Wetenschap

Van veel alternatieve therapieën wordt gezegd dat hun waarde weliswaar niet wetenschappelijk bewezen kan worden, maar dat mensen er desondanks toch baat bij (kunnen) hebben en dat ze in ieder geval geen gevaar voor de gezondheid opleveren. Dat laatste is voor discussie vatbaar: als je i.v.m. een levensbedreigende ziekte alleen een kruidenvrouwtje consulteert, moet je niet verwachten dat je het er levend afbrengt. Maar geef een alternatieve geneeswijze een mooie naam en je krijgt al gauw aardig wat klanten.

Neem nou eens de Cranio-Sacraal Therapie. "In de Cranio-Sacraal Therapie gaan we er van uit dat de mens een totaliteit is van de diverse fysieke, emotionele en mentale lagen. Pas als al deze lagen zowel op bewust als onbewust niveau ‘geheeld’ en verbonden worden, zul je als mens in alle opzichten optimaal in je vel gaan zitten en van daar uit je maximale potentieel gaan bereiken. Dit geldt uiteraard voor zowel jong als oud." Dat lees ik bij www.infocranio-sacraaltherapie.nl. Alles wat we meemaken opgeslagen wordt opgeslagen in ons bind-weefsel. Ter illustratie: Als wij zien dat er een fietser in volle vaart op ons af komt rijden en wij niet meer op tijd kunnen wegspringen, dan zal op dat moment niet alleen de fysieke kracht die vrij komt bij het botsen van ons lijf tegen de fietser of de stoep, maar ook de emotionele kracht van bijvoorbeeld schrik, boosheid en pijn, in ons bind-weefsel worden opgeslagen. Dat levert blokkades op, dat is wel duidelijk.

Hoeveel blokkades kan een meisje van drie maanden al opgelopen hebben? En is het daardoor een 'huilbaby' geworden? In ieder geval, las ik in 'Trouw', is een driejarig meisje naar een cranio-sacraal therapeut gebracht en nu is het dood. De therapeut is tot een half jaar cel voorwaardelijk veroordeeld. Voor de rechtbank in Arnhem staat vast dat het meisje van 3 maanden overleed door de behandeling van de cranio-sacraaltherapeut. Bij deze therapie worden baby's soms dubbelgevouwen of diep gebogen.(...) Volgens de rechtbank heeft de man tekenen van ademnood bij de baby ten onrechte aangezien voor ontspanning.

Ik weet dat ook in ziekenhuizen, waar de reguliere geneeskunst wordt toegepast, onnodig mensen overlijden. Maar dan gaat het om menselijke fouten. Ging het bij die therapeut ook om een menselijke fout? (Hij had zich al sinds 2004 niet meer laten bijscholen.) Dat zal wellicht ook meespelen, maar ik weiger aan te nemen dat allerlei nare ervaringen en bijpassende emoties in mijn bindweefsel liggen opgeslagen. Die bevinden zich, volgens mij, in mijn geheugen en zullen best invloed hebben op mijn welbevinden. Als dat tot vervelende dingen leidt, ga ik naar een psychotherapeut. Voor fysieke klachten ga ik naar een arts, die me pillen laat slikken, een buisje in mijn kransslagader zet of een nieuwe lens in mijn oog. Dat werkte allemaal prima. Gewoon wetenschap.
x