Minderheid

In Engeland kijkt men traditioneel met enig wantrouwen naar alles wat zich aan de andere kant van de Noordzee, het Continent, afspeelt. Wat wij het Kanaal noemen is voor de Engelsen 'the English Channel'. Ik kan me nog herinneren dat het Europese paspoort werd ingevoerd. Daar deed het Verenigd Koninkrijk niet aan mee. Ik zie nog de beelden voor me van een Engelse dame die bijna in tranen uitbarstte bij het idee, dat ze haar vertrouwde Britse paspoort zou moeten verruilen voor iets van Europese makelij. Het is dus niet zo vreemd dat de Engelsen niets moeten hebben van de het plan, dat ergens in Brussel wordt uitgemaakt of ze nationale schulden mogen maken en hoe groot die dan mogen zijn.

De zeventien landen van de Eurozone en de andere EU-leden (excl. het Verenigd Koninkrijk) vinden wel dat er centraal iets moet worden geregeld over de nationale begrotingen. De anti-Europeanen hebben er weer een argument bij. De regeringsleiders die de besluiten over die Europese controle hebben genomen hebben zich daarbij, voor zover ik weet, niet afgevraagd of de bevolking van hun landen het daarmee wel eens zou zijn, maar hoe de beleggers zullen reageren. Die beleggers vormen slechts een minderheid van de bevolking en zij kijken eerst naar wat de kredietbeoordelaars, zoals Standard & Poors, ervan vinden. Als die zo hun twijfels hebben, wordt het voor overheden weer moeilijker geld te lenen en als ze dat toch doen, moeten ze zich nog verder in de schulden steken.


Ik heb natuurlijk geen verstand van economie en financiën, maar zo langzamerhand bekruipt mij het gevoel dat de economische crisis te wijten is aan die beoordelaars. Zij zorgen er immers voor dat de rentes steeds verder worden opgedreven, door hier en daar een A'tje weg te halen, zoals de Michelingids hier en daar sterretjes toekent en weghaalt en zo een restaurant kan maken of breken.

Nu mag je van restauranthouders niet verwachten dat ze een gezamenlijk kookbeleid gaan voeren, zodat ze allemaal een sterretje krijgen. Maar van overheden mag je wel verwachten dat ze een gezamenlijk financieel-economisch beleid voeren, zeker als ze een gezamenlijke munt hebben. Zonder in de Michelingids te kijken weet ik altijd wel een restaurant te vinden waar ik prima kan eten in een aangename sfeer. Maar als de Euro straks niets meer waard is, kan ik bij de Bijenkorf nog geen kopje koffie met een slagroomtompoes bestellen en dat zou ik toch wel jammer vinden.
x