog nooit gezien hebben. Dat de ten toon gestelde emoties ook nog eens door een groot aantal kijkers graag meebeleefd worden is mooi meegenomen natuurlijk. Ook de publieke omroep gaat vette kijkcijfers niet uit de weg.

Gisteravond was er bij de KRO ruimte voor 'Spoorloos', maar kennelijk hadden ze geen materiaal meer op de plank liggen. Wat een mazzel dat een Engelse zender het format voor dit programma van de KRO heeft gekocht. Daar heet het 'Long Lost Family'. Dus viel er gisteren volop te genieten van twee tweelingzussen die kort na de geboorte van elkaar gescheiden waren, maar elkaar nu eindelijk ontmoetten. En het mooiste was nog wel dat ze slechts 5 km van elkaar wonen. Nee, ik heb het programma niet gezien, want ik kan niet tegen zo veel emotie. Die wetenschap haal ik uit de tv-gids.

Wereldwijd zijn er nog negentien tv-stations die het format van de KRO hebben gekocht. Mocht, God verhoede het, de KRO dus stoppen met het zelf produceren van nieuwe opnamen van 'Spoorloos', dan kunnen ze vast, tegen een vriendenprijsje, buitenlandse emotie importeren en die over de Nederlandse kijkers uitstorten.

Een wat recenter fenomeen op de Nederlandse tv is 'Heel Holland Bakt' (dat geloof ik al weer afgelopen is). Vrij onlangs zag ik, bij een Nederlandse zender, een Engelstalige versie van dit programma voorbij komen. Van 'Europa' moeten we niets hebben, maar we nemen wereldwijd wel elkaars tv-programma's over. Over monocultuur gesproken.