Begroten

Schippers baalt van te veel geleverde zorg.

Dat is een kop in Trouw vandaag. Huisartsen, fysiotherapeuten en diëtisten leveren meer zorg en kosten dus meer geld dan Schippers had begroot en daar gaan zij en de zorgverzekeraars nu wat aan doen. Het zou dus volgend jaar zo maar kunnen dat de huisarts je vertelt dat je met een bepaalde klacht niet nog een keer naar hem/haar moet komen, want hij zit aan zijn zijn taks. Als zhij doorgaat met jou te behandelen krijgt hij daar niet voor betaald en moet dus kiezen: jou voor niets behandelen, de rekening naar jou sturen of je doorverwijzen naar een specialist, die vervolgens een nog wat hogere rekening naar de verzekeraar stuurt.

Hoe berekent Schippers eigenlijk hoe vaak je bij een huisarts mag komen? Of: hoe berekenen de verzekeraars dat? Gaan ze per geval de dossiers van de huisarts bekijken? "Nou, dokter, u heeft die patiënt met die klacht wel heel erg vaak laten komen." Dat kunnen leuke discussies worden. Of gaan ze dat statistisch bekijken? In mijn tijd in het ziekenfondswezen kon je per huisarts zien, hoe zijn/haar praktijk was samengesteld wat betreft de leeftijden van de patiënten. Zo kon je verklaren waarom een huisarts meer verwijskaarten voor een kinderarts gaf dan anderen: veel kinderen in zijn/haar praktijk. Toen had je ook nog het zogenaamde abonnementshonorarium: een vast bedrag per jaar per patiënt. Het maakte de minister of het ziekenfonds niet uit of die patiënt nou één of tien keer per jaar bij de huisarts kwam. Toen was de vraag: hoeveel doet de huisarts zelf en hoeveel schuift zhij door naar de specialist?

Meer huisartsenzorg, was destijds de gedachte, betekende minder specialistische zorg, dus minder kosten. Een fysiotherapeut lijkt me ook goedkoper dan een orthopedisch specialist en een goede diëtiste kan voorkomen dat iemand aan obesitas gaat lijden, wat ook weer specialistische hulp kan voorkomen. Snijden in de eerstelijnszorg betekent naar mijn idee nog altijd verhoging van de kosten in de tweedelijnszorg.

Ook in Trouw stond het bericht dat de GGD Midden Nederland vanwege bezuinigingen gaat stoppen met seksuele voorlichting. Jongeren kunnen daar ook niet meer terecht met vragen over geslachtsziekten. Je ziet bij wijze van spreken de bui al hangen. Dan moeten de jongeren met hun vraag maar naar de huisarts. Die ziet ze aankomen, terwijl zhij al tegen de grens van het budget aanzit dat de zorgverzekeraar ter beschikking had gesteld.

Huisartsen halen de patiënten niet naar zich toe. De patiënten komen naar hun toe als zij zich niet goed voelen. Schippers en de verzekeraars vinden dus eigenlijk dat wij te veel naar de huisarts gaan. Ik heb een aardig idee: we gaan met ons allen de verzekeraars helemaal gek maken. Voordat we naar de huisarts gaan, gaan we eerst even aan onze verzekeraar vragen of we wel terecht gaan. "Heeft mijn dokter nog genoeg budget? Kan ik beter naar een andere gaan? Of naar de huisartsenpost? Of naar de spoedeisende hulp?" Gewoon even wachten tot het avond of weekend is. Als alles meezit, kun je ook nog een ambulance bestellen. En zo bezuinigen we maar door.

x