Wandelen

55 jaar geleden heb ik iets niet helemaal goed gedaan en/of niet helemaal optimaal ervaren. 55 jaar geleden liep ik de Vierdaagse in Nijmegen. Naar mijn idee was dat een flink stuk wandelen, vier maal 40 km. Ik was een grage wandelaar. Ik had diverse malen de Avondvierdaagse (3 x 15, 1 x 20 km) gelopen en enkelen eendaagse wandelingen, zoals de Trouwmars (30 km), georganiseerd door het dagblad Trouw. Die Vierdaagse leek me wel een aardige uitdaging en met een jongen die ik van het korfballen kende besloot ik die maar eens te gaan lopen.

Vandaag begint de Vierdaagse voor de zoveelste maal en er lopen ruim 40.000 mensen mee. De KRO gaat daar dagelijks verslag van doen. Gisteravond was er al een voorproefje. Frits van der Poel en Erik Hulzebosch, die geen van beiden ooit de Vierdaagse hebben gelopen, spraken met diverse deelnemers. Wat ik destijds als een flinke, maar verder gewone, wandeling beschouwde blijkt intussen geëvolueerd te zijn tot een bijna spirituele ervaring.  Iemand vergeleek het met mediteren. Het schijnt een enorme band te scheppen met die 40.000 andere wandelaars en je leven wordt erdoor veranderd. Het is een ervaring die je nooit meer vergeet.

Ik herinner me uiteraard dat ik die 4 x 40 km probleemloos heb uitgelopen, maar de enige specifieke herinnering die ik eraan heb is die van een Schotse doedelzakband waar ik tegen het einde van de derde dag een tijdje achteraan gelopen heb. Na zo'n dertig kilometer voel je het echt wel in je benen, maar die doedelzalmuziek was zo opzwepend, dat het leek of je net begon. Maar van een band met andere lopers heb ik nooit iets gemerkt. Met de jongen met wie ik liep heb ik daarna geen bijzonder contact gehad. We zijn geen vrienden geworden en nadat hij met korfballen stopte heb ik hem nooit meer gezien. Ik heb ook nooit de behoefte gevoeld elk jaar weer die Vierdaagse te lopen. Eigenlijk vond ik het, toen al, veel te druk. Twee jaar na die Vierdaagse maak te ik, met een vriend, mijn eerste wandeling in Lapland. Dat was andere koek. Berg op, berg af, geen nette wandelpaden, helemaal geen paden, geen nette brug over een rivier en ook nog eens een rugzak met zo'n 25 kg erin meesjouwen. Er waren geen EHBO'ers om blaren of ander fysiek ongemak te verzorgen. Er waren helemaal geen andere mensen. Dat was juist het mooie van die tocht. Zo'n tocht heb ik nog veertien keer daarna gemaakt. Dat zouden die 40.000 wandelaars ook eens moeten doen. Dan komen ze zichzelf nog eens tegen.
x