Tevreden

Gisteravond ging ik, als een van de weinige Nederlanders, tevreden naar bed. Binnenkort zijn alle vlaggetjes weer uit het straatbeeld en uit de kroegen verdwenen. Ik word niet langer geconfronteerd met journaalbeelden van hossende of zich anderszins aanstellende massa's Nederlanders. Ik hoef niet meer te kijken naar LIVE(!) beelden van een bus, waarin zich Nederlandse voetballers bevinden op weg naar een volgende nederlaag. Ik hoef bij de kassa van de supermarkt niet meer te zeggen dat ik geen voetbalplaatjes of andere parafernalia wens te ontvangen. Ik hoef niet meer te kijken naar talloze voetbalgerelateerde tv-commercials. Oranje is nooit mijn favoriete kleur geweest. Ik ben blij voor de burgemeester van Amsterdam, die zich geen zorgen meer hoeft te maken over het in goede banen leiden van honderdduizenden enthousiastelingen die het Museumplein en de grachten van Amsterdam onveilig komen maken.

We krijgen de Tour de France, Wimbledon en de Olympische Spelen nog. Die maken gelukkig minder national(istisch)e gevoelens los. Engeland is een democratie, dus Willem-Alexander en Máxima en diverse bewindslieden kunnen met onbezwaard gemoed allerlei evenementen bijwonen en mogelijke Nederlandse medaillewinnaars naar hartenlust zoenen.

PS
Die ekster heb ik ontslagen.
x