Huisbezoek

Huisartsen in Nederland doen niet veel huisbezoeken meer en dat is veel 'patiënten' een doorn in het oog. Dat wordt nog versterkt als je in de avond of het weekend een huisarts meent nodig te hebben. Veelal wordt je dan verwezen naar een huisartsenpost. Je moet dan je klacht uitleggen aan een receptioniste. Ik weet niet hoe dat elders gaat, maar de keren dat ik een huisartsenpost belde, werd mij verteld dat zij mijn klachten zou voorleggen aan de dienstdoende huisarts en dat ik daarna teruggebeld zou worden. Al die keren werd mij gevraagd naar de huisartsenpost toe te komen en ik vond dat geen bezwaar. Ik vermoed dat veel mensen de indruk hebben dat die receptioniste zelf beslist of de huisarts een huisbezoek zou moeten doen. Ik zou daar geen bezwaar tegen hebben als zij een deugdelijke opleiding heeft genoten. Ik heb niet het idee dat een huisarts telefonisch een veel beter oordeel kan hebben. Zhij is immers ook afhankelijk van de subjectieve waarnemingen van een waarschijnlijk enigszins gestrest persoon. Het gebruik van SOS in de naam van de nieuwe onderneming moet kennelijk de indruk wekken, dat de het bedrijf er vooral is voor spoedeisende hulp. Het wijst er zelf al op dat vaak ten onrechte een ambulance besteld wordt.  Hoe vaak zal dan ten onrechte het bedrijf gebeld worden?

In Het Parool las ik dat aantal artsen wel brood ziet in de wens om thuis door een arts bekeken te worden. Zij zijn, met hun achten, in dienst van SOS Arts, waarop je 24/7 een beroep kunt doen. Je moet wel direct 70 euro betalen. Als je eigen huisarts het noodzakelijk vindt naar jou toe te komen, krijgt hij daarvoor een vergoeding van 22 euro.

SOS Arts speelt in op de wens van de patiënt, zegt oprichter Arnold Verhoeven. Hij keek het idee af van Frankrijk, waar artsen van SOS Médecins al 45 jaar huisbezoeken afleggen. 'Mede daardoor heeft Frankrijk geen huisartsenposten.' We hebben hier dus weer een stukje marktwerking. Verhoeven meent dat SOS Arts een einde maakt de frustrerende weigeringen van huisartsen om huisbezoeken af te leggen. 'Bij huisartsenposten hanteren telefonisten automatische selectiesystemen om te bepalen of een patiënt in aanmerking komt voor een visite. Dit heeft geregeld geleid tot dramatische incidenten omdat huisartsen niet kwamen. Wij geven patiënten het beslissingsrecht.'

Dat klinkt prachtig: de patiënt heeft het beslissingsrecht. Waar haalt die patiënt de deskundigheid vandaan om de aard van zijn klacht vast te stellen? Ik heb het idee dat de huisarts op de huisartsenpost meer apparatuur voor nader onderzoek dichter bij de hand heeft dan de huisarts die bij mij op huisbezoek komt. Wat zijn dat trouwens voor "dramatische incidenten"? Zijn er patiënten op weg naar het spreekuur van de eigen huisarts of naar de huisartsenpost overleden?

In het internetarchief van Trouw kwam ik een interview van 8 april 2011 tegen met die Albert Verhoeven, internetondernemer in Zuid-Frankrijk. Zijn vrouw drijft daar een hotel. Verhoeven voelt zich vooral tegengehouden door de organisaties van Huisartsen. Minister Schippers ziet wel wat in zijn plannen en enkele zorgverzekeraars zij bereid de kosten te vergoeden. Naar Frans voorbeeld had hij (Verhoeven) zelf al bedacht dat het het beste zou zijn als SOS-arts gewoon door de zorgverzekeraars zou worden betaald. "Minus een eigen bijdrage natuurlijk, van bijvoorbeeld 25 euro. Als alles wordt vergoedt, (sic) gaat er niemand meer naar zijn huisarts." Dat zou hoe dan ook betekenen, dat de huisartsenzorg duurder wordt en dat lijkt me in deze tijd niet zo handig. En elke keer een andere huisarts over de vloer lijkt me ook geen optimale zorg. Het wachten is dan op het eerste "dramatische incident" na het bezoek van de SOS Arts.
x