Kandidaten

In economisch moeilijke tijden heeft een Amerikaanse president het altijd moeilijk om herkozen te worden. De kiezers immers laten hun keuze grotendeels bepalen door de inhoud van de portemonnee en als het slecht gaat wordt automatisch de zittende president als schuldige aangewezen, ook al trof hij bij zijn aantreden een puinhoop aan die in vier jaar tijd niet is te herstellen.

Obama zal het volgend jaar niet bepaald makkelijk krijgen, maar zijn republikeinse tegenstanders maken het hem wel erg gemakkelijk door de ene blunder na de andere te begaan. Caine, de pizzakoning die toch al zwaar onder vuur lag, blijkt ook nog eens dertien jaar lang een buitenechtelijke relatie te hebben gehad. Zo'n relatie is in Amerika uiteraard net zo gewoon als in Europa, maar dan moet je er wel in slagen het geheim te houden, zeker als je de politiek in wil of een andere functie ambieert waarvoor je gekozen moet worden, zoals rechter of officier van justitie.

Een presidentskandidaat moet tijdens de vele debatten ook wel laten blijken dat zhij weet waar zhij het over heeft. Het is natuurlijk altijd leuk als er ook een vrouwelijke kandidaat is, Michelle Bachman. Die dacht handig te kunnen inspelen op de anti-Irangevoelens en zei dus dat de regering de ambassade in Teheran moest sluiten. Ze had niet goed gekeken, want dan zou ze geweten hebben, dat er al jaren, sinds de bezetting ervan in 1980, geen functionerende ambassade van de VS in Teheran is.

Een aantal jaren geleden vond ik al dat Obama, zeker hier in Europa, zwaar overschat werd. Dat "Yes, we can!" was niet meer dan een redenaarstrucje en je kunt niet zeggen dat hij het echt waar gemaakt heeft. Dat is niet alleen zijn schuld, maar het is niet zo handig verwachtingen te wekken, als je niet volkomen zeker bent dat je ze kunt realiseren. Ook in Amerika heeft de president vaak nog de medewerking van de oppositie in het parlement nodig om iets te kunnen doen. En die oppositie zit ook nog wel eens in zijn eigen partij: er zijn ook rijke democraten die niets van belastingverhoging willen weten. De Amerikaanse journalist Hedrick Smith schreef in 'The Power Game' dat Amerikaanse congresleden na hun aantreden maar één doel voor ogen hebben: herverkiezing. Daarvoor moet je niet doen wat in het landsbelang is, maar wat je achterban van je verwacht. Ze kunnen nog wat leren van Geert Wilders, die het ook moet hebben van af en toe een loze kreet.
x