Realiteit

Een vader bezoekt met zijn dochter de eerste hulp van het VUmc (Waarom heten veel ziekenhuizen tegenwoordig eigenlijk 'Medisch Centrum'?) Op een gegeven moment mocht hij niet aanwezig zijn bij een vertrouwelijk gesprek van de kinderarts met zijn dochter. Ondertussen werd dat gesprek wel, via camera en microfoon, opgenomen, omdat RTL weer eens een nieuw realityprogramma wil opnemen. De hele afdeling spoedeisende hulp van het VUmc was vol gehangen met 35 camera's. Pas achteraf werd de bezoekers meegedeeld dat ze gefilmd waren, maar het VUmc vergat ook wel eens dat te melden.

Dat het personeel van het VUmc het beroepsgeheim heeft geschonden is nog tot daar aan toe. Maar als ik gefilmd zou worden als ik daar met een falend  hart zou worden binnengebracht, wil ik dat wel vooraf weten, want dan wil ik wel goed in beeld komen. Zit mijn haar wel goed? Heb ik wel schone kleren aan? (Vlekjes vallen me nooit zo erg op, daar maken anderen mij op attent.) Kan ik goed uit mijn woorden komen, als me wat gevraagd wordt? "Van die dingen, ja?", om met Cor van der Laak te spreken.

Ik dacht overigens dat zo langzamerhand alle ziektes, gebroken ledematen, kneuzingen, snijwonden etc. wel een keer in een realityprogramma te zien waren geweest, maar kennelijk kunnen 'we' daar niet genoeg van krijgen. Hebben al die kijkers zelf nog nooit zoiets meegemaakt? Ik ben twee keer met een ambulance naar de spoedeisende hulp gebracht. Eerlijk gezegd vond ik het wel 'kicken' om met een ambulance met sirenes door Amsterdam te scheuren. Dat was bij een hartinfarct. Die sirenes had ik gemist, toen ik met een gebroken enkel van straat werd opgepikt. Maar ik vind het absoluut niet boeiend om kennis te maken met de plotselinge kwalen en ongelukken van mensen die ik totaal niet ken. Ik ga ook niet aan een andere patiënt vragen of ik met hem/haar mee mag de spreekkamer in. En ik vraag ze ook niet of ze er getuige van willen zijn, als mijn bloeddruk wordt opgemeten.
x