Toen

Ik had al eerder geschreven, dat ik niet naar Karpathos ben gegaan om weemoedige herinneringen op te halen aan mijn verblijf daar achttien jaar geleden met Boukje, maar uiteraard denk ik daar wel eens aan terug. Ik vermoed dat het hotel staat op ongeveer hetzelfde stukje strand, waar we destijds dagelijks op een strandstoel lagen of het water ingingen. (Toen deed ik dat minder onhandig.) Het was een totaal andere vakantie dan we gewend waren: we verbleven niet in een tentje en niet elke dag op een andere plek. We zaten veertien dagen in een appartement met een balkonnetje dat overbezet was als we daar met ons tweeën zaten. In mijn herinnering is het nog steds de mooiste vakantie die samen gevierd hebben. Het was ook de laatste. We deden het 'makkelijk', omdat kort daarvoor een van haar ogen verwijderd was vanwege een melanoom. (Ik weet niet meer welk. Het kunstoog was niet te onderscheiden van het echte oog.) Het mooie - en sterke - van Boukje was dat ze totaal niet depri was over het verlies van haar oog. ("Ik heb nog een oog.") Ze kon erbij lachen als ze vertelde dat het er weer eens was uitgevallen.

Als ik aan Boukje denk of wil denken, zet ik thuis een dvd op met de Cubaanse Rapsodie van Ernesto Lecuona, al hebben we, bij mijn weten, daar nooit samen naar geluisterd. Het was niet 'onze' muziek. Ik heb er net via YouTube naar geluisterd en daarbij wat traantjes weggepinkt. (Zoek op YouTube naar "Rapsodia Cubana Lecuona" als je wilt weten wat mij emotioneert.)

Er hangt nu een volle maan boven Karpathos. Hoe romantisch kan het worden?